Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν ακατανόητη την επιμονή της Αριστεράς να ταυτίζει τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη με την… ακροδεξιά. Πολύ περισσότερο όταν η ίδια η κυβέρνηση της Αριστεράς κυβερνά με εταίρο την ακροδεξιά. Κι όταν γνωρίζουν κι οι πέτρες ότι η Νέα Δημοκρατία αποτελεί το πιο μετριοπαθές κόμμα της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς. Όποιος κάνει μια σύγκριση με τα κόμματα της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς και της Δεξιάς στην Ευρώπη, θα καταλήξει εύκολα στο συμπέρασμα ότι η Νέα Δημοκρατία απέχει παρασάγγας από αυτά. Έχει κάποια σχέση η Νέα Δημοκρατία με τα ομοφοβικά Δεξιά κόμματα της Γαλλίας, της Ουγγαρίας, της Ιταλίας, της Αυστρίας, της Πολωνίας και άλλων ευρωπαϊκών κρατών; Ουδεμία απολύτως, πλην του ότι ανήκουν στην ίδια ευρωπαϊκή οικογένεια.
Όμως, δεν πρέπει κανένας να αναρωτιέται. Η ημετέρα Αριστερά κι ο Αλέξης Τσίπρας το ξέρουν και το παραξέρουν. Αλλά δεν βολεύονται να έχουν απέναντί τους ένα σοβαρό κι υπεύθυνο κόμμα να αντιπολιτεύεται χωρίς εξαλλοσύνη κι ακραίες ενέργειες. Δεν βολεύονται, έτσι, στην επιδίωξή τους να χωρίσουν την κοινωνία. Δεν μπορούν, έτσι, να διχάζουν και να ασκούν πολιτική με συνθήματα και πεζοδρόμιο.
Από την άλλη πλευρά, είναι ξεκάθαρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμούσε και πατρονάριζε τη δημιουργία ενός κλασικού ακροδεξιού κόμματος. Το οποίο θα λάμβανε θεωρητικά ένα ποσοστό της τάξης του 10 -12% και θα αφαιρούσε από τη Νέα Δημοκρατία τη δυνατότητα να κυβερνήσει. Έτσι, θα ηγεμόνευε ο Αλέξης Τσιπρας τη χώρα. Κι αυτό επιχειρήθηκε επανειλημμένως είτε με τη βοήθεια επιχειρηματικών συμφερόντων είτε με τις διαρκείς παρασκηνιακές ενέργειες να διασπαστεί η Νέα Δημοκρατία. Πότε με την κυοφορία της «Λέγκας του Βορρά», πότε προσεταιριζόμενος ακραίες και γραφικές φωνές (π.χ. Παπακώστα, Μπαλτάκος) ή φωνές από τις παραγωγικές τάξεις. Όπως έγινε με τον Μίχαλο και τον Λυμπερόπουλο των ταξιτζήδων.
Η ιστορία με το Σκοπιανό, θεωρήθηκε από τα υπόγεια του Μαξίμου ως χρυσή ευκαιρία διάσπασης της Νέας Δημοκρατίας. Μα δεν τους βγήκε εξ αιτίας των χειρισμών του Κυριάκου Μητσοτάκη αλλά και της φαιδρότητας των προσώπων που είχαν κληθεί ως … μπροστάρηδες του … νέου κόμματος.
Η ιστορία με την συνεχή στόχευση των Γεωργιάδη και Βορίδη ως ακροδεξιών που τάχα ηγεμονεύουν τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι άλλη μια απόδειξη. Η οποία στοχεύει κι επιχειρεί να συκοφαντεί τη Νέα Δημοκρατία αλλά και να ωθεί καθαρά Δεξιές δυνάμεις σε διαχωρισμό τους ή και ρήξη από τις κεντρογενείς. Κι εδώ, όμως, οι «επιχειρήσεις» πέφτουν στο κενό. Αφενός επειδή δεν «τσιμπάει» κανένας αφού όλοι γνωρίζουν ότι άλλο φιλοπατρία κι άλλο ακροδεξιά κι αφετέρου επειδή η κοινοβουλευτική πολιτεία των Γεωργιάδη και Βορίδη δεν επιτρέπει σε κανέναν να τους χαρακτηρίζει ακροδεξιούς. Δεξιούς ναι. Σκληρούς Δεξιούς ναι. Μα όχι ακροδεξιούς.
Επιπλέον, η ιστορία με την απλή αναλογική μετά τις επόμενες εκλογές ή με την απλή αναλογική στους ΟΤΑ καταδεικνύει τη διάθεση και την πρόθεση της Αριστεράς να γίνουν όλα γαία πυρί μειχθήτω. Να μη κυβερνά κανένας και μικρά κομματίδια ή πρόσωπα έμπλεα καιροσκοπισμού, να επιβιώνουν με συμφωνίες κορυφής και συναλλαγές.
Συμπερασματικά: Αν στην Ελλάδα δημιουργούνταν ένα αμιγώς ακροδεξιό μόρφωμα, ουδόλως θα ενοχλούσε τον ΣΥΡΙΖΑ. Ίσα ίσα που θα του επέτρεπε να παραμένει πρωταγωνιστής στο παιγνίδι σε συνεργασία με αυτό. Το είδαμε πριν τις προηγούμενες εκλογές με τη συμπόρευση Αριστεράς και ψεκασμένης Δεξιάς στις πλατείες των… αγανακτισμένων. Το είδαμε και με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ… Που τόσα δεινά επέφερε στον τόπο. Από την Οικονομία και τη δημόσια τάξη μέχρι τα εθνικά μας ζητήματα… Το βλέπουμε και με τις τοποθετήσεις στελεχών της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Τι λένε ουσιαστικά; Λένε ότι μπορεί να είπαν ψέματα στην κοινωνία, να έβαλαν ένα σωρό φόρους, να υποθήκευσαν την χώρα, να έκαψαν ή να έπνιξαν ανθρώπους, αλλά ζητούν κι άλλη ευκαιρία για να… συντρίψουν την… ακροδεξιά!!! Εκμεταλλευόμενοι τον διακαή πόθο της ακροδεξιάς και των μετρίων για την εξουσία. Τρανά παραδείγματα οι ΑΝΕΛ, η Παπακώστα κι όλοι όσοι έδιναν και δίνουν γη και ύδωρ γι αυτή…
Μα η κοινωνία, έχει πια νου και γνώση…
