Πόσο αγαπώ τις σιωπές δύο ανθρώπων, που κοιτιούνται στα μάτια, χωρίς να μιλούν…
Τις σιωπές, που λένε τόσα πολλά χωρίς ήχο…
Που σου τρυπούν τα αυτιά και κυρίως το μυαλό και τις αισθήσεις, χωρίς να ζητάνε τίποτα…
Μόνο δίνουν…
Εκείνη την ευλογημένη ώρα της σιωπής,ενώ έχεις μόνο έναν άνθρωπο δίπλα σου, αισθάνεσαι πως με τα χάδια σου σ’αυτόν έχεις το μωρό σου και το νανουρίζεις, τον άντρα σου και τον κανακεύεις, τον εραστή σου και τον γλυκαίνεις, τον άνθρωπό σου και τον ηρεμείς, δείχνοντας του το απάγκιο και την προστασία της αγκαλιάς σου…
Ευλογημένες ώρες σιωπής που η φαντασία μεγαλουργεί…
Ευλογημένος κι’ αυτός που θα σε κάνει να νιώσεις απάνεμο λιμάνι…
Αυτός που μοιράζει ζωή…
Η ψυχή ωριμάζει…
Ζητάει τα λίγα, αλλά τα σπουδαία…
Ζητάει όσα δεν κάνουν κρότο, αλλά διαλαλούν με ψιθύρους την ποιότητά τους…
Ας επιτρέψουμε να νιώσουμε την απόλυτη πληρότητα στην απλότητα…
Κι’ όπως είπε κάποιος ποιητής:
<< Ας κάνουμε με το όνειρο μιά σύμβαση >>…
Πηγή Περσιάδου
