Πήγα το πρωί στο νεκροταφείο.
Έκατσα αρκετή ώρα γιατί είχα να κάνω δουλειές.
Λίγο πιό πέρα από εμένα ένα παλικάρι γύρω στα 25, με τις βερμούδες του και την αλογοουρίτσα του, στέκεται ευλαβικά μπροστά σε ένα μνήμα με σταυρωμένα τα χέρια, πάνω από 5 λεπτά κοιτάζοντας τη φωτογραφία.
Μετά ταχτοποιεί τα λουλούδια που έφερε, ξαναστέκεται άλλο ένα 5λεπτο,ανάβει το καντήλι, κοιτάζει πάλι τη φωτογραφία, κοντοστέκεται και λίγο αργότερα φεύγει.
Γιαγιά ετών 93 διαβάζω στο σταυρό.
Λίγο πιό εκεί ένα άλλο παλικάρι γύρω στα 35, πολύ ωραία ντυμένο, στέκεται μπροστά σε ένα μνήμα πολύ ώρα.
Όση ώρα ασχολούμαι εγώ με το μνήμα που ήρθα να φροντίσω.
Μετά φέρνει νερό και αρχίζει με βούρτσα να πλένει όλο το μνήμα, να τρίβει, να καθαρίζει.
Μούσκεμα τα Sebago του, το Paul Sark μπλουζάκι του, όλα.
Παππούς ετών 87, διάβασα σε λίγο.
Είμαι σίγουρη ότι αυτή η γιαγιά και αυτός ο παππούς θα απόλαυσαν φροντίδα και εν ζωή από αυτά τα εγγόνια.
Και σκεφτόμουν…
Πόσες φορές άραγε αυτή η γιαγιά είχε καθίσει δίπλα στο προσκέφαλο του μικρού όταν είχε πυρετό και έλειπαν οι γονείς του στη δουλειά ?
Πόσες πίτες και πόσα κουλουράκια δεν του έβαζε κρυφά στη τσάντα του σχολείου ?
Πόσα χαρτζιλίκια ο παππούς, πότε φανερά και πότε κρυφά από τους γονείς ή ακόμη και από τη γυναίκα του < γιά να κεράσεις ένα καφέ τη φιλενάδα σου, ολόκληρος άντρας έγινες πιά, 18 χρονών >.
Αυτά τα δύο παιδιά σήμερα τιμούσαν τις αναμνήσεις τους.
Και την στοργή και τις αγκαλιές που είχαν πάρει.
Πηγή Περσιάδου
