Ένα ρεφρέν από τραγούδι που άκουσα την ημέρα του Πάσχα στο σπίτι που ήμουν καλεσμένη, μου ξεκλείδωσε ένα σεντούκι αναμνήσεων, αυτό το σεντούκι των οικογενειακών αναμνήσεων…
(…) < την αγκαλιά μου άνοιξα εκεί γιά να σε κλείσω,
και χίλια περιστέρια να σου φιλούν τα χέρια, κι΄εγώ να σ’ αγαπώ >.
Το αφιέρωνε η μαμά μου στον μπαμπά μου, όταν ‘ξέφευγε’ λίγο από τον Φώτη Πολυμέρη και τον Σώτο Παναγόπουλο. Του το αφιέρωνε κι’ ας είχαν συμπληρώσει ήδη 50 χρόνια γάμου.
Και ας μην ήταν ο μπαμπάς και ο πιό εύκολος των ανθρώπων. Ήταν τότε που οι γυναίκες εκτιμούσαν τους άντρες τους κι ας είχαν και κάποια ελαττώματα. Και ας τις στενοχωρούσαν μερικές φορές ή και συχνά.
Ήταν τότε που οι μαμάδες μάθαιναν με τη συμπεριφορά τους στις κόρες τους πως τον άντρα πρέπει να τον αγαπάς, να τον τιμάς, να του συμπαρίστασαι.
Να είσαι συνοδοιπόρος και κυματοθραύστης.
Να είσαι σύμμαχος και προστάτης του.
Να έχεις υπομονή.
Να τον αποδέχεσαι και να τον προσέχεις και ας μην είναι το πριγκιπόπουλο του παραμυθιού που ονειρευόσουν.
Αρκεί να είναι τίμιος, να σέβεται το σπίτι του και να προσπαθεί συνεχώς για το καλύτερο.
Η ζωή δεν είναι ρόδινη, ούτε διακοσμημένη μόνιμα με ροζ συννεφάκια.
Και μην περάσει από κανενός το μυαλό ότι μιά τέτοια γυναίκα δεν είχε προσωπικότητα.
Είχε και μάλιστα ισχυρή.
Και κράταγε το τιμόνι ίσιο.
Απλώς τιμούσε τους ρόλους και την συνεισφορά του καθενός σε αυτό το οικοδόμημα που προσπαθούσαν να στεριώσουν.
Κι εκείνος της το ανταπέδιδε με τη φροντίδα του.
Γιατί έτσι μόνο στηριζόταν το οικοδόμημα της οικογένειας.
Και δεν υπήρχε περίπτωση αυτη τη συζυγο να μην την σεβόταν ο άντρας,όσες παραξενιές κι αν είχε.
Τυχερές όσες κόρες κληρονόμησαν αυτά τα μαθήματα και μακάριοι όσοι άντρες ανταμώσουν στη ζωή τους τις κόρες -κληρονόμους αυτών των αρχών και συναισθημάτων.
Γιατί ένα είναι σίγουρο:
Όλα εξελίσσονται προς το καλύτερο (μερικές φορές φτάνουν και στο κάλλιστο) με την αποδοχή, τον σεβασμό και την προσαρμοστικότητα εκατέρωθεν.
<…και χίλια περιστέρια να σου φιλούν τα χέρια
κι εγώ να ς’ αγαπώ…>
Καληνύχτα μαμά
Καληνύχτα μπαμπά
(η σκυτάλη στα παιδιά μου τώρα)
Πηγή Περσιάδου
