Όταν πριν από λίγες ημέρες χρειάστηκε να χειρουργηθώ και να νοσηλευθώ σε κορυφαίο κρατικό νοσοκομείο, συνειδητοποίησα δυο πράγματα.
Το πρώτο, ότι αν δεν διαθέτεις χρήματα δεν κάνεις τίποτα. Όπως το γράφω, τίποτα!
Το δεύτερο, ότι η οργάνωση των νοσοκομείων και οι λογής λογής υπηρεσίες διαθέτουν οσμές βαθέως παρελθόντος.
Είδα ασθενείς να χρειάζονται «πάπια» τη νύχτα και να ακούνε ως απάντηση … «κρατήσου μέχρι το πρωί που θα έρθει ο άνδρας συνάδελφος» ! ! Δεν είναι θέμα έλλειψης προσωπικού, όπως θα πούνε κάποιοι, αλλά ότι οι γυναίκες νοσηλεύτριες δεν … μπορούν ή δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες ενός άνδρα ασθενή!
Είδα σε θαλάμους που χωράνε 2-3 κρεβάτια να στοιβάζονται …6 και ταυτοχρόνως σ’ αυτά να είναι απλωμένες σαιζ λόνγκ στις οποίες κοιμόντουσαν… συγγενείς, σχεδόν επάνω στον διπλανό άρρωστο!! Με κοινή χρήση τουαλέτας αρρώστων και λοιπών επισκεπτών ή συνοδών! Δωμάτια εστίες μικροβίων.
Είδα θαλάμους – καφενεία, όπου στο διπλανό κρεβάτι ενός χειρουργημένου, έστηναν πάρτι με … κοντοσούβλια οι συγγενείς του άλλου αρρώστου! Αγωγή μηδέν και χαρακτηριστικά απούσες οι υπεύθυνες των κλινικών, αποκαλούμενες τύποις προϊσταμένες!
Είδα τις αποκαλούμενες «ευπαθείς» ομάδες να βρίζουν και να απειλούν γιατρούς, ειδικά στα εξωτερικά ιατρεία ή στα επείγοντα. Μου είπαν ότι οι ξυλοδαρμοί γιατρών είναι συχνό φαινόμενο. Δηλαδή ο γιατρός εφημερεύει για ….40 ευρώ και ταυτοχρόνως τρώει ξύλο!
Ναι, η είσοδος στα δημόσια νοσοκομεία αποτελεί από μόνη της … πολιτισμικό σοκ! Όσο κι αν η πλειοψηφία του ιατρικού κόσμου «ματώνει» καθημερινά, με απολαβές τριτοκοσμικές.
Κι είναι απορίας άξιο, πώς αυτό το σύστημα που έχει ουσιαστικά καταρρεύσει, δεν έχει καταρρεύσει και τυπικά.
Κάτι πρέπει να γίνει. Άμεσα. Οι πολίτες κι ανεξαρτήτως πολιτικής ή κομματικής τους καταγωγής χρειάζονται ένα σύστημα υγείας στο οποίο να εξυπηρετούνται και να νιώθουν άνθρωποι. Ουδόλως νοιάζει τους πολίτες – ή δεν πρέπει να τους νοιάζει- αν αυτό το σύστημα είναι μόνο κρατικό ή κρατικό και δημόσιο μαζί.
Δεν μπορούμε να μιλάμε σήμερα για τα ιερά του κρατισμού στην υγεία, όταν αυτός ο κρατισμός αποτελεί ένα αδυσώπητο πηγάδι που καταπίνει χρήματα και τελικά ο ασθενής σχηματίζει την πεποίθηση ότι αν έχει χρήματα ζει αν δεν έχει …τον παίρνει ο διάβολος!
Θα το πω ευθέως, σε σχέση μ’ αυτό που βίωσα: Όποιος πέφτει στην ανάγκη εισαγωγής του στο σημερινό ΕΣΥ, νιώθει εγκαταλελειμμένος στη μοίρα του. Κι ας έχει πληρώσει ένα σκασμό χρήματα σε εισφορές , προκειμένου να έχει αρωγή σε μια δύσκολη στιγμή του!
Μας αρέσει αυτό; Ας το κρατήσουμε κι ας το αφήσουμε να καταρρεύσει με πάταγο. Δεν μας αρέσει; Ας το αλλάξουμε! Παντοιοτρόπως.
Φρονώ, ότι το σημερινό ΕΣΥ αποτελεί πεδίο λαμπρό, για τον Μητσοτάκη και τον Άδωνι. Μια μεταρρύθμιση που θα αλλάξει όλη τη χώρα. Τόλμη χρειάζεται και κλειστά αυτιά στις κραυγές του κρατισμού και των συντεχνιών. Κι ας είναι τα νοσοκομείο γεμάτα αφίσες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ που … απαιτούν … «κάτω τα χέρια από το ΕΣΥ», δηλαδή μην αλλάξει το χάος…
Ας βγάλουμε το κεφάλι από την άμμο…
