Η ομιλία Ζελένσκι χθες στη Βουλή μπορεί να περιέγραψε τα δεινά που προκαλεί στην πατρίδα του η ρωσική εισβολή, μπορεί να κατέδειξε την αντίσταση του λαού του, μπορεί νε περιείχε το απολύτως ελληνικό «ελευθερία ή θάνατος» αλλά εμπεριείχε κι ένα σοβαρό ατόπημα. Ότι συμπεριέλαβε σ’ αυτή μέλος του τάγματος Αζόφ. Μπορεί αυτό το τάγμα να είναι μέρος του ουκρανικού στρατού και να κινείται υπό τις διαταγές του, είναι όμως ταυτισμένο με την ρωσική προπαγάνδα περί …ναζισμού στην Ουκρανία. Δεν χρειαζόταν.
Τι συνέβη λοιπόν; Δόθηκε η ευκαιρία στην πουτινίζουσα αντιπολίτευση να δικαιολογήσει τη θλιβερή απουσία της από τη Βουλή και στον ΣΥΡΙΖΑ να μην απολογείται για την απουσία του μεγάλου μέρους της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Αυτά προϋπήρχαν της αστοχίας Ζελένσκι. Προϋπήρχαν και των σφαγών αμάχων από τον στρατό του Πούτιν.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε λοιπόν ότι το πρόβλημα με τον πουτινισμό στην Ελλάδα είναι σοβαρότερο από πολλές εκτιμήσεις. Εξ ου και οι συνεχείς επιχειρήσεις της Ρωσίας να δημιουργηθεί πολιτικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Εξ ου και η καλτσοδέτα του Λαβρόφ, η Ζαχάροβα, απειλεί την Ελλάδα για την απέλαση διπλωματών, τη μόνη χώρα της Δύσης απ’ όσες έπραξαν το ίδιο.
Η ουσία είναι –ανεξαρτήτως του ατοπήματος Ζελένσκι – ότι μεγάλο μέρος της ελληνικής αντιπολίτευσης δεν δίνει καθαρές απαντήσεις και δεν λαμβάνει θέση μπροστά σε μια εισβολή που δολοφονεί αμάχους, ξεκοιλιάζει εγκύους και παιδιά και ισοπεδώνει πόλεις. Αυτό αποτελεί θλιβερή, εμετική υποκρισία εκείνων που κατά τα άλλα υπερασπίζονται αδυνάτους και επιθυμούν ν’ ανήκουν στις τάξεις των ουμανιστών. Υπό αυτή λοιπόν τη λογική, χθες ξεχώρισε πάλι η ήρα από το στάρι και καταδείχθηκε ότι όποιος δεν είναι μ’ εκείνους που μάχονται για την ελευθερία τους είναι με τον δολοφόνο Πούτιν. Δεν μπορεί να ισχύει τίποτα άλλο.
Ο Τσίπρας μας είπε ότι η παρουσία Ζελένσκι δεν ήταν ιστορική στιγμή της Βουλής αλλά «ιστορική ντροπή», ενώ πρόσθεσε ότι «η ομιλία μελών του νεοναζιστικού Τάγματος Αζόφ στη Βουλή των Ελλήνων αποτελεί πρόκληση».
Ποιον κοροϊδεύει; Πώς μπορεί να λέει ότι οι ναζί δεν έχουν θέση στην ελληνική βουλή, όταν επί πρωθυπουργίας του θεωρούσε (δια του προέδρου της Βουλής) ως ευπρόσδεκτες τις ψήφους της Χρυσής Αυγής και συγκυβερνούσε με την λούμπεν ακροδεξιά;
Ιστορική ντροπή ήταν η απουσία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ από τη Βουλή. Τη μοναδική Βουλή που είχε άδεια έδρανα, από τις 20 άλλες της Ευρώπης που μίλησε ο Ουκρανός πρόεδρος. Παντού, ακόμη και οι πουτινόφιλοι ήταν όλοι παρόντες κι αποκήρυξαν την επιτήδεια ουδετερότητα. Μπροστά στις δολοφονίες δεν χωρά ουδετερότητα. Εκεί το ξέρουν αυτό…
Η προσπάθεια ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ να δείξει ως …ακροδεξιό τον Μητσοτάκη προκαλεί ευθυμία στην κοινωνία. Ταυτοχρόνως χάνεται η ουσία όσων είπε ο Ζελένσκι. Κοιτούν όλοι το δέντρο –όρα ατόπημα- κι όχι το δάσος που είναι η ρωσική εισβολή σε μια άλλη κυρίαρχη κι ελεύθερη χώρα, η καταπάτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, οι βομβαρδισμοί κατά αμάχων κι οι στυγερές δολοφονίες που θέτουν πλέον ζήτημα δίωξης του Πούτιν και των αξιωματούχων του, ως εγκληματιών πολέμου.
Κάτι τελευταίο. Πολλοί είναι εκείνοι που …αγανακτούν που ο Ζελένσκι δεν είπε κουβέντα για την Κύπρο.
Ω ποία άγνοια κι ανοησία. Η απόπειρα σύνδεσης Κυπριακού – Ουκρανίας είναι λανθασμένη κι ατελέσφορη. Στην Κύπρο υπήρχαν δυο κοινότητες, μικρότερη και μεγαλύτερη που δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν. Οι συγκρούσεις ανάμεσά τους συχνές, ενίοτε κατέληγαν σε σφαγές. Το 1959, υπογράφηκε η ανεξαρτησία της Κύπρου (συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου) κι ακολούθησε μια αλληλουχία βίαιων γεγονότων. Αργότερα έγινε πραξικόπημα από την ελληνική χούντα εις βάρος του νομίμου προέδρου (Μακάριος) κι οι Τούρκοι ως εγγυήτρια δύναμη εισέβαλαν με το επιχείρημα της προστασίας των τουρκοκυπρίων. Δηλαδή, τελείως διαφορετικά πράγματα.
