Ρώτησα κάποιους φίλους που πήγαν και ψήφισαν Ανδρουλάκη στις εσωκομματικές εκλογές του ΠαΣοΚ (ΚΙΝΑΛ) : «Για ποιον λόγο Ανδρουλάκη κι όχι Λοβέρδο ή Παπανδρέου;». Η απάντηση ήταν σχεδόν ως …φασόν: Ο Παπανδρέου είναι 70 ετών, ο Λοβέρδος 65 κι ο Ανδρουλάκης 42. Ακόμη κι αν ο Μητσοτάκης κυβερνήσει άλλες δυο τετραετίες, ο Ανδρουλάκης θα έχει φτάσει 50, άρα θα μπορεί να γίνει πρωθυπουργός και να επαναφέρει το κόμμα στην εξουσία….
Ρώτησα πάλι: Κι η ξύλινη γλώσσα, οι στρογγυλοποιημένες απόψεις; Μαζί δεν συμφωνούσαμε ότι είναι σοβαρά του μειονεκτήματα; Η απάντηση ήταν ίδια. Μέχρι να γίνει πρωθυπουργός θα ισιώσει…
Άρα, η επιλογή τους ήταν καθαρά σε επίπεδο ανανέωσης και προοπτικής του κόμματός τους. Κι αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα άρχισε να γίνεται μεγάλο ρεύμα από τη νύχτα της περασμένης Παρασκευής, προπαραμονή των εκλογών. Όλο και περισσότεροι μιλούσαν για Ανδρουλάκη, όλο και λιγότεροι για Λοβέρδο ή Παπανδρέου. Χωρίς να το πάρει κανένας χαμπάρι, πολλοί νέοι έσπευσαν στις κάλπες λέγοντας ένα όνομα: «Ανδρουλάκης»!
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το ξαφνικό ρεύμα δύσκολα μπορούσε να θεωρηθεί γενική εικόνα. Άλλωστε πολλοί ήταν εκείνοι που σκέφτονταν με το κλασσικό επιχείρημα, ότι «στο ΠαΣοΚ, δύσκολα χάνει ένας Παπανδρέου». Αυτό τελικά δεν λειτούργησε. Λειτούργησε μόνο η αίσθηση –αναγκαιότητα ανανέωσης και βάσει αυτής οι παλιοί είχαν φάει τα ψωμιά τους. Λειτούργησε η αναγκαιότητα να υπάρξει ένα σοβαρό κόμμα Αριστερά της Νέας Δημοκρατίας κι ένας νέος τύπος για να εξοβελίσει τον Τσίπρα και τον λαϊκισμό. Λειτούργησε η αναγκαιότητα να έχει και το ΠαΣοΚ την ευρωπαϊκή – μεταρρυθμιστική του φορεσιά, αντίστοιχη αυτής που φόρεσε ο Μητσοτάκης στη ΝΔ όταν εξελέγη.
Προς το παρόν, ο Ανδρουλάκης είναι αναγκαίο να εκλεγεί και από τις κάλπες του δεύτερου γύρου. Φαίνεται να έχει περισσότερες δεξαμενές από αυτές του Παπανδρέου, που για μια ακόμη φορά απέδειξε ότι τα κάνει θάλασσα με ότι καταπιάνεται σοβαρά. Επιπλέον και πέραν του τι θ’ αποφασίσει ο Λοβέρδος να κάνει εν όψει της δεύτερης κάλπης, είναι σαφές ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του δεν μπορεί να συνταχθεί με τον Παπανδρέου για πολλούς λόγους που είναι κατανοητοί.
Εδώ μπαίνει και το ερώτημα: Είναι σίγουρη η εκλογή Ανδρουλάκη; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. «Όχι», αφού υπάρχει κάλπη που δεν ξέρεις ποτέ τι θα βγάλει. «Ναι», αφού είναι ορατή η ανάγκη ανανέωσης του κόμματος. Θα δούμε. Απλώς υπενθυμίζω ότι η διαφορά ανάμεσα σε Ανδρουλάκη και Παπανδρέου είναι σημαντική αλλά δεν λέει πολλά. Ας μη ξεχνάμε ότι η διαφορά ανάμεσα στον Μεϊμαράκη, πρώτο του πρώτου γύρου των εσωκομματικών εκλογών της ΝΔ και τον Μητσοτάκη, ήταν πολύ μεγαλύτερη. Κι έχασε!
Πρέπει να μιλήσουμε και για κάτι ακόμη. Την αθρόα προσέλευση κόσμου στη διαδικασία. Πήγαν και ψήφισαν 270 χιλιάδες άνθρωποι, όταν εν συνόλω είχαν ψηφίσει ΚΙΝΑΛ 450 χιλιάδες. Τεράστιος αριθμός ανθρώπων!
Για να φανταστείτε το πόσο μεγάλος είναι ο αριθμός αυτός, θυμίζω ότι στις εκλογές της Νέας Δημοκρατίας (με 2,5 εκ. ψηφοφόρους), πήγαν 400 χιλιάδες άνθρωποι!
Άρα αυτοί που πήγαν και ψήφισαν προχθές, προσδίδουν μεγάλη δυναμική στον νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ. Ίσως κι αμηχανία στη ΝΔ και σίγουρα προβληματισμούς στον ΣΥΡΙΖΑ.
Πάντως, ένα ερώτημα που διακινείται σε πολιτικά ή δημοσιογραφικά γραφεία είναι αν αυτό το κόμμα παραμείνει ενωμένο. Κι είναι λογικό ερώτημα για ένα κόμμα με έξι υποψήφιους αρχηγούς. Οι ενδείξεις πάντως δεν δείχνουν προς το παρόν ότι θα υπάρξουν ζητήματα συνοχής. Αλλά, η νύχτα είναι μεγάλη…
Κάτι τελευταίο: Εκεί στο ΠαΣοΚ και στην Αριστερά, αλλά και σε δημοσιογραφικά/τηλεοπτικά συγκροτήματα ας πετάξουν πια την καραμέλα της …δημοκρατικής παράταξης. Δηλαδή η Νέα Δημοκρατία που κυβερνά και τον τόπο, είναι… αντιδημοκρατική παράταξη;
Ας πετάξουμε ως κοινωνία τα παλιά, ανούσια και κυρίως ψεύτικα τσιτάτα της Αριστεράς αλλά και του ΠαΣοΚ…
