Όταν ακούει κάποιος τον νεοκομμουνιστή Τσίπρα ή τον κομμουνιστή Κουτσούμπα κι άλλους συντρόφους τους, συνειδητοποιεί ότι επαναλαμβάνουν δεκάδες αναφορές στην Αριστερά και δη αφόρητα πληκτικά.
Αν αυτό είναι αναμενόμενο για το παλαιολιθικό ΚΚΕ, θα περίμενε κάποιος να μη συμβαίνει για τον αυτοαποκαλούμενο ριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ. Τι εννοώ; Ότι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ που οραματίζεται ο Τσίπρας, μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται με χιλιάδες επίθετα (δημοκρατικός, ριζοσπαστικός, σύγχρονος, συμμετοχικός κλπ) αλλά διαθέτει μια σταθερά επωδό. Αριστερός!
Φυσικά κάποια στιγμή στην εποχή μας η Αριστερά οφείλει να προσδιορίσει τι σημαίνει η έννοια «Αριστερά». Είναι μια έννοια συμβολική στην οποία κυριαρχεί η συνήθεια; Όπως επί παραδείγματι ο σταυρός που κάνουν οι άνθρωποι μπροστά σε μια δυσκολία χωρίς να είναι και φανατικοί χριστιανοί. Ή είναι ένας ουσιαστικός προσδιορισμός;
Προσέξτε: Ο προσδιορισμός της έννοιας «Αριστερά» από την Αριστερά έχει κι άλλο ζητούμενο. Ιστορικό πλέον. Ο σκοπός της Αριστεράς ήταν η ανατροπή του φιλελευθερισμού – καπιταλισμού κι η οικοδόμηση του κομμουνισμού-σοσιαλισμού. Αυτός ο σκοπός είχε διαμορφώσει την φυσιογνωμία της. Μα αυτός ο σκοπός έπαψε να υπάρχει μαζί με την κατάρρευση του κομμουνισμού. Αυτός ο σκοπός κρίθηκε από την ιστορία ως μέγα παραμύθι κι ουτοπία. Άρα, πρέπει πια να μάθουμε τι σημαίνει η έννοια «Αριστερά».
Προσέξτε κι αυτό: Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ υποκλίνεται στην Αριστερά κι επιδιώκει να μετασχηματίσει σοσιαλιστικά την κοινωνία. Την Ελλάδα στην αρχή κι ύστερα όπως μας έλεγαν την Ευρώπη και την υφήλιο! Είναι ή δεν είναι αυτό μέγα ανέκδοτο; Όταν οι τελευταίοι που το επιχείρησαν ήταν οι δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής κι ο φίλος του Τσίπρα Μαδούρο που καταδικάζει ολόκληρη χώρα σε λιμοκτονία;
Εδώ, λοιπόν, μπαίνει στη συζήτηση ένα άλλο ερώτημα: Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ κι η Αριστερά συνολικά, επιμένει σ’ ένα άδειο παντελόνι; Χωρίς ιδεολογικούς αδένες;
Οι απαντήσεις είναι δυο. Η πρώτη είναι ότι επιμένουν για λόγους συναισθήματος. Αδυνατούν (ανθρώπινο είναι) να κατανοήσουν και να παραδεχθούν πως όσα πίστευαν γκρεμίστηκαν στο πρώτο δυνατό φύσημα του ανέμου της ελευθερίας. Η δεύτερη απάντηση είναι ότι επιμένουν λόγω πολιτικής και ιδεολογικής καθυστέρησης.
Ξέρω, μπορεί κάποιος να πει … τι σε κόφτει εσένα για τις αναζητήσεις της Αριστεράς και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις/ απαντήσεις;
Με κόφτει επειδή όλα αυτά δημιουργούν πολιτικά αποτελέσματα και υπό προϋποθέσεις μπορεί να εξακολουθεί ή όχι να ταΐζεται σανό η ελληνική κοινωνία. Με ευνόητα αποτελέσματα στην πορεία της χώρας. Να το πούμε κι αλλιώς; Είτε ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα κόψει τον ομφάλιο λώρο του (κι ας κλαίνε οι 53 κι ο Τσακαλώτος) από την παρελθοντική και άδεια πλέον «αριστεροσύνη», είτε δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι αυτονόητο.
Να τονίσουμε και κάτι ακόμη: Όλα τα κόμματα της Ευρώπης που είχαν αναφορά στην Αριστερά, είτε οδηγήθηκαν στο νεκροταφείο είτε εγκατέλειψαν οριστικά την προοπτική του σοσιαλισμού. Σταμάτησαν ν αυτοπροσδιορίζονται «Αριστερά» κι αναζήτησαν την πορεία τους στο Κέντρο ή έστω στην Κεντροαριστερά. Κάποια ελάχιστα πέτυχαν να επιβιώσουν στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή μα η συντριπτική πλειοψηφία δυσκολεύτηκε και διαλύθηκε. Οι δε σημαίες ανατροπής του καπιταλισμού- φιλελευθερισμού, μπήκαν στα μουσεία της ιστορίας…
Βεβαίως, εδώ στην Ελλάδα που τα παγκόσμια ρεύματα φτάνουν πάντα με χρονοκαθυστέρηση 20-30 ετών, ακόμη είμαστε στο περίμενε. Εξ ου κι η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ακόμη στην… Αριστερά χωρίς ιστορική τομή. Εξ ου κι οποιοδήποτε εγχείρημα θα είναι ανάπηρο κι ατελέσφορο. Επειδή θα μπερδεύεται σε μια αέναη παλινδρόμηση ανάμεσα σε κάτι που έχει πεθάνει και σ’ ένα παρόν και μέλλον που θα το πνίγουν τα Αριστερά σύνδρομα…
