Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ψέμα των fake news κι η διαστρέβλωση της πραγματικότητας και της αλήθειας αρχίζει και γίνεται κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής μας ζωής.
Εμφανίστηκε για πρώτη φορά την περίοδο των… αγανακτισμένων (πού είναι αυτά τα παλικάρια σήμερα;) και άφησε έντονα το αποτύπωμα του. Συνεχίζει να εμφανίζεται σε όλη τη διάρκεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ όπου υπήρξαν επώνυμες καταγγελίες για ανθρώπους – troll, έναντι αμοιβής 0.60 του ευρώ έκαστο!
Μόλις πριν λίγες ημέρες ό πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής είπε ότι «Δεν υπάρχουν κλούβες έξω από το γραφείο μου και το σπίτι μου». Κι αναρωτιέται κανείς αν το πρόβλημα είναι η ιδέα που έχει για την πραγματικότητα ή η ιδέα που έχει για τον εαυτό του…
Είναι βέβαιο πως όταν κάποιος είναι εθισμένος στα ψέματα στον εαυτό του, δεν αποκλείεται στο τέλος να τα πιστέψει κι ο ίδιος και, αν θεωρεί ότι είναι πολύ σημαντικός, μπορεί να νομίζει ότι είναι ικανός να τα επιβάλει και στους άλλους και εν τέλει στην ίδια την πραγματικότητα.
Σκεφτείτε φέρ’ ειπείν τον Αλέξη Τσίπρα ν’ ατενίζει από το παράθυρο του γραφείου του τις κλούβες και τους άνδρες των ΜΑΤ στην Ηρώδου Αττικού και να λέει με παράπονο και πηγαία φυσικότητα στον σύμβουλο στρατηγικού σχεδιασμού και καλό του φίλο: «Πού τις είδαν τις κλούβες ρε Νίκο…;»
Πόσο παράλογη είναι μία τέτοια σκηνή μετά από όλα όσα έχει πει δημοσίως ως τώρα;
Κι επειδή ο Νίκος δεν είναι αχάριστος και δεν υπάρχει περίπτωση να πει «μπροστά σας είναι, πρόεδρε», ο πρόεδρος νομίζει ότι τα ίδια φούμαρα μπορεί να πουλήσει και στη Βουλή των Ελλήνων.
Κάπου εδώ θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα πείραμα και να προσπαθήσουμε να φανταστούμε προηγούμενους πρωθυπουργούς να επιχειρούν κι εκείνοι να τετραγωνίσουν τον κύκλο αντιστοίχως: Φανταστείτε, λ.χ., τον Κ. Σημίτη να δηλώνει «Δεν έγινε κανένα κραχ στο χρηματιστήριο»… Ή τον Κώστα Καραμανλή να διευκρινίζει «δεν ακούσατε καλά. Είπα πως ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και ηθικό»… Ή τον Γ. Α. Παπανδρέου να ισχυρίζεται ότι δεν ήταν αυτός πρωθυπουργός όταν υπεγράφη το πρώτο μνημόνιο ή τον Α. Σαμαρά να λέει ότι άνοιξε και ΕΡΤ4 μέχρι που ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ και την έκλεισε…
Πόσο εφικτά ακούγονται όλα αυτά;
Αν στη θέση όλων των παραπάνω πρωθυπουργών, ωστόσο, βάλετε τον τωρινό, δεν φαίνονται και τόσο απίθανα ως ενδεχόμενα.
Λίγους μήνες πριν συνέβη αυτό στην ΕΡΤ (13/06/2018):
«Παραλάβατε μία χώρα με πρωτογενές πλεόνασμα…» λέει ο δημοσιογράφος στον πρωθυπουργό.
«Κάνετε λάθος, δεν υπήρχε πλεόνασμα…»
«Υπήρχε…»
«Είδα τα αναθεωρημένα στοιχεία…» επιμένει ο πρωθυπουργός.
«Είχαμε μπει σε τροχιά ανάπτυξης…», επανέρχεται λίγο αργότερα ο δημοσιογράφος.
«Σε ύφεση ήμασταν…» τον διακόπτει ο πρωθυπουργός.
«Μα είχαμε 0,8% ανάπτυξη στο τέλος του ‘14.»
«-0,2% είχαμε»…
Πόσο δύσκολο είναι να γνωρίζει ένας πρωθυπουργός τα οικονομικά στοιχεία της χώρας που παρέλαβε και, εφόσον τα πληροφορηθεί, πόσο εύκολο να ψεύδεται τόσο χοντροκομμένα για αυτά;
Με αφετηρία τέτοια άνω ποταμών ψέματα και από τόσο υψηλό αξίωμα, δεν είναι καθόλου περίεργο να βρισκόμαστε ολόκληρη κοινωνία στο έλεος των fake news. Και σε άλλες χώρες – και μάλιστα ανεπτυγμένες – έχουν ζήτημα με τις ψευδείς ειδήσεις, αλλά σε πόσες από αυτές αυτουργός κατ’ εξακολούθηση είναι η κυβέρνηση, τα κομματικά της όργανα και οργανισμοί του δημοσίου; Και δεν μιλάμε καν για «μαγειρεμένα» νούμερα σε διαφόρων ειδών δείκτες και στοιχεία ή για αμφισβητήσιμους ισχυρισμούς ή για τις ανέφικτες υποσχέσεις – μόνο για τα ξεκάθαρα ψεύδη. Από το προπέρσινο «τον άλλο μήνα βγαίνουμε από το μνημόνιο» υπουργού μέχρι το «εμείς δεν κόψαμε συντάξεις» των κυβερνητικών στελεχών και από τις «διορθωμένες» υπουργικές δηλώσεις στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων μέχρι τον τεράστιο τίτλο «Τέλος στη λιτότητα» της ΕΡΤ (Φεβρουάριος 2017), είναι πρόδηλο πως, σε μία εποχή που γεγονότα και παραμύθια έχουν αναμιχθεί σε μία άμορφη μάζα μέσα στην οποία είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει η αλήθεια από το ψέμα, η ελληνική κυβέρνηση κατόρθωσε στη συνείδηση της κοινωνίας να ταυτίζεται αποκλειστικά και μόνο με το δεύτερο. Ούτε το λαϊκό «όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά» δεν τη σώζει. Αντιθέτως, όσο πιο ξεκάθαρα δηλώνει κάτι, τόσο πιο σίγουρο είναι ότι δεν ισχύει.
Όμως, τι περισσότερο θα μπορούσαμε να περιμένουμε από ένα κόμμα που στήριξε τη δυναμική του στα ψέματα; Ένα κόμμα που έβγαλε τον κόσμο στις πλατείες αναπαράγοντας τα περί ανθρωπιστικής κρίσης, αυτοκτονιών και οικονομικής γενοκτονίας, έκανε το μεγάλο βήμα προς την εξουσία φωνάζοντας για τους «νεκρούς» της ΕΡΤ και τώρα σιγά σιγά αποχωρεί υποσχόμενο χιλιάδες διορισμών στο δημόσιο και βάζοντας στο repeat την κασέτα για επενδυτές και «καθαρή έξοδο»;
Μια κυβέρνηση που γεννήθηκε κι ανδρώθηκε στα fake news, τελειώνει αναλόγως…
