
Εδώ και καιρό εξυφαινόταν ένα σχέδιο: Να πέσει ο Μητσοτάκης εκ των έσω! Επιστρατεύθηκε περί τούτου κόσμος και κοσμάκης. Ακόμη κι άνθρωποι που είχαν να μιλήσουν δεκαετίες ή άλλοι που αναδύουν οσμές πολιτικής φορμόλης. Κι εκτός αυτών επιχειρηματίες, παπάδες, αγιορείτες μοναχοί κι ένας λούμπεν συρφετός με αναφορές στο χθες. Κι όπως μου έλεγε μια φίλη, τα συμπλέγματα και τα απωθημένα είναι σαν τα άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη: Μαζεύονται χωρίς να το καταλάβεις και δημιουργούν μπόχα.

Ένας από τους λόγους που υπολόγιζαν κάποιοι ότι θα πέσει ο Μητσοτάκης εκ των έσω, ήταν η προεδρική εκλογή. Καλλιεργούσαν την πεποίθηση ότι οι βουλευτές της ΝΔ δεν θα συμφωνήσουν/ψηφίσουν κάποιο πρόσωπο από την Κεντροαριστερά και υπερτόνιζαν ότι ένας Κεντροαριστερός μπορεί να αποτελεί πρόσωπο συναίνεσης και να συμβολίζει την εθνική ενότητα. Κάτι που αποτελεί μύθο. Δηλαδή ο Τσάτσος, ο Στασινόπουλος, ο Καραμανλής που προτάθηκαν από τη ΝΔ και εξελέγησαν πρόεδροι της Δημοκρατίας, δεν υπηρέτησαν τον θεσμό με γνώμονα της εθνική ενότητα;
Κάποιοι, κυρίως από τα ορφανά του Ανδρέα Παπανδρέου, καλλιεργούσαν το κλίμα ισχυριζόμενοι ότι παραδοσιακά όποιος κυβερνά εκλέγει αντίπαλον πολιτικά πρόεδρο. Μα αυτό συνέβαινε επειδή η εκάστοτε αντιπολίτευση απειλούσε ότι δεν θα ψηφίσει τον εκλεκτό της κυβέρνησης, να τη ρίξει και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές!! Το είδαμε και με τον ΣΥΡΙΖΑ που καταψήφισε την επιλογή του Σταύρου Δήμα και οδήγησε τη χώρα στις εκλογές για να παίζει τα νταούλια και να χορεύουν οι αγορές κι η Μέρκελ…Μα τώρα, με την συνταγματική αναθεώρηση δεν πέφτει η εκάστοτε κυβέρνηση από την αποτυχία της να εκλέξει πρόεδρο Δημοκρατίας.
Όντως, το ΠαΣοΚ (1995) είχε συγκατανεύσει στην πρόταση Σαμαρά για τον Κωστή Στεφανόπουλο, μα αν δεν συνέβαινε αυτό θα έπεφτε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Τα ίδια και με την περίπτωση του Κάρολου Παπούλια που αν ήταν διαφορετικό πρόσωπο και δεν τον ψήφιζε το ΠαΣοΚ, θα έπεφτε η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή. Τα ξεχάσαμε; Ξεχάσαμε ότι πολλές φορές έγινε κομματική εργαλειοποίηση του θεσμού;
Ο Μητσοτάκης λοιπόν, με την επιλογή του, απογοήτευσε όσους απεργάζονταν την εκ των έσω πτώση του. Δεν έπεσε στην παγίδα τους.
Αν επέλεγε την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, θα τον πυροβολούσαν εκ των έσω κι ήταν σχεδιασμένο ακόμη και ποιος θα αναλάμβανε πρωθυπουργός στη θέση του, με πρόσχημα τους πανηγυρισμούς της για την ψήφιση του νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Αν επέλεγε κάποιον Κεντροαριστερό, θα συνέβαιναν τα ίδια. Ίσως πλην του Βενιζέλου που θα αδυνατούσαν να καταψηφίσουν κάποιοι, αφού ήταν ο βασικότερος μοχλός της συγκυβέρνησης του ίδιου με το κόμμα τους. Όμως, την περίπτωση Βενιζέλου την έκαψε το ΠαΣοΚ κι ο Ανδρουλάκης, όταν βγήκε κι είπε ότι δεν θα συναινούσε σε σχηματισμό κυβέρνησης μετά τις επόμενες εκλογές, αν δεν σχηματίζονταν κυβέρνηση. Είπε δηλαδή ξεκάθαρα ότι θα αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη (αφού ξέρουν κι οι πέτρες ότι ο Μητσοτάκης δεν θα συνεργαστεί με την Ακροδεξιά, όπως έκανε ο Τσίπρας), άρα για ποια συναίνεση μπορεί να μιλάει στο πρόσωπο του προέδρου της Δημοκρατίας;
Μιλάνε κάποιοι για κομματική επιλογή στο πρόσωπο του Τασούλα. Είναι οι ίδιοι που πρότειναν τον Γιαννίτση! Οι ίδιοι που πρότειναν την Κατσέλη. Δηλαδή αυτές είναι υπερκομματικές επιλογές; Και γιατί συμβολίζουν εκείνοι την εθνική ενότητα και τις συναινετικές διαδικασίες κι όχι ο Τασούλας;
Είναι κι αυτό: Ψήφισαν τον Τασούλα για πρόεδρο της Βουλής με τις χιλιάδες αρμοδιότητες κι ευθύνες και δεν τους κάνει για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που σε τελική ανάλυση δεν έχει ευθύνες;
Και ποιοι το λένε αυτό κι όλα τα άλλα; Εκείνοι που κοροϊδεύαν τον Καραμανλή κι έστησαν το αίσχος των έγχρωμων ψηφοδελτίων στην εκλογή Σαρτζετάκη.
Η ουσία είναι ότι δεν βγήκε σε κάποιους το σχέδιο που απεργάζονταν. Ο Μητσοτάκης έκανε την ντρίμπλα που ξέρει να κάνει και ξεπέρασε τα σκληροτράχηλα σέντερ μπακ, που στόχευαν μόνο τα πόδια του… Μα απλά έκανε μια ντρίμπλα ακόμη. Τα σέντερ μπακ ελλοχεύουν και θα επανέλθουν. Μπορεί να έχουν καταντήσει πιο λούμπεν κι από τον Βελόπουλο, αλλά δεν θα εγκαταλείψουν.
Κι επειδή τους μεν Προέδρους τους εκλέγουν οι πλειοψηφίες των κομμάτων, αλλά τις πλειοψηφίες και τους πρωθυπουργούς τους εκλέγει η κοινωνία κι η τσέπη της, ο Μητσοτάκης πρέπει να μπει στη μάχη της τσέπης των πολιτών και της καθημερινότητας. Όλοι γνωρίζουν ότι σχεδόν στα πάντα μπορεί να εισφέρει περισσότερο από κάθε ανταγωνιστή του. Κι εκείνος πρέπει να το αποδεικνύει συνεχώς.