Έβλεπα προχθές στην τηλεόραση τους υπουργούς και κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης να πορεύονται προς την αμερικανική πρεσβεία με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου. Δεν είδα αν φώναζαν, μετά των άλλων 100 -150 ατόμων της πορείας, «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», αλλά κι αν δεν το φώναζαν το άκουγαν ευαρεστούμενοι και συμφωνούντες.
Όποιοι γνωρίζουν είδαν 3-4 μέτρα πιο πίσω πρόσωπα από την ασφάλειά τους. Κι όσοι θυμούνται, θα θυμούνται ότι πριν λίγο καιρό έκαναν τεμενάδες στον Τραμπ και συνέτρωγαν στον Λευκό Οίκο με μέλη της πρώην βασιλικής οικογένειας.
Να μιλήσεις για παιδική χαρά; Δεν γίνεται. Σκουρλέτης, Παππάς κι οι λοιποί σύντροφοι μεγάλωσαν πια.
Να μιλήσεις για φαιδρότητα; Μάλλον συνηθισμένο είναι.
Να μιλήσεις για υποκρισία; Κι αυτό συνηθισμένο είναι.
Άρα; Άρα έχουμε να κάνουμε με τους μεγαλύτερους πωλητές σανού παγκοσμίως. Με αγοραστή τον ελληνικό λαό.
Ξέρω, θα πείτε κάποιοι ότι ενδεχομένως θέλησαν να θυμηθούν τη νιότη τους κι όσα πρέσβευαν. Ενδεχομένως να θέλησαν να στείλουν και το μήνυμα ότι δεν είναι ακόμη μεσήλικες αλλά παιδιά που βράζει το αίμα τους και φουντώνει η επαναστατική ορμή τους.
Μα αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι πωλητές σανού. Διαθέτουν, μάλιστα, δυο φύσεις.
Μια για να τσουγκρίζουν τα ποτήρια της σαμπάνιας στον Λευκό Οίκο ή στην αμερικανική πρεσβεία και μια για να φοράνε τα αμπέχονα και να διαδηλώνουν έξω από την αμερικανική πρεσβεία.
Μη μου πείτε καν ότι είναι πολιτικοί άρα πρέπει να έχουν τις αναφορές τους. Θα σας απαντήσω ότι υπάρχει ακόμη και στοιχειώδης μνήμη και πολιτική αξιοπρέπεια. Ειδικά όταν αυτή η πολιτική αξιοπρέπεια υπεροχή, ντύθηκε επί χρόνια με τη στολή της τάχα μου αριστερής ηθικής ανωτερότητας.
Γελάει η κοινωνία…
