Βλέπω αυτέ τις ημέρες στη τηλεόραση μιά διαφήμιση κάποιας κολόνιας που την παρουσιάζει η Τζούλια Ρόμπερτς και μου έρχεται συνεχώς στο μυαλό εκείνη η όμορφη ταινία η <Preety woman>.
Με ένα απίστευτα γοητευτικό Ρίτσαρντ Γκιρ και μιά ανεπιτήδευτη Τζουλια Ρόμπερτς.
Δεν είμαι των εύκολων θεαμάτων κι αυτό δεν είναι το έργο με τα βαθιά νοήματα.
Ούτε το παραμύθι της Σταχτοπούτας είναι εύκολα εφικτό στις μέρες μας.
Όμως αυτη η ταινία έχει μιά δεύτερη, πολύ ενδιαφέρουσα ανάγνωση, πίσω από την πρώτη την προφανή.
Είναι οι ακατόρθωτες σχέσεις, που γίνονται κατορθωτές.
Είναι εκεί που όλα αρχίζουν από αυτό που σου εκπέμπει κάποιος και δεν ψάχνεις επάγγελμα, πτυχία, ηλικία, καταγωγή.
Θυμάμαι κάποιους έξυπνους διαλόγους της ταινίας.
Συγκράτησα έναν προς το τέλος:
Ρίτσαρντ: Φτάνουν τόσα χρήματα?
Τζούλια: Όχι, θέλω περισσότερα
Ριτς: Τι θέλεις από μένα?
Τζ: Θέλω το παραμύθι
Ριτς: Η ειδικότης μου είναι οι ακατόρθωτες σχέσεις.
Σκέφτηκα…ναι το θέλω κι εγώ το παραμύθι.
Θέλω τη μαγεία, ακόμη και τώρα που μεγάλωσα.
Τα παραμύθια που μου διάβαζε η μαμά μου είχαν πάντα ωραίο τέλος και η ταινία μου ξαναθύμισε ότι, όταν θέλουμε και προσπαθούμε πολύ για κάτι, όταν αφαιθούμε στο εντός μας, τις ακατόρθωτες σχέσεις μπορούμε να τις κάνουμε σχέσεις προσιτής ευτυχίας.
Δεν ξέρω για πόσο καιρό…
Για όσο…
Τι σημασία έχει πλέον ο χρόνος?
Τι σημασία έχει η διάρκεια?
Φθαρτές έννοιες…
Σημασία έχει να περάσει μέσα από τις φλέβες μας και να μας κάψει…
Σημασία έχει να νιώσουμε…
Γιά άλλη μιά φορά…
Ή γιά πρώτη φορά…
Ή γι΄αυτή τη φορά που θα είναι τόσο δυνατή και θα μοιάζει με πρώτη….
Πηγή Περσιάδου
