Οι αφίσες.
Με τρελαίνουν αυτές οι διαφημιστικές αφίσες στους δρόμους.
Κολλημένες στους στύλους της ΔΕΗ, σε τοίχους, σε μαγαζιά κλειστά.
Οι αφίσες περασμένων ημερομηνιών.
Κάποτε θέλησαν να με ειδοποιήσουν γιά κάτι που θα γίνει: Γιά μιά έκθεση σπιτιού, γιά ένα πολιτικό που θα μιλούσε στην περιοχή την εποχή των εκλογών, για ένα ασματοπωλείο που θα έκανε εγκαίνια και τους καλλιτέχνες που θα έπαιζαν εκεί, για ένα live ενός τραγουδοποιού.
Δεν λέω να μην υπάρχουν αφίσες επίκαιρες.
Δεν λέω να μην κοινοποιηθεί ένα γεγονός. Πώς θα το μάθουμε άλλωστε.
Βεβαίως να ενημερωνόμαστε.
Όμως στις περισσότερες αφίσες που συναντώ κολλημένες, η ημερομηνία του γεγονότος ανήκει στο παρελθόν.
Έληξε.
Αλλά κανείς δεν ευαισθητοποιήθηκε να αφαιρέσει την αφίσα.
Με τρελαίνουν αυτές οι ληγμένες αφίσες.
Είδα προχθές μία που είχε ημερομηνία Ιούνιος του 1996 και αρχίζω να σκέφτομαι:
Τότε ανταλλάσαμε αστεία με τον Λάμπρο που <έφυγε> στα 40 του, τότε ζούσε ο Σωτήρης που μας εγκατέλειψε στα 32 του, τότε η φίλη μου Κατερίνα με τρία παιδιά και μονογονεϊκή οικογένεια, δεν ήταν άνεργη.
Τότε εγώ ήμουν ερωτευμένη.
Κύριε δήμαρχε ή όποιος άλλος εντέλλεται, βγάλτε αυτές τις παλιές αφίσες από εκεί.
Δεν είναι μόνο η ρύπανση.
Είναι το παρελθόν μου.
Δεν το θέλω να το βλέπω εκεί μπροστά μου να μου λέει: < Σε κορόιδεψα. Δεν θα ήταν καλύτερες οι μέρες που θα έρχονταν.>
Είναι η ζωή που έζησα και με πλήγωσε.
Είναι το παρελθόν μου που μου υπονομεύει το μέλλον.
Ξεκρεμάστε το παρελθόν μου από τις κολόνες .
Δεν σας επιτρέπω να το διαχειρίζεστε όπως εσείς θέλετε.
Δεν σας ανήκει.
Δεν μπορείτε να μου θυμίζετε ότι εγώ προσπαθώ να ξεχάσω.
Λίγη ευαισθησία στο παρελθόν μας παρακαλώ.
Πηγή Περσiάδου
