Σκέφτομαι, κάτι που το έχω ξαναγράψει ίσως με διαφορετικούς τρόπους, ότι η μεγαλύτερη μας τραγωδία είναι να συνηθίζουμε αυτά που δεν είναι «κανονικά».
Είναι τραγωδία η συνήθεια γιατί δε μας αφήνει να βλέπουμε καθαρά ούτε τη μικρή ούτε τη μεγάλη εικόνα. Και οι γυναικοκτονίες είναι πάντα στο προσκήνιο με την «μικρή» εικόνα της κάθε περίπτωσης, του κάθε θύματος αλλά και με τη μεγάλη εικόνα μιας κοινωνίας που πριμοδοτεί τους δολοφόνους και ταλαιπωρεί τα εν δυνάμει, μελλοντικά, θύματα.
Η πρόσφατη περίπτωση της γυναικτονίας στο Μενίδι είναι η κατ’ εξοχήν εικόνα του άντρακλα που έμαθε ότι η γυναίκα του ανήκει και η τιμωρία είναι θάνατος αν τολμήσει να αμφισβητήσει την αρρωστημένη αντρίλα του.
Ο γυναικοκτόνος δεν μπορεί να αντέξει το όχι! (γενικά μιλώντας)
Μπορεί σε έναν άντρα μπροστά, στο αφεντικό ΄του επί παραδείγματι, να είναι κοτούλα λιράτη που κάνει «κο-κο» ακόμη και στις πιο παράλογες απαιτήσεις προκειμένου να γλύψει, να ανελιχθεί, ή απλώς να επιβιώσει.
Απέναντι όμως στη γυναίκα, στη γυναίκα του… είναι άτεγκτος, βαρύς ασήκωτος, μια σακούλα γεμάτη σκατά και μίσος. Απέναντι στη γυναίκα «του» ο άντρακλας, ο πολλά βαρύς, είναι δήμιος αν τολμήσει να τον αμφισβητήσει με οποιονδήποτε τρόπο!
Γι’ αυτό πρέπει το νομικό πλαίσιο να αλλάξει. Η γυναικοκτονία πρέπει να γίνει νομικός όρος που θα επιφέρει κυρώσεις. Πρέπει να γίνει μάθημα στη νομική.
Όλοι «κλαίμε» με κάποιον τρόπο, μετά από κάθε γυναικοκτονία. Κατόπιν εορτής αντιδρούμε. Μάλλον κάτι λάθος γίνεται και αφήνουμε τους δήμιους να δολοφονούν, επειδή μπορούν, έπειδή έτσι έμαθαν, επειδή δεν θα τιμωρηθούν επαρκώς.
Γι’ αυτό δεν θα βαρεθούμε να γράφουμε, να μιλάμε και να αντιδρούμε. Είναι τελικά το μόνο που μας έχει μείνει. Γράφοντας δεν θα αφήσουμε, όσο μπορούμε, κανέν@ να συνηθίζει στο «τέρας», στους δήμιους γυναικοκτόνους!
Γιάννης Καφάτος
