Το να έχει εχθρούς μία κυβέρνηση ή ένας αρχηγός ενός κράτους προσωπικά είναι κάτι το αναμενόμενο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο προβλέψιμο στη δημοκρατία από το να κατηγορείται αυτός που κυβερνά περίπου για τα πάντα. Η δημοκρατία, βλέπετε, είναι ένα πολίτευμα στο οποίο πρέπει να τους φροντίζεις όλους ως κυβερνήτης. Οφείλεις να κοιτάς τα προβλήματα των «σιωπηρών» πολλών και όχι τα προνόμια των «θορυβωδών» μειοψηφιών. Και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου οι διαφόρων ειδών μειοψηφίες είναι πολύ φασαριόζες, το να υπάρχει αντικυβερνητικό μέτωπο είναι ο κανόνας. Δεν είναι περίεργο. Το περίεργο είναι, αντιθέτως, να υπάρχει «αντι-αντιπολιτευτικό» μέτωπο, και μάλιστα τρία ολόκληρα χρόνια μετά τις εκλογές.
Μιλάμε, βέβαια, συγκεκριμένα για το Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και μπορεί κάποιος να πει ότι υπάρχει ακόμα, επειδή μας έχει μείνει τραυματικά αξέχαστη η τετραετία των Συριζανέλ. Καθόλου απίθανο να είναι αυτός ο λόγος. Εκατό δισεκατομμύρια ευρώ στα σκουπίδια από ένα πρώτο κυβερνητικό εξάμηνο καθαρής τρέλας, ένα αχρείαστο και φορομπηχτικό μνημόνιο για την υπόλοιπη τετραετία και η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για εκατό χρόνια, εδώ που τα λέμε, δεν είναι καθόλου αμελητέα εμπειρία!
Από την άλλη, ωστόσο, εδώ και τρία χρόνια κυβερνά άλλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποφασίζει για τη χώρα, είναι στην αντιπολίτευση. Αρκούν μόνο οι αναμνήσεις για να κρατιέται ζωντανό το Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, τη στιγμή μάλιστα που η τρέχουσα κυβέρνηση είναι (προφανώς και λόγω των αλλεπάλληλων διεθνών κρίσεων) αρκετά δραστήρια σε πολλούς και διάφορους τομείς; Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να ασχολούμαστε ακόμα με τον ΣΥΡΙΖΑ; Η απάντηση είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ… Για να είμαστε ακριβέστεροι, η απάντηση είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε όλοι το 2015.
Με άλλα λόγια, το Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο μπορεί να ξεκίνησε από τα συριζαϊκά πεπραγμένα του 2015, αλλά συντηρείται από τα συριζαϊκά πεπραγμένα του 2022 και όχι απλώς από αναμνήσεις. Ειδικότερα, το γεγονός ότι μετά από μία πολύ δύσκολη κυβερνητική θητεία, εν μέσω μεγάλης οικονομικής κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν φαίνεται να έχει ωριμάσει ούτε στο ελάχιστο, προκαλεί δικαιολογημένα τρόμο σε όσους θυμούνται το 2015…
Για να μην πλατειάζουμε πολύ, αρκεί να πούμε μόνο ότι μες στα τελευταία τρία χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίζει στα τυφλά οτιδήποτε κι αν φέρει το κυβερνών κόμμα στη Βουλή, ονειρεύεται φωναχτά «αριστερές» τράπεζες και «αριστερές» σχολές δικαστών, ενθαρρύνει ακόμα το μπάχαλο και τα αντιεξουσιαστικά έκτροπα (από την ανομία στα πανεπιστήμια, μέχρι τις συγκεντρώσεις αντιεμβολιαστών μες στην πανδημία), αναπαράγει τακτικά ειδήσεις που μετά αποδεικνύονται ότι δεν είναι ειδήσεις αλλά fake news (συνήθως τουρκικής προέλευσης) και στον (ακήρυχτο μεν, αλλά υπαρκτό πια) πόλεμο μεταξύ Δύσης και αυταρχικών καθεστώτων δεδηλωμένα δεν είναι με τη Δύση. Όλα αυτά, ενώ στο μεταξύ πορεύεται στις επόμενες εκλογές με σύνθημα το «Χούντα Μητσοτάκη». Αυτό θα πει μετριοπάθεια…!
Εν κατακλείδι, ναι, η κριτική στην κυβέρνηση στέκεται από μόνη της και, αλίμονο, καλό είναι να υπάρχει, αλλά όταν η πολιτική που εκφράζεται από την αξιωματική αντιπολίτευση κινείται ανάμεσα στα επίπεδα του δεκαπενταμελούς λυκείου και της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ, δεν γίνεται να μην ληφθεί σοβαρά υπόψη επειδή «κυβερνά άλλος». Η πραγματική πολιτική είναι πεδίο συγκρίσεων και η άσκησή της λαμβάνει χώρα σύμφωνα με τις προτεραιότητες εκείνων που ψηφίζουν. Δοθέντων όλων των παραπάνω, λοιπόν, είναι όχι μόνο θεμιτό, αλλά εντελώς λογικό και αναμενόμενο πολλοί από εμάς να έχουν ως βασική προτεραιότητα να μην δουν πάλι να ανεβαίνει στην κυβέρνηση ένας θίασος άσχετων ιδεοληπτικών που θεωρούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία υπερεκτιμημένη…
