Όταν ο Κωστής Στεφανόπουλος απολάμβανε τεράστια ποσοστά αποδοχής στην κοινωνία, ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, αρχές και μέσα της δεκαετίας του ’80. Μόλις δημιούργησε τη ΔΗΑΝΑ, η αποδοχή κι η συμπάθεια εξαϋλώθηκε κι ουσιαστικά τέθηκε εκτός πολιτικής σκηνής, ανεξαρτήτως τι συνέβη αργότερα κι εξελέγη πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Όταν ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν γραμματέας της ΕΑΡ απολάμβανε τεράστιας συμπάθειας-δημοφιλίας, αλλά εξελέγετο με κόπους και βάσανα. Κι εξ αυτού σχολίαζε πικρόχολα ότι … «μας ερωτεύονται αλλά δεν μας παντρεύονται»! Όταν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ήταν δήμαρχος των Αθηναίων, συνοδευόταν με υψηλότατα ποσοστά συμπάθειας, μα όταν δημιούργησε το Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών (ΚΕΠ), αυτά συρρικνώθηκαν τα μάλα. Τα ίδια και με τον Αντώνη Τρίτση και το κόμμα που ίδρυσε (Ελληνικό Ριζοσπαστικό Κίνημα) ή με τον Γεράσιμο Αρσένη και το δικό του κόμμα (Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα) ή και με άλλους από το πολιτικό σκηνικό.
Θέλω να πω ότι η συμπάθεια, η δημοφιλία των πολιτικών δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι δείγμα εικασίας αποδοχής ή απόρριψης στο εγγύς ή απώτερο μέλλον. Ούτε μπορεί να θεωρείται ως το κορυφαίο στοιχείο για την αξιολόγησή τους.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά με αφορμή την προχθεσινή δημοσκόπηση της Prorata, όπου ο δείκτης συμπάθειας στον Μητσοτάκη έχει πέσει στο 44%, με την αντιπάθεια να βρίσκεται στο 52%!
Αναρωτήθηκα λοιπόν, αν έχει τόση σημασία αυτός ο δείκτης. Χωρίς να μπορώ να δώσω απάντηση που θα βασίζεται κάπου, πέραν της εμπειρίας, για χάρη της συζήτησης να δεχθώ ότι όντως έχει σημασία. Κι αφού έχει σημασία, είναι καμπανάκι για τον Μητσοτάκη ή απλώς είναι μια φυσιολογική συρρίκνωση του δείκτη;
Ας τα δούμε: Κατ’ αρχάς να τονίσω ότι το 44% ως ποσοστό αποδοχής είναι τεράστιο ποσοστό. Πολύ περισσότερο αφού αφορά εν ενεργεία πρωθυπουργό που καθημερινά τα πάντα έχουν αντανάκλαση στο πρόσωπό του. Ο δε πολίτης, θεωρεί ότι όλα πρέπει να κινούνται πέριξ εκείνου, ει δυνατόν με προσωπικό αστυνομικό, πυροσβέστη, υπουργό, δήμαρχο και πάει λέγοντας, έξω από την πόρτα του….
Μέσα λοιπόν από τις αυγουστιάτικες πυρκαγιές, μέσα από την πανδημία και τα προβλήματα, το 44% αποδέχεται –συμπαθεί τον Μητσοτάκη.
Προσέξτε: Την ώρα που συμβαίνει αυτό με τον εν ενεργεία πρωθυπουργό, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπολείπεται κατά δέκα (10%) ποσοστιαίες μονάδες στον δείκτη της συμπάθειας, συγκεντρώνοντα το 34%! Εκεί είναι καθηλωμένος εδώ και πάρα πολύ καιρό, χωρίς να μπορεί να γίνει απειλητικός για το Μητσοτάκη. Δηλαδή, ενώ χάνει ο Μητσοτάκης ΔΕΝ κερδίζει το παραμικρό ο Τσίπρας!
Προσέξτε κι αυτό: Ο δείκτης συμπάθειας, είτε συμφωνεί κάποιος είτε όχι με την ουσία της ύπαρξής του (σε σχέση με τα παραδείγματα του προλόγου) είναι ο δεύτερος δείκτης στις δημοσκοπήσεις (στα ποιοτικά χαρακτηριστικά) όπου ο Τσίπρας υπολείπεται με μεγάλη διαφορά του Μητσοτάκη. Ας μη ξεχνάμε ότι στον δείκτη καταλληλότητας για την πρωθυπουργία, ο Αλέξης Τσίπας απεικονίζει μικρότερη επιρροή ακόμη κι από τον «κανένα»!
Τι συμβαίνει λοιπόν; Τι συμβαίνει και παρά τις καθημερινές ριπές του Τσίπρα και της Κουμουνδούρου προς τον Μητσοτάκη, εκείνος εξακολουθεί να βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από αυτούς; Γιατί ο Τσίπρας αδυνατεί να προσελκύσει θετικές γνώμες; Μήπως αυτό αποτελεί και μας δείχνει το ταβάνι του ΣΥΡΙΖΑ;
Αν επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε νηφάλια την πραγματικότητα θα δούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας απευθύνεται ΜΟΝΟ σε συγκεκριμένα τμήματα της κοινωνίας, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ιδεοληψίες και μεγάλη απόσταση από την πραγματική ζωή. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζει σ’ ένα φαντασιακό κόσμο κι ονειρεύεται να οδηγήσει την κοινωνία στον σοσιαλισμό, την ώρα που σοσιαλισμός δεν υπάρχει πουθενά! Ταυτοχρόνως, βαθιά συντηρητικός απειλεί κι υπόσχεται να καταργήσει όσα μεταρρυθμίζει ο Μητσοτάκης (παράδειγμα η κατάργηση εισαγωγής στα ΑΕΙ με βαθμούς 2-3 ή 6) αγνοώντας ότι η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας δεν το επιθυμεί αυτό. Χώρια που η πρόσφατη εμπειρία της κοινωνίας (2012 -2019) ήταν εντόνως τραυματική, διανθισμένη με τερατώδη ψέματα κι εγκληματικές παραλήψεις στην άσκηση της εξουσίας.
Από την άλλη πλευρά ο Μητσοτάκης είναι συμπαθής, επειδή μιλάει τη γλώσσα της εποχής, συμπορεύεται με τη μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που επιθυμεί η χώρα να αλλάξει, να μεταρρυθμιστεί και να προχωρήσει μπροστά. Τον αποδέχονται και τον συμπαθούν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που θέλουν τη ζωή αλλιώς…
Παρακολουθώντας στενά την πολιτική ζωή της χώρας εδώ και πενήντα χρόνια, είναι ορατή για πρώτη φορά στην ελληνική κοινωνία τόσο μεγάλη δυσαρμονία ανάμεσα στην αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας και τα κοινωνικά ακροατήρια. Είναι η πρώτη φορά που ο κοσμάκης δεν πιστεύει το παραμικρό απ’ όσα λέει η αξιωματική αντιπολίτευση! Ο Αλέξης Τσίπρας, έγινε ο συνοδοιπόρος της οργής των πεζοδρομίων και τελικά αυτή μετατράπηκε σε κορυφαίο έλλειμμα εμπιστοσύνης , έστω κι απλής συμπάθειας.
Κι αυτό πλέον είναι μετρήσιμο, αξιολογήσιμο και κυρίως ολοφάνερο…
