Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για τον ολοφάνερο μα και έρποντα λαϊκισμό που είναι διάσπαρτος σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του τόπου. Έχουμε μιλήσει για την απύθμενη κουταμάρα της δήθεν πατριωτικής και ψεκασμένης Δεξιάς και την αντίστοιχη της Αριστεράς. Έχουμε επανειλημμένως αναφερθεί στους «νεοκολοκοτρώνηδες» του διαδικτύου και του πληκτρολογίου που ξεσπαθώνουν και …ξεδοντιάζουν Τούρκους, στέλνοντάς τους στον… βυθό του Αιγαίου.
Εσχάτως παρατηρείται και το φαινόμενο οι …βαθυστόχαστοι αναλυτές του facebook ν’ απαιτούν ουσιαστικά η ελληνική κυβέρνηση να κόψει διπλωματικές σχέσεις με Αμερικανούς κι Ευρωπαίους επειδή δεν «πνίγουν» οικονομικά τους Τούρκους και δεν τους παίρνουν τα δίκια μας. Οι ίδιοι, σκούζουν για την …πρόδηλη καθυστέρηση έναρξης του πολέμου και μιλάνε για …υποχωρητικότητα της κυβέρνησης που…. «προδώνει» τον ελληνισμό…
Άντε όλοι αυτοί να πειστούν ότι λένε και γράφουν ανοησίες. Πολύ περισσότερο αφού ο Τσίπρας κι η Φώφη φόρεσαν γιλέκα μάχης κι εξαρτήσεις γεμάτες φυσεκλίκια και κάνουν γιουρούσια μέσω δηλώσεων κι ετοιμάζονται για τσάμικους χορούς δίπλα σ’ αναμμένες φωτιές….
Από την άλλη, ο Κυριάκος είναι μόνος του! Υπεύθυνα και συνετά δεν ρίχνει οβίδες, δεν βυθίζει τα τουρκικά ερευνητικά αλλά κράτησε και τον Έβρο την Άνοιξη και το Αιγαίο, όλο το καλοκαίρι. Κι αυτό το έχουμε συζητήσει: Ότι δεν αναμετράται με τους ανόητους αλλά με την πραγματικότητα κι ίσως την ιστορία!
Η κυβέρνηση έχει βάλει ως «κόκκινη γραμμή» τα έξι (6) ναυτικά μίλια από το Καστελόριζο. Αυτό μπορούσε να κάνει, αυτό έκανε.
Κι εδώ προκύπτει το ερώτημα: Μπορούσε να βάλει την «κόκκινη γραμμή» στα 12 μίλια;
Η ρεαλιστική απάντηση υπεύθυνης κυβέρνησης, είναι «όχι»! Πώς θα βάλει «κόκκινη γραμμή» επί δικαιωμάτων που δεν έχεις τυπικά αλλά μόνο εν δυνάμει μπορείς ν’ ασκήσεις; Συνεπώς, είτε ασκείς το δικαίωμα που έχεις και διαμορφώνεις κατάσταση εθνικής κυριαρχίας είτε δεν το ασκείς και δεν έχεις κανένα δικαίωμα. Και εμείς από το 1974 και μετά, με όλες τις κυβερνήσεις, ΔΕΝ το ασκήσαμε.
Να το πούμε κι αλλιώς; Ας πούμε ότι ο Μητσοτάκης ακούει τον Τσίπρα, τη Φώφη και τους «νεοκολοκοτρώνηδες» των ΜΜΕ και του διαδικτύου και επεκτείνει στα 12 μίλια τα χωρικά μας ύδατα. Ας πούμε, επίσης, πέρα του casus belli των Τούρκων, ότι μπαίνει Oruc Reis στα 9 ή 11 μίλια. Τι θα κάνουμε τότε; Θα το βυθίσουμε; Θα το καταλάβουμε και θα το σύρουμε στον Πειραιά ως λάφυρο μπροστά σε αλαλάζοντα πλήθη; Θα κάνουμε πόλεμο; Τι;
Να λοιπόν για ποιον λόγο η πρόταση για τα 12 μίλια είναι, τουλάχιστον, αφελής, αστεία και λαϊκίστικη. Προτείνουν στην κυβέρνηση τι να κάνει τώρα αλλά δεν λέει κανένας τι θα γίνει μετά…
Η περιπέτεια που ζούμε είναι από αυτές που λες …μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αφού γίνεται όλο και πιο σαφές ότι τη λύση θα δώσει το διεθνές δικαστήριο.
Το ερώτημα είναι αν το διεθνές δικαστήριο δώσει λύση βάσει του πραγματικού πεδίου (Καστελόριζο – έρευνα και διάσωση) ή βάσει του χάρτη. Κι αν θα φτάσουμε εκεί μετά από συμφωνία ή μετά από πολεμικό επεισόδιο; Κι εκεί, τι θα χάσουμε;
Θα πει κάποιος: Καλά δεν μπορεί να δοθεί λύση μέσω της διπλωματίας; Άλλωστε ο Μητσοτάκης έχει καταφέρει να έχει υπέρ του όλη τη διεθνή κοινότητα πλην Αζερμπαϊτζάν, Κατάρ και Πακιστάν. Παρ’ όλα αυτά η απάντηση μάλλον τείνει προς το «όχι» αφού κάτι τέτοιο είναι από δύσκολο έως αδύνατο, για λόγους πλήρως κατανοητούς.
Άρα, ο Μητσοτάκης, ξαναλέμε, ότι αναμετράται με την ιστορία. Με μια κοινή γνώμη που δεν επιθυμεί οιαδήποτε εθνική περιπέτεια (όρα δημοσκοπήσεις) αλλά ταυτοχρόνως στέκεται ενάντια στην οποιαδήποτε εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, έστω και θεωρητικών.
Θα ξαναπεί κάποιος: Μα αυτά είναι τελείως διαφορετικά, είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους. Έτσι είναι.
Άρα; Άρα πάλι στον Μητσοτάκη είναι η ευθύνη. Ο οποίος καλά το πάει, προετοιμάζει κιόλας την κοινή γνώμη με τον πολιτικό του ρεαλισμό και προχωρά με βάση την πραγματικότητα…
