Ποτέ δεν κατάλαβα την υστερία που πιάνει κάποιους πολιτικούς για τα θρησκευτικά ζητήματα και το υποτιθέμενο πολιτικό κόστος ή όφελος που μπορεί να έχει κάποιος από αυτά.
Για σταθείτε βρε παιδιά. Να το συζητήσουμε νηφάλια.
Υπάρχει κάποιος πουν δεν ψήφισε Τσίπρα επειδή δήλωνε άθεος (ασχέτως αν έκανε γονυκλισίες και χειροφιλήματα σε δεσποτάδες) και ψήφισε Μητσοτάκη επειδή δήλωνε πιστός;
Υπάρχει κάποιος που δεν έχει στενές σχέσεις με την Εκκλησία ή με την Θρησκεία αλλά δεν ψήφισε Νέα Δημοκρατία επειδή έχει ταχθεί εναντίον του διαχωρισμού Κράτους – Εκκλησίας;
Υπάρχει κάποιος που με βάση την προτίμησή του στο ζήτημα των σχέσεων Κράτους –Εκκλησίας, έριξε την ψήφο του;
Φρονώ πως όχι. Φρονώ ότι αυτό που λέγεται πως κάποιος που δεν έχει την υποστήριξη της Εκκλησίας δεν έχει στον ήλιο μοίρα, είναι ένας ακόμη μύθος κατασκευασμένος κι αυτός από την υψηλόβαθμη Ιεροσύνη, στην ανάγκη της να κατευθύνει τα πολιτικά δρώμενα ή να ασκεί κοσμική εξουσία. Μύθος στον οποίο συνδράμουν αφελείς ή ανασφαλείς ή μικρού πολιτικού βάρους πολιτικοί.
Για θυμηθείτε: Τι έκανε η Εκκλησία στον Κωνσταντίνο Καραμανλή που δεν ήταν κι ο πιο φανατικός υπέρμαχός της; Μπόρεσε να εμποδίσει την εξουσία του; Τι έκανε στον Ανδρέα Παπανδρέου; Μπόρεσε να του κόψει τον δρόμο; Τι έκανε στον Τσίπρα που δήλωνε άθεος; Τι έκανε στον Κυριάκο Μητσοτάκη που δεν συναγελάζεται άλλωστε με το ράσο; Απολύτως τίποτα.
Αντιθέτως, πολιτικοί που υπολόγιζαν το πολιτικό κόστος από την Εκκλησία πιο πολύ από το «μακριά κι αγαπημένοι» και συντάχθηκαν με τον παραλογισμό ή και τον λαϊκισμό της εκκλησίας, έγιναν πολλές φορές περίγελοι της κοινής γνώμης. Με τελευταία παραδείγματα την Έλενα Ράπτη και τον Άδωνι Γεωργιάδη. Παλιότερα περίγελως είχε γίνει κι ο Κώστας Καραμανλής που έτρεχε πίσω από τα ράσα του αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου, διαδηλώνοντας εναντίον της κατάργησης αναφοράς του θρησκεύματος από τις ταυτότητες!!! Ή οι διάφοροι υποψήφιοι (δήμαρχοι, βουλευτές, δημοτικοί ή περιφερειακοί σύμβουλοι) που ακόμη και στις ημέρες μας επιζητούν την εύνοια του τοπικού Μητροπολίτη ή κάποιων ιερέων, στην προσπάθεια τους να εκλεγούν.
Πολλές φορές αναλογίστηκα αν όλοι αυτοί κατανοούν ή όχι ότι ουδείς (ή έστω ελάχιστοι υπερσυντηρητικοί) θα τους ψηφίσει με βάση τον βαθμό πίστης κι όχι τις ικανότητές τους. Πολλές φορές αναρωτήθηκα ποιος είναι ο λόγος που η Εκκλησία επιχειρεί συστηματικά να ασκεί εξουσία και πέραν από τον νόμιμα εκλεγμένο πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Πόσες φορές έχουμε δει τον γηραιό Αρχιεπίσκοπο να μην αναγνωρίζει κανέναν επάνω από τη δική του εξουσία; Πόσες φορές δεν έχουμε δει Μητροπολίτες να κάνουν το ίδιο στις εκκλησιαστικές τους περιφέρειες;
Δεν πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνουμε με όλα αυτά; Δεν πρέπει κάποια στιγμή να κάνουμε πράξη το … ο καθείς εφ’ ω ετάχθη; Δεν πρέπει να σταματήσει η κάθε Ράπτη (δανείζομαι το όνομά της) να σταματήσει να αναζητά ψήφο με βάση την πίστη της; Δεν πρέπει η Εκκλησία να σταματήσει να καλλιεργεί τον μύθο ότι ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις και εκλέγει εκείνους που η ίδια επιθυμεί; Αφού αυτό στην ουσία και στην πράξη δεν συμβαίνει; Ή, έστω, συμβαίνει σε μικρό βαθμό, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Ας το κάνουμε πράξη λοιπόν. Ουδόλως θα είναι κάποιος καλύτερος ή χειρότερος πολιτικός ή υπηρέτης του δημοσίου συμφέροντος αναλόγως της πίστης του και του μεγέθους της.
Τα σκεφτόμουν αυτά και πολλά άλλα αντίστοιχα από το γεγονός ότι χρειάστηκε (ναι και σ’ αυτό το θέμα) να βγει ο Μητσοτάκης και να κάνει ένα ανθρώπινο, μετρημένο κι υπεύθυνο διάγγελμα. Όπου είπε τα αυτονόητα κι έκανε τις απαραίτητες αναφορές στην Εκκλησία για να περιορίσει διάφορα απύλωτα στόματα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας αλλά και τις αναφορές διαφόρων γραφικών δικών του που ακόμη κι on camera είχαν αρχίσει να εγκαλούν (!!!) όσους τολμούσαν να χαρακτηρίζουν ανεύθυνη και κατώτερη των περιστάσεων τη στάση της Ιεράς Συνόδου. Όπου έφτασε στο σημείο να αψηφά επιστήμη και ειδικούς και να μας λέει ότι δεν κολλάει ο κορονοϊός με τη θεία κοινωνία!!! Ότι ισχύει για τις δημόσιες συναθροίσεις ισχύει και για την Εκκλησία, είπε ο Μητσοτάκης κι έκλεισε το ζήτημα μιας δια παντός…
Άλλο ο σεβασμός στην Εκκλησία και στον ρόλο της κι άλλο η διοίκηση του κράτους και δη σε τόσο κρίσιμές ημέρες.
Λέτε να έχει πολιτικό κόστος; Αστεία πράγματα….
Σημείωση: Θα πει κάποιος ότι πολλές φορές πρωθυπουργοί έκαναν τα χατίρια της Εκκλησίας, ακόμη και καρατομώντας υπουργούς. Όπως είχε κάνει ο Παπανδρέου με τον Τρίτση ή και ο Τσίπρας με τον Φίλη. Μα έχω την βεβαιότητα, ότι ο μεν πρώτος δεν το έκανε λόγω του φόβου του πολιτικού κόστους αλλά για να μην έχει γκρίνιες στην καθημερινότητα της κυβέρνησή του ενώ ο δεύτερος λόγω του απύθμενου καιροσκοπισμού του.
