Έχω γράψει για βέρτιγκο Τσίπρα. Έχω γράψει τα μύρια όσα. Τον έχω χαρακτηρίσει με τόσους επιθετικούς προσδιορισμούς που δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλοι στην ελληνική γλώσσα. Ναι, ο Τσίπρας είναι ένας αδίστακτος ψεύτης. Εμμονικός! Ιδεοληπτικός! Θλιβερός λαϊκιστής! Συνωμότης! Είρων! Αγράμματος! Οιηματίας! Κωλοτούμπας! Ουτοπιστής! Μονομερής! Πνιγμένος στις αυταπάτες του! Επικίνδυνος και γραφικός!
Αλλά δεν είναι ανόητος! Ούτε λειτουργεί παρορμητικά ή συναισθηματικά. Λειτουργεί με σχέδιο έστω κι αυτό είναι φτιαγμένο στο πόδι.
Όλη η ιστορία του από τη στιγμή που ο Αλαβάνος του έδωσε το δακτυλίδι, δείχνει ότι αφού έφτιαξε τη δική του εμπροσθοφυλακή (Παππάς, Τζανακόπουλος, Δούρου, Πολλάκης, Φλαμπουράρης κλπ) και μελέτησε τις αδυναμίες των αντιπάλων του, τους δούλεψε κανονικά και με το νόμο.
Να σας πω ένα παράδειγμα: Όλοι λένε ότι ο Αλαβάνος ήταν εκείνος που έδωσε το δακτυλίδι στον Τσίπρα. Είναι έτσι, μόνο ως προς τους τύπους. Η αλήθεια είναι ότι εκείνος που πρότεινε τον Τσίπρα στον Αλαβάνο ήταν ο … Λαφαζάνης! Ο οποίος δεν ήθελε ως υποψήφιο δήμαρχο του ΣΥΡΙΖΑ (εκλογές 2006) στην Αθήνα τον Παπαγιαννάκη, επειδή τον θεωρούσε …Δεξιό! Έτσι «φαγώθηκε» στη στροφή ο ευπρεπής Παπαγιαννάκης για να λάβει το χρίσμα ο … νέος Τσίπρας. Που μέσω της υποψηφιότητάς τους, έφτιαξε τον δικό του μηχανισμό κομματικό στρατό. Μετά, σε εσωκομματικό επίπεδο, όλα ήταν πιο εύκολα και δυο χρόνια μετά, το 2008, πήρε τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια του, αφού ο Αλαβάνος ήταν σοβαρά άρρωστος και δεν είχε επιλογές. Μα αυτό δεν τον εμπόδισε τον Τσίπρα να «φάει» στην πορεία και τον Αλαβάνο αλλά και τον Λαφαζάνη… Τόσο με τον έναν όσο και με τον άλλον έχουν χρόνια να πουν έστω και μια καλημέρα…
Ο Τσίπρας, λοιπόν, πάντα ήταν κι είναι ένας λαοπλάνος χαμαιλέοντας που άλλαζε χρώματα και λέξεις αναλόγως του ακροατηρίου που απευθυνόταν. Το ίδιο κάνει και σήμερα. Στοχευμένα.
Σήμερα έχει προσεταιριστεί κάποιους παλαιοπασόκους που νομίζει Κεντροαριστερούς κεκράκτες κι ετοιμάζεται ν’ αδειάσει συντρόφους του. Δεν έχει πρόβλημα να εμφανίζεται λενινιστής (με τους αρμούς της εξουσίας) αλλά και … κεντρογενής δήθεν ρεαλιστής Αριστερός! Όλος του ο πολιτικός βίος έτσι είναι. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο! Από τη μια ο νεοκομμουνισμός και από την άλλη το ρεσάλτο για τον κανιβαλισμό της αφελούς κι αδύναμης Φώφης Γεννηματά. Με… γέφυρες αλλά κι απειλές ή καλοπιάσματα. Μαστίγιο και καρότο!
Αυτά όλα τα έκανε και πριν τις εκλογές. Όταν κατάλαβε ότι ο Μητσοτάκης προελαύνει και αλώνει το Κέντρο, που παραδοσιακά δίνει εξουσία. Μα ήταν τόσο είρων, τόσο οιηματίας που θεωρούσε τον εαυτό του … άχαστο που «εγώ δεν πρόκειται ποτέ να χάσω από αυτόν!». Κι όταν έχασε επανειλημμένως, έπαθε βέρτιγκο από το οποίο δεν μπορεί ν α συνέλθει.
Μάλιστα, μόλις ένοιωσε την κριτική των εσωκομματικών «ορθόδοξων» συντρόφων του, δείχνει να επισπεύδει την Κεντροαριστερή του μετάλλαξη. Χωρίς να μπορεί να κατανοήσει ότι αυτή την επιχειρεί με ότι πιο σαθρό, ξεπερασμένο και πολιτικά άρρωστο διαθέτει ο Κεντροαριστερός χώρος. Ταυτοχρόνως όμως, επειδή γνωρίζει ότι τα εσωκομματικά του συντρόφια (που εκφράζουν μια μικρή αλλά βέβαιη πελατεία) άλλα πρεσβεύουν, τα κανακεύει –εν όψει και συνεδρίου- με τους… αρμούς της εξουσίας.
Εν κατακλείδι; Καιροσκοπισμός! Πολύ περισσότερο όταν στην επιχείρηση… Κεντροαριστερής μετάλλαξης επιτρέπει στον πολιτικό τραμπούκο εκ Σφακίων να τον σιγοντάρει σκούζοντας «το πήραμε το μάθημα, την άλλη φορά που θα’ ρθουμε θα’ ναι αλλιώς!».
Είπαμε, μαστίγιο και καρότο με τσιτάτα ρεβανσισμού που θεριεύουν τα κατώτερα ένστικτα μιας μερίδας της κοινωνίας και τον πολιτικό φανατισμό. Χωρίς αυτά ο Τσίπρας δεν ζει, δεν υπάρχει! Όπως όλη η Αριστερά.
Ο Τσίπρας, επαναλαμβάνουμε, μπορεί να είναι όλοι μαζί οι επιθετικοί προσδιορισμοί που αναφέραμε στην αρχή αλλά δεν είναι ανόητος. Είναι στριμωγμένος, ξέρει ότι αν χάσει πάλι θα του πουν «αποθανέτω η βασιλεία σου» και παίζει μπάλα. Έστω και επιπέδου τέταρτης εθνικής. Άλλωστε μόνο ένας παίκτης τέτοιου επιπέδου θα έκανε αυτό που έκανε χθες και προχθές : Να υπερασπίζεται με πάθος, ένταση και ψέματα, έναν κουκουλοφόρο φυγά που αναζητά η ελληνική αστυνομία! Ποτέ δεν έχει συμβεί κάτι παρόμοιο από την σύσταση του ελληνικού κράτους… Ποτέ!
