Οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας έχουν λάβει μια καταιγιστική μορφή και διαμορφώνουν πρωτόγνωρες καταστάσεις που παραπέμπουν σε άλλες δύσκολες και συγκρουσιακές εποχές.
Η υπογραφή του παράλογου και παράνομου συμφώνου διαχωρισμού των θαλασσίων ζωνών (ΑΟΖ) μεταξύ της Άγκυρας και της παραπαίουσας κυβέρνησης της Τρίπολης, το σύμφωνο στρατιωτικής υποστήριξης της πρώτης στην δεύτερη, η ακύρωσή τους αμέσως μετά από το κοινοβούλιο της Λιβύης, η υπογραφή του EastMed μεταξύ Ελλάδος, Κύπρου και Ισραήλ, καθώς και η εκτέλεση από τις ΗΠΑ στη Βαγδάτη του ιρανού υποστρατήγου Σουλειμανί συνθέτουν ένα εκρηκτικό σκηνικό που οδηγεί την ευρύτερη περιοχή μας σε ανάφλεξη με ανεξέλεγκτες συνέπειες.
Μέσα σε αυτή τη δίνη των ιστορικών γεγονότων που διαμορφώνουν νέες ισορροπίες είναι πιθανότατο στο τέλος των εξελίξεων να επαναχαρακτούν τα υφιστάμενα σύνορα μεταξύ των κρατών, τόσο στη θάλασσα και στον αέρα, όσο και στη ξηρά. Τίποτα πλέον δεν είναι βέβαιο, πλην της αβεβαιότητος και της ρευστότητας της όλης καταστάσεως. Οι τολμηροί, οι ικανοί και ισχυροί θα επιβιώσουν και θα βρεθούν κερδισμένοι, σε αντίθεση με τους άβουλους, άτολμους και απροετοίμαστους που θα κληθούν να πληρώσουν το τίμημα της «διαχρονικής εθνικής απερισκεψίας και επιπολαιότητάς τους».
Σε αυτόν τον κυκεώνα βρίσκεται η πατρίδα μας. Μια χώρα που τόσο ο λαός της, όσο και η πολιτική και πνευματική ελίτ που διαχρονικά την εξουσιάζει έχουν γαλουχηθεί με την αρχή του «μη πόλεμος έναντι οποιαδήποτε τιμήματος», το φοβικό σύνδρομο έναντι της Τουρκίας και την ελπίδα ή και την πίστη ότι κάποιος στο τέλος θα μας σώσει, είτε οι Αμερικάνοι είτε οι Ευρωπαίοι, είτε οποιοσδήποτε άλλος (Ισραήλ, Αίγυπτος κλπ). Μια ηγεσία και ένας λαός που δεν επιθυμεί τα «παιδιά» του να υπηρετούν πάνω από 9 μήνες, που δεν του αρέσει να δαπανώνται χρηματικά ποσά για την άμυνα, γιατί πιστεύει ότι δεν αποτελούν «επενδύσεις», που είναι τόσο φιλεύσπλαχνος και φιλάνθρωπος που προτιμά να ασχολούμαστε με τους παράνομους ισλαμιστές μετανάστες, παρά με τους Έλληνες και τα προβλήματά τους.
Οι διαχρονικές αγκυλώσεις της πατρίδος μας την έχουν μετατρέψει περισσότερο σε χώρο παρά σε χώρα. Δυστυχώς είμαστε ένα αδύναμο και αναιμικό κράτος, που διολισθαίνει γεωπολιτικά συνεχώς λόγω των χρόνιων προβλημάτων του εκφυλισμού και της διαφθοράς. Το οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα, που επαυξάνεται με την συνεχή και ραγδαία είσοδο των παράνομων μεταναστών κυρίως από ισλαμικές χώρες και η θλιβερή στρατιωτική μας κατάσταση αποτελούν τα σοβαρότερα προβλήματα που είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιλυθούν. Η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να βελτιώσει το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων αναβαθμίζοντας τα F-16, υπογράφοντας συμφωνία για τα Mirage και με την μελλοντική προμήθεια γαλλικών φρεγατών, αλλά δυστυχώς είναι πολύ αργά και πολύ λίγο. Η διαφορά στρατιωτικού δυναμικού μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας δεν γεφυρώνεται και αυτό οφείλεται όχι τόσο στην οικονομική κρίση, αλλά στην αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων. Μην ξεχνάμε ότι στο πρόσφατο παρελθόν όταν και η Άγκυρα ήταν κάτω από τον έλεγχο του ΔΝΤ ουδέποτε δέχθηκε να περικόψει τις στρατιωτικές της δαπάνες.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η αδύναμη χώρα μας και η παντελώς ανίσχυρη Κυπριακή Δημοκρατία, ορθώς επέλεξαν να κάνουν την υπέρβαση και να υπογράψουν με το ισχυρότατο Ισραήλ την συμφωνία του EastMed. Θετικότατες ήταν και οι ενέργειες του ελληνικού ΥΠΕΞ με τις συνεχείς συναντήσεις με αξιωματούχους της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, τον Στρατάρχη Χαφτάρ και άλλους. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση κινήθηκε γρήγορα και δραστήρια προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτό είναι ιδιαίτερα παρήγορο γιατί ισχυροποιεί την θέση της χώρας μας στην περιοχή τουλάχιστον πολιτικοδιπλωματικά. Η άτυπη, αλλά ουσιαστικότατη συμμαχία μας με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, τον Στρατάρχη Χαφτάρ, τις ΗΠΑ, την Γαλλία, την Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα δημιουργούν τις προϋποθέσεις εθνικής επιβίωσής μας.
Εκτιμώ ότι η πατρίδα μας ίσως διασωθεί από τον «από μηχανής Θεό», μια και εμείς είναι δύσκολο να την σώσουμε μόνοι μας. Οι διαγραφόμενες συμμαχίες στην ευρύτερη περιοχή μας διαφαίνεται ότι μας ευνοούν. Όπως και στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους επιλέξαμε τους «σωστούς συμμάχους», οι οποίοι στο τέλος νίκησαν, έτσι και τώρα πιθανόν να επιλέξαμε το σωστό στρατόπεδο. Η Τουρκία, το Ιράν, η κυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη και το Κατάρ δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις άλλες χώρες. Όσον αφορά τη Ρωσία έχει αποδείξει ότι γνωρίζει να ελίσσεται και πιθανότατα να βρεθεί κερδισμένη με οποιοδήποτε αποτέλεσμα, χάρη στην διορατικότητα του ηγέτη της. Το βέβαιο είναι ότι η χώρα μας θα δοκιμαστεί σε όλα τα επίπεδα και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για το οτιδήποτε γιατί τώρα και το πλέον αδύνατο είναι δυνατό.
