Ιούνιος του 1987, μόλις έχει τελειώσει η ορκωμοσία των βουλευτών που εξελέγησαν στις εκλογές. Ο Παύλος Μπακογιάννης, είναι πια βουλευτής Ευρυτανίας και συναντιέται στην είσοδο της βουλής με τον Θόδωρο Κατσανέβα, βουλευτή του ΠαΣοΚ. Ο Κατσανέβας αγκαλιάζει τον Μπακογιάννη και του λέει γελώντας: «Συγχαρητήρια, από σήμερα εσύ είσαι ο πρόεδρος στην κλαδική μας»… «Ποιας κλαδικής ;» απαντά/ερωτά απορημένος ο Παύλος. «Μα της κλαδικής των γαμπρών»… Έσκασαν στα γέλια, μαζί με τους παριστάμενους δημοσιογράφους….
Ήταν ίσως το μόνο γέλιο του Μπακογιάννη εκείνη την περίοδο. Οι εξελίξεις έτρεχαν κι ο εκλογικός νόμος που είχε φτιάξει ο Κουτσόγιωργας γοα λογαροασμό του ΠαΣοΚ, δεν επέτρεπαν τον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, παρ’ ότι τον είχε ψηφίσει σχεδόν ο μισός ελληνικός λαός. Νόμος τερατούργημα.
Κι «έσκασε» ξαφνικά αυτό που κάποιοι δεν μπορούσαν καν να συλλογιστούν. Κυβέρνηση Τζανετάκη με ΝΔ, Αριστερά και ΔΗΑΝΑ. Έργο Παύλου Μπακογιάννη. Του μέγιστου αγωνιστή της δημοκρατίας όλη του τη ζωή και από οποιοδήποτε μετερίζι. Στο Πανεπιστήμιο, στη δημοσιογραφία, στην Ευρώπη, στην καθημερινότητα, στην αγαπημένη του Ευρυτανία… Παντού! Ο άνθρωπος που είχε μονίμως συναινετική διάθεση, που πίστευε ότι πρέπει με κάθε τρόπο να επουλωθούν οι πληγές του εμφυλίου που έτρεχαν πύον στα σώματα των Ελλήνων.
25 Σεπτεμβρίου 1987, ημέρα Δευτέρα. Συνεννοείται στη Βουλή με τον δημοσιογράφο Γιώργος Διαμαντίδη από την εφημερίδα «Επικαιρότητα», να τα πουν από κοντά την επόμενη ημέρα το πρωί, στις οκτώ, στο γραφείο του. Αργά το απόγευμα, ο Παύλος παίρνει τον Διαμαντίδη και του ζητά να κάνουν τη συνάντησή τους στις 3 το μεσημέρι, αφού θα αργούσε στη Βουλή το βράδυ. Κι όντως άργησε. Κι όταν ξεκίνησε για το σπίτι του, μια ανάσα δρόμο από τη Βουλή, χάζευε με θαυμασμό το θαμπό φθινοπωρινό ουρανό που φωτιζόταν από την λάμψη της Ακρόπολης. Σαν κάτι, όμως, να τον βασάνιζε…
26 Σεπτεμβρίου 1987. Τρίτη ξημέρωμα. Τρείς σκιές χώνονται στην πολυκατοικία της οδού Ομήρου 35 και κρύβονται. Μόλις ο Μπακογιάννης φτάνει στο γραφείο του, ακούγονται οι τέσσερις σφαίρες από το δολοφονικό 45άρι που ήταν στα χέρια του Κουφοντίνα.
Η δημοκρατία δολοφονήθηκε, το αίμα του εκτοξεύθηκε παντού, ως μέγιστη αφιέρωση σ’ αυτή… Μα ζει, σύγχρονος ήρωας στα μυαλά και στις ψυχές όλων μας….
