Ερώτημα της μικρής μου κόρης, αυτός του τίτλου.
Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ(Σ) πατέρα και γιατί χαμογελούν αυτοί που τους λένε υπουργούς;
Και τι είναι υπουργός πατέρα;
Άντε τώρα να εξηγήσεις σε ένα εντεκάχρονο παιδί…
Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αλήθεια; Ή… ΣΥΡΙΖΑΣ, όπως τον αποκαλεί;
Κάθομαι και σκέφτομαι. Για να τα κάνω μασημένη τροφή στο παιδί μου…
Κατ’ αρχάς ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Μόνο αυτός. Όλοι οι άλλοι είναι γραφικά εξαρτήματα μιας μηχανής εξουσίας του ίδιου και της παρέας του.
ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ίσον Τσίπρας.
Όλα τα υπόλοιπα ΔΕΝ υπάρχουν. Κάτι συνιστώσες της πλάκας, κάτι ομάδες των «53», των …«23» ή των …«83», είναι για να κάνουν κριτική καφενείου και ν’ αναλύουν πόσο είναι αναγκαίο να επαναστατήσει η ανθρωπότητα και ν’ ασπαστεί την επανάσταση του προλεταριάτου, συνοδεία πάντα… κόκκορα κρασάτου !
Τσίπρας, λοιπόν, ίσον ΣΥΡΙΖΑ.
Άσσος στο παραμύθι, μέγας λαϊκιστής, μέγας καιροσκόπος, αμόρφωτος.
Δηλαδή Ελληναράς! Δηλαδή πολύ αλεύρι και τηγανίτα τίποτα…
Μα μ’ ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Το επικοινωνιακό χάρισμα.
Με το οποίο πήρε ένα κόμμα που βρισκόταν στα πέριξ της πλατείας Εξαρχείων και με την Αριστερή ταυτότητα το έκανε κόμμα εξουσίας, εθνικιστικό και απόλυτο μηχανισμό ρουσφετιού. Σε χειρότερο βαθμό από τα παλιά κόμματα που καθύβριζε από τα μπαλκόνια και τις … συστημικές τηλεοράσεις.
ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι κι οι συντεχνίες των προνομίων. Ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.
Συνδικαλιστές που ρούφηξαν το αίμα της κοινωνίας με το καλαμάκι τόσες δεκαετίες, μόλις είδαν τα προνόμιά τους να διακυβεύονται, άφησαν ΠαΣοΚ (κυρίως) και Νέα Δημοκρατία (λιγότερο) κι έτρεξαν στη ζεστή αγκαλιά του … όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω Αλέξη Τσίπρα.
ΣΥΡΙΖΑ είναι κι ο Πάνος Καμμένος.
«Σύντροφοι και συντρόφισσες» αποκαλούσε τους κυβερνητικούς του εταίρους στις πρόσφατες κομματικές τους συνάξεις που ήταν παρών.
Ο Πάνος Καμμένος. Που εκλέγεται από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, κανένας πρωθυπουργός δεν τον είχε κρίνει ικανό για υπουργό, αλλά ο Αλέξης τον έκρινε για συγκυβερνήτη.
Ο Πάνος Καμμένος. ΣΥΡΙΖΑ και ξερό (λέμε τώρα) ψωμί! Ο πολιτικός που εκτόξευσε τον λαϊκισμό και τον δήθεν πατριωτισμό στην κορυφή του Ολύμπου κι έδωσε στην Αριστερά το εθνολαϊκιστικό της πρόσημο.
ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι ακόμη: Είναι η χυδαιότητα. Η χυδαιότητα του Πολάκη, του Μανιού, τόσων και τόσων που άλλη δουλειά δεν κάνουν από το να βρίζουν, ν’ απειλούν, να συκοφαντούν, να προπηλακίζουν, να φωνάζουν «δεν πληρώνω» κι ενίοτε να γιαουρτώνουν όσους δεν τους είναι αρεστοί ή τους θεωρούν «γερμανοτσολιάδες» ή «προδότες»…
ΣΥΡΙΖΑ είναι τα παραμύθια των δήθεν διαπραγματεύσεων, οι κλειστές επιχειρήσεις, η φορολογία μέχρις εξαντλήσεως της κοινωνίας, είναι οι κλειστές τράπεζες και τα capital controls, είναι οι προσκλήσεις στους μετανάστες να έρθουν να λιαστούν στην Ομόνοια, είναι η προσήλωση στο καθεστώς Μαδούρο, οι επικήδειοι στον δικτάτορα Κάστρο, η Τράπεζα Αττικής, η ανηλεής στοχοποίηση ΜΜΕ, οι καθημερινοί διαγκωνισμοί στελεχών για το ποιος θα πει τη μεγαλύτερη ανοησία…
Αλήθεια, πώς όλα αυτά κι άλλα τόσα μπορεί κάποιος να τα πει σ’ ένα παιδί και να του τα δώσει να καταλάβει;
Άρα, απάντηση η μικρή Αφροδίτη δεν θα λάβει.
Μόνο ότι επί ΣΥΡΙΖΑ ο πατέρας της δεν μπορεί να της πάρει απόψε σουβλάκι…
Κι ας κοστίζει μόνο 2 ευρώ…
