Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει)
Τα χάπια μου (τα νεύρα μου κι ένα ταξί να φύγω)
Το μακρινό 1995 ο συχωρεμένος, αξιαγάπητος και πάντα δηκτικός με τα κείμενά του, Γιάννης Καλαμίτσης και ο στιχουργός-ραδιοφωνικός παραγωγός Αντώνης Ανδρικάκης έγραψαν την επιθεώρηση «Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω». Η παράσταση ανέβηκε στο Δελφινάριο σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη. (Για την ιστορία τα κοστούμια ήταν του μακαρίτη Μιχάλη Ασλάνη και πρωταγωνιστούσαν: Παύλος Κοντογιαννίδης, Πέτρος Φιλιππίδης, Βαλαβανίδης, Μάνεσης, Κατιάνα Μπαλανίκα, Μουστάκας, Ελντα Πανοπούλου)
Από εκείνο το μακρινό 1995 μας έχουν μείνει τα νεύρα και τα ταξί να κάθονται στις άκρες κεντρικών δρόμων περιμένοντας τους πελάτες να τους πάνε όπου θέλουν.
Τα χάπια, με τα σιρόπια, τα εισπνεόμενα, τα σιρόπια και κάμποσα άλλα φάρμακα είναι σε ανεπάρκεια.
Ποιος θα περίμενε ότι σε μια κοινωνία αφθονίας που θέλει τα υποκείμενα, τους πελάτες με άλλα λόγια για το κάθε τι, να τους έχει αρρωστούληδες και χωρίς τη δυνατότητα να πάρουν το φάρμακό τους!
Θα σου πω εγώ «ποιος». Ο ίδιος που δε θα περίμενε να κλειστούμε μέσα για δύο χρόνια με την έξαρση της πανδημίας, ο ίδιος που δεν φανταζόταν ότι η ευμάρεια της δεκαετίας του ’90 θα γινόταν θηλιά και μνημόνια το 2010 και ούτω καθεξής. Κανένας μας δηλαδή και με άλλα λόγια.
Οι φαρμακευτικές, οι ζάμπλουτες αυτές εταιρείες δεν μερίμνησαν, η κυβέρνηση, οι φαρμακαποθήκες, η Κίνα και η Ινδία με τις πρώτες ύλες, ο εγωιστής πελάτης που στοκάρει φάρμακα σπίτι του είναι μέρη αυτής της άρρωστης εξίσωσης που κάνει τους ασθενείς να υποφέρουν και τους υγιείς να ανησυχούν.
Από αυτή την εξίσωση θα βγάλω τους «πελάτες», εμάς δηλαδή γιατί αν η αγορά, αυτή στην οποία προσκυνούν κυβερνήσεις, κυβερνησάρες και κυβερνησούλες λειτουργούσε δεν θα δημιουργούσαν πρόβλημα οι ελάχιστοι που αντί ενός κουτιού πήραν δύο τρία, έτσι να τους βρίσκονται για μια ώρα ανάγκης.
Το πρόβλημα είναι όλοι οι άλλοι κρίκοι της αλυσίδας που τελικά μας κάνει όλους ευάλωτους ακόμη και σε έναν απλό πονοκέφαλο. Πέραν της πλάκας σκέψου συνανθρώπους μας με σοβαρά νοσήματα να έχουν την αγωνία τους να έχουν και την αγωνία αν θα βρουν φάρμακα μπας και συνέλθουν!
Το Υπουργείο Υγείας, ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων, τα συναρμόδια υπουργεία πρέπει να σοβαρευτούν και να μη λειτουργήσουν ως ντίλερ των εταιρειών αλλά ως αυτό που λέει η λογική, το Σύνταγμα, οι νόμοι και οι αρχές του κράτους δικαίου: να λειτουργήσουν υπέρ του λαού.
Επιτέλους δεν είναι δυνατόν να παίζουν παιχνίδια στην πλάτη μας άλλο πια. Όποιος δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του ας πάρει την άγουσα και να έρθει ο επόμενος. Έχουμε κουραστεί από πολιτικάντικες δικαιολογίες για όλα. Δεν γίνεται πάντα να φταίνε οι «άλλοι».
Γιάννης Καφάτος
