Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει)
Ντροπή τους
Είναι ίσως το λιγότερο που μπορείς να πεις για εκείνο το χωριό που οδήγησε έναν πατέρα σε αυτοκτονία.
Η ιστορία της Καρπάθου με δύο λόγια: ένας πατέρας τίναξε τα μυαλά του στον άερα με μια καραμπίνα επειδή δεν άντεχε τα βλέμματα, τα γέλια, τις κοροϊδίες, το μπούλινγκ μ’ άλλα λόγια που δεχόταν όταν κυκλοφόρησε ένα βίντεο με τον γιο του σε προσωπικές στιγμές με έναν άλλον άντρα.
Μόνο να τους φτύσω μπορώ στα μούτρα, νοερά.
Μια κοινωνία από «άντρακλες» νταήδες που βρήκαν έναν θλιβερό τρόπο να ντροπιάσουν έναν άνθρωπο για τις ερωτικές προτιμήσεις του γιου του.
Ντροπή τους.
Η ομοφοβική κουλτούρα καλλιεργείται χρόνια στην Ελλάδα και φαίνεται ότι ο 21ος αιώνας δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τις «πατροπαράδοτες» πρακτικές που γαλούχησαν τόσους και τόσους δολοφόνους.
Το θύμα της κοινωνικής κακοποίησης, γιατί τέτοια είναι η ομόθυμη συμπεριφορά περιφρόνησης και διαπόμπευσης ενός ανθρώπου, προφανώς δεν είχε το σθένος να βάλει στη θέση τους όλους αυτούς και ενδεχομένως αυτές (γιατί η ομοφοβική συμπεριφορά δεν είναι τελικά ανδρικό προνόμιο) και να τους αντιγυρίσει την κοροϊδία και τον ψόγο που του πέταγαν στη μούρη.
Συνήθως στις μικρές κοινωνίες έχουμε «συνηθίσει» τα θύματα να είναι οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι ή αμφισεξουαλικοί που δεν αντέχουν την «ντροπή» και οδηγούνται σε αυτοκτονία. Εδώ όμως έχουμε μια πράξη από έναν πατέρα που δεν άντεχε το παιδί του. Ή έναν πατέρα που δεν άντεχε τον κοροϊδεύουν εξ’ αιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού του παιδιού του.
Πριν από λίγες μέρες έμαθα για ένα παλικαράκι που επίσης αυτοκτόνησε, κρεμάστηκε στο σπίτι του γιατί μαθεύτηκε ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Η είδηση δεν γράφτηκε στα ΜΜΕ. Έμεινε όμως να στιγματίζει τη γειτονιά στην οποία συνέβη (και για το λόγο αυτό δεν την δημοσιοποιώ κι εγώ).
Κάτι τέτοια περισταστικά με κάνουν να πιστεύω ότι ακόμη είμαστε σε πολύ πρωτόγονο στάδιο. Με κάνει να πιστεύω ότι οι ομοφοβικοί, οι ρατσιστές, οι νταήδες, οι «άντρακλες», είναι κουμάσια που ακόμη κάνουν κουμάντο σε πολλές τοπικές κοινωνίες. Τα δικά τους φασιστικά «πιστεύω» είναι ακόμη κυριάρχα, ακόμη κι όταν είναι σιωπηλά. Επιβάλλουν έναν στρεβλό άγραφο νόμο περί ανδρισμού, περί κανονικού, και φαίνεται ότι δεν επιβάλλουν μόνο την άρρωστη κουλτούρα τους αλλά με τον τρόπο τους και την αποδοχή που έχουν επιβάλλουν και «ποινές» στα «θύματά» τους.
Με έναν τρόπο είναι δολοφόνοι, με την κοινωνική διάσταση της λέξης. Όχι ότι δεν υπάρχουν και φυσικοί αυτουργοί πραγματικών δολοφονιών από το άρρωστο αυτό σινάφι.
Ντροπή τους.
Εμείς οι πατεράδες, οφείλουμε να σεβόμαστε τις επιλογές των παιδιών μας και να τα στηρίζουμε. Κι αν δεν αισθανόμαστε αρκετά δυνατοί να «αντέξουμε» ας πάμε να ζητήσουμε βοήθεια. Δεν είναι αδυναμία να ζητάει κάποιος βοήθεια. Θέλει δύναμη.
Να αγαπάμε τα παιδιά μας.
Ίσως έτσι, σιγά-σιγά, μειωθεί η δύναμη και ο αριρθμός αυτών που δηλητηριάζουν με τις αναχρονιστικές «αντρικές» – πατριαρχικές ιδέες τους την κοινωνία. Κι ίσως έτσι η κοινωνία γίνει λίγο καλύτερη!
