Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Τζογάρεις στην «Ευτυχία»;
Η «Ευτυχία» των ημερών είναι να μπορείς να δεις αγαπημένα πρόσωπα ή και να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου.
Το σινεμά με φίλους ανήμερα τα Χριστούγεννα το βράδυ είναι ένα μικρό δωράκι που οφείλω στον εαυτό μου.
Αυτή τη φορά όμως το δώρο ήταν μια ευτυχία!
Το έργο «Ευτυχία» που εξιστορεί τη ζωή της μεγαλύτερης ελληνίδας στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου είναι μια ταινία που, χωρίς να είμαι ειδικός επί του σινεμά, προτείνω να δει όποιος αγαπάει τις ιστορίες τις ειπωμένες με ωραίο τρόπο, και φυσικά το καλό σινεμά.
Ο σκηνοθέτης, Άγγελος Φραντζής, η σεναριογράφος, Κατερίνα Μπέη μας έχουν παραδώσει μια ταινία που σίγουρα θα κάνει μεγάλες εισπράξεις και θα δικαιώσει όσους δούλεψαν γι’ αυτήν.
Όμως πέραν των εισπράξεων η ταινία είναι σπουδαία στιγμή του ελληνικού σινεμά.
Μια ταινία χορταστική για τη ζωή μιας γυναίκας που τζόγαρε μέρα τη μέρα και κέρδισε.
Δεν λέω «μπράβο» στο τζόγο, σκέφτομαι όμως ότι η ταινία μας παρουσίασε μια γυναίκα που κατάφερε να κερδίσει το σεβασμό σε έναν σκληρό και άγριο αντρικό στίβο.
Μια πολύ ροκ ρεμπέτισσα ήταν η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, και η ταινία καταφέρνει να δείξει πώς η κοπέλα που σώθηκε από την καταστροφή της Σμύρνης ήρθε στην Ελλάδα, χώρισε όταν μπούχτισε, κι έφτιαξε τη ζωή που ονειρεύτηκε.
Μια πρόσφυγας δηλαδή ήρθε στην Αθήνα. Οι συγκρίσεις με τα όσα ζούμε σήμερα δεν μπορούν να μην μπουν κάπου ως ψηφίδες στη σκέψη μου.
Η Ευτυχία σώζει έναν «πούστη» (ο όρος gay δεν υπήρχε εκείνη την εποχή) που οι καθώς πρέπει ρεμπέτες τον έχουν βάλει κάτω και τον χτυπάνε. Τον σώζει και τον κάνει μέλος της οικογένειάς της.
Αλήθεια αν υπήρχε μια «Ευτυχία» την ώρα που σκότωναν στο ξύλο τον Ζακ Κωστόπουλο να τους βάλει τις φωνές, να αντιδράσει, πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα;
Αν δεν είσαι ειδικός, όπως οι περισσότεροι, καθώς βλέπεις την ταινία κι ακούς τα τραγούδι που έχει γράψει η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου λες: Κι αυτό δικό της…
Η Παπαγιαννοπούλου είναι η πρώτη ελληνίδα στιχουργός. Είναι κομμάτι του πολιτισμού μας. Και η ταινία του Άγγελου Φραντζή είναι μια καλή αφορμή για να ακούσεις και να θυμηθείς μουσικές που ακόμη κι αν είναι έξω από τα σημερινά σου γούστα κυκλοφορούν στο συλλογικό DNA.
Τζόγος είναι ζωές μας, η διαφορά είναι πως η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου τζόγαρε την ίδια της ζωή της. Γεννούσε διαμάντια και τα τζόγαρε για να κορέσει το πάθος της. Μαγκιά της!
Υ.Γ. Η Καριοφυλλιά Καραμπέτη και η Κάτια Γκουλιώνη που υποδύονται την Ευτυχία αξίζουν ένα μεγάλο χειροκρότημα. Η κυρία Γκουλίωνη για μένα ήταν μια αποκάλυψη. Υφός, στιλ, κίνηση!!!
