Ο Κωνσταντίνος Τασούλας είναι πλέον επισήμως νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας κι αυτό δεν άρεσε ή δεν αρέσει στην αντιπολίτευση που επικαλείται fake παράδοση, προκειμένου να πείσει για την απόφασή της να μην τον ψηφίσει.
Επικαλείται δηλαδή, ότι δεν ψήφισε τον Τασούλα ως Πρόεδρο, επειδή καταστρατηγήθηκε ο άγραφος νόμος που επέβαλλε να είναι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας από την αντίπαλη πολιτική παράταξη εκείνης που κυβερνά. Μα αυτό είναι μέγα ψέμα. Πράγματι συνέβη κάποιες φορές, μα δεν αποτελεί θέσφατο.
Συνέβη στην περίπτωση του αείμνηστου Κωστή Στεφανόπουλου, μα ακόμη και μ’ αυτόν είχαν επικρατήσει κομματικοί και πολιτικοί λόγοι. Τον είχε προτείνει ο Σαμαράς με τον οποίο είχαν κοινή πολιτική και κομματική αφετηρία και τον αποδέχτηκε το ΠαΣοΚ, αφού δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, δεδομένου ότι θα έπεφτε η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου. Κι όταν ο Στεφανόπουλος κόσμησε το αξίωμα του Προέδρου, δεν είχε λόγο να μην τον ξαναπροτείνει ο Σημίτης.
Συνέβη και στην περίπτωση του Κάρολου Παπούλια. Πάλι υπό τον φόβο της πτώσης της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή. Τον στήριξε αναγκαστικά το ΠαΣοΚ από το οποίο προερχόταν πολιτικά και φυσικά μετά πέντε χρόνια επανεξελέγη πανηγυρικά.
Θεωρητικά συνέβη και στην περίπτωση του Παυλόπουλου, που ο Τσίπρας έκανε πρόεδρο κατόπιν της παρέμβασης του Κώστα Καραμανλή και κορυφαίου υπουργού του κι αφού -όπως λέει το πολιτικό παρασκήνιο- είχε αρχικά συμφωνήσει με τον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Έκανε μια κάκιστη θητεία συντασσόμενος σε όλα με τον Τσίπρα και φυσικά πήγε σπίτι του.
Αυτές οι τρεις περιπτώσεις λοιπόν, δεν συνιστούν παράδοση, όπως επικαλείται το ΠαΣοΚ κι η ελάσσων αντιπολίτευση. Να θυμηθούμε γιατί:
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξελέγη δις Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τόσο το 1980, όσο και το 1990, ήταν επιλογή του κόμματός του, τη δε δεύτερη φορά εξελέγη με 153 ψήφους, τις λιγότερες που έχει λάβει ποτέ Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη μεταπολίτευση.
Ο Χρήστος Σαρτζετάκης, εξελέγη πρόεδρος το 1985, μετά τον εμπαιγμό του Ανδρέα Παπανδρέου προς τον Καραμανλή, αποκλειστικά και ΜΟΝΟ για κομματικούς λόγους κι επειδή ο Παπανδρέου ήθελε να αλλάξει το Σύνταγμα. Ο δεν νέος πρόεδρος -θεωρητικά- ήταν περισσότερο κοντά στον Παπανδρέου, παρά στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη που ήταν τότε πρόεδρος της ΝΔ.
Η δε Κατερίνα Σακελλαροπούλου, που εξελέγη το 2019 δεν είχε πολιτική ή κομματική ταυτότητα.
Άρα λοιπόν, για ποια παράδοση μιλάει το ΠαΣοΚ κι η λοιπή αντιπολίτευση;
Επιπλέον, μια ιστορική αλήθεια είναι, ότι πάντα η εκλογή προέδρου Δημοκρατίας ήταν αντικείμενο κομματικών συσχετισμών κι υπό τον φόβο διάλυσης της Βουλής και προκήρυξης εκλογών. Κι αυτό το άλλαξε ο Μητσοτάκης που αποσυνέδεσε Συνταγματικά την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής.
Ας μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι ο Τσίπρας εργαλειοποίησε την εκλογή προέδρου το 2014 κι έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αφού δεν ψήφισε τον Σταύρο Δήμα.
Τι κάνει λοιπόν κατά χυδαίο πολιτικό τρόπο η αντιπολίτευση, ΠαΣοΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις; Αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη και κόντεμα του Τασούλα! Φιλοτέχνησαν μάλιστα κι ένα άλλο fake αφήγημα: ότι δήθεν διαθέτει κουλτούρα βουλευτή επαρχίας που νοιάζεται μόνο για τους ψηφοφόρους του και τις επιχειρήσεις της περιφέρειάς του. Κι ύστερα τον έκαναν … οχτρό, επειδή λέει εμπλέκεται σε μεθοδεύσεις δήθεν συγκάλυψης της δικογραφίας για τα Τέμπη. Κάτι που κατέρρευσε στα εξ ων συνετέθη.
Άλλωστε η πορεία του νέου προέδρου της Δημοκρατίας δείχνει πόσο κρυστάλλινες ήταν οι πεποιθήσεις κι οι αξίες του. Θα μιλήσουμε για αυτές εν ευθέτω χρόνω… Η ουσία είναι ότι η αντιπολίτευση είπε και εξακολουθεί να σκορπά fake news ακόμη και για κορυφαία θεσμικά ζητήματα για μικροπολιτικούς λόγους… Κι αυτό θυμίζει ημέρες πεζοδρομίου του 2008 κι ακόμη περισσότερο της εποχής 2011 -12 και λίγο αργότερα…
