Για την ταπεινότητα μου εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια η εκάστοτε πρωταπριλιά είναι μια δύσκολη ημέρα. Είναι η ημέρα που έχω ορκιστεί να γράφω πάντα –ως μνημόσυνο- για τον φίλο Γιάννη Κυράστα που μια νόσος που δεν ήξερε κανένας –νόσος Φουρνιέ- τον πήρε από τη ζωή, τη Ρούλα, τις κόρες του, τους φίλους του μα και την «οικογένεια» του Παναθηναϊκού. Τεράστια οδύνη, τεράστια απώλεια, κλάμα με λυγμούς ή κι ενίοτε βουβό.
Ο Γιάννης! Ο φίλος! Ακόμη κι όταν έπαιζε στον γαύρο!
Ο Γιάννης! Ο φίλος! Ακόμη έχω τη φανέλα του στην Εθνική, αυτή που φόρεσε στο Euro του 1980, ποτισμένη με τον ιδρώτα του. Κόσμημα στα ενθυμήματα της ζωής μου.
Ο Γιάννης! Ο φίλος! Του Πειραιά, της Αγίας Παρασκευής, της ταβέρνας, των ατέλειωτων συζητήσεων για πολιτική, για μπάσκετ, για συστήματα στο ποδόσφαιρο, για τα πάντα.
Ο Γιάννης! Ο φίλος! Που όταν πιτσιρικάς έκανα εκπομπή στο ραδιόφωνο στις έξι το πρωί του Σαββατοκύριακου, ξυπνούσε κι ερχόταν για ένα σχόλιο ακόμη και πέντε λεπτών!
Ο Γιάννης! Ο φίλος! Που όταν κάναμε τις πρώτες εκπομπές στην τηλεόραση με τον Χάρη Παυλίδη, ποτέ δεν αρνήθηκε να είναι δίπλα και να μας στηρίζει.
Ο Γιάννης! Ο φίλος! Που διαφωνούσαμε όταν χανόταν με τις ώρες στη θάλασσα για ψάρεμα, που τσακωνόμαστε για τα πολιτικά, μα λίγο μετά κάποιος εκ των δυο έπαιρνε τηλέφωνο κι η συνέχεια ήταν σε κάποιο ταβερνάκι.
Ο Γιάννης! Ο φίλος! Που τον έλεγα τρελό όταν έγινε προπονητής κι ανέλαβε τον … Εθνικό Ελληνορώσων στη…. Β’ Αθηνών και λίγο μετά το… Μεσολόγγι της Γ’ Εθνικής. Απαντούσε λέγοντας ότι δεν θ’ αργήσει ο καιρός που θα τον ρωτάω ποια θα είναι η ενδεκάδα της Πανάθας στο παιγνίδι της Κυριακής.
Ο Γιάννης! Ο φίλος! Που είμαστε δίπλα του παρέα με άλλους φίλους , στο Άργος, στον Πανηλειακό, στην Προοδευτική στον Πανιώνιο, όπου έκανε το αγροτικό του.
Ο Γιάννης! Ο φίλος! Που λέγαμε και γράφαμε με τον Δημήτρη Καπράνο την αναγκαιότητα να τον πάρει ο Εθνικός προπονητή, για να ξαναμπεί στα σαλόνια, από την ανυποληψία και τα υπόγεια που τον είχε οδηγήσει η περιπέτεια με τους ανθρώπους του Κοσκωτά… Κι έτσι έγινε….
Κι ύστερα η Πανάθα. Θυμάμαι, μου το είχε πει εμπιστευτικά σε μια ταβέρνα στο Χατζηκυριάκειο: «Μεθαύριο υπογράφω στον Παναθηναϊκό»! Πήγα να βγάλω κραυγή μα … το εμπιστευτικό (off the record το λένε σήμερα) του πράγματος. με συγκράτησε.
Θυμάμαι την εφημερίδα «Φίλαθλος» να γράφει για… λευκή πετσέτα του Παναθηναϊκού και άλλες δημοσιογραφικές ανοησίες. Κι ύστερα από λίγο … τον αποθέωναν χωρίς καν μια συγγνώμη ή έστω αυτοκριτική.
Ο Γιάννης! Ο φίλος! Που με την ομάδα που έφτιαξε στον Παναθηναϊκό, ξεφτίλισε όλο το σύστημα παράγκας. Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν ούτε ΒΑΡ ούτε… elite διαιτητές.
Ξέρεις τι είναι να σφυρίζουν κάποιοι περίεργοι και να σου στερούν όσα αξίζεις ή να παίζεις κάθε Κυριακή 11 εναντίον 14; Κι όχι μόνο ο Κυράστας αλλά κι άλλοι προπονητές.
Ξέρετε τι σημαίνει άλλος να είναι στα χαρτιά πρωταθλητής κι οι αθλητικοί συντάκτες να ψηφίζουν τον Παναθηναϊκό του Κυράστα, ως την κορυφαία ομάδα της χρονιάς, την περίοδο 1999-2000; Κι ο Γιάννης όρθιος, περήφανος! «Θα πεθάνουμε για αυτούς τους αλήτες; Όχι ρε, δεν θα πεθάνουμε! Θα κάτσουμε και θα πολεμήσουμε».
Κι όμως, αυτή η ομάδα που έφτιαξε ο Κυράστας, έστω και χωρίς εκείνον στον πάγκο, έφτασε δυο φορές στο προημιτελικά Κυπέλλων Ευρώπης, τόσο στο Champions League, όσο και στο Κύπελλο UEFA!
Μα ο μεγαλύτερος, ο σπουδαιότερος τίτλος, ήταν η καθολική αποδοχή. Ήταν η έκφραση που γραφόταν στις εφημερίδες και λεγόταν από τους φιλάθλους όλων των ομάδων: «Ο Παναθηναϊκός του Κυράστα»!!!
Εκείνη τη μοιραία Πρωτομαγιά του 2004, πάγωσε η ώρα όταν άνοιξε η πόρτα του γραφείου μου στην εφημερίδα κι Στέφανος Κούμπης μου μετέφερε την είδηση: Ο Κυράστας έφυγε!
Δεν ήταν ψέμα! Δεν ήταν φάρσα! Γιατί μωρή πουτάνα ζωή; Γιατί; Γιατί τον καλύτερο άνθρωπο; Τον πιο έντιμο άνθρωπο; Γιατί;
Λίγους μήνες μετά, στο γλέντι που έκανε η «πράσινη» οικογένεια για το νταμπλ του 2004, 70 χιλιάδες στόματα στο ΟΑΚΑ υποκλίθηκαν στον Γιάννη:
«Αυτή η κούπα, θα φτάσει στ’ άστρα για τον Γιάννη τον Κυράστα»!
Είναι βέβαιο ότι το άκουσε και χαμογέλασε… Ναι, εκείνη η κούπα έφτασε στ’ άστρα και τη σήκωσαν τα χέρια του Γιάννη του Κυράστα….
