Σήμερα δεν θέλω να γράψω για την πολιτική. Ούτε για πολιτικές μεταγραφές, ούτε για το δυσώδες έλος στο οποίο βιώνουμε.
Σήμερα θέλω να γράψω για την άλλη Ελλάδα. Για την Ελλάδα που μας κάνει υπερήφανους. Για την Ελλάδα που ονειρευόμαστε. Για την Ελλάδα που αγαπάμε. Για την Ελλάδα που προσδοκούμε. Για την Ελλάδα της αριστείας κι όχι της μετριότητας και της ισοπέδωσης που ομνύουν οι κυβερνώντες. Για την Ελλάδα που επιθυμούμε να κολυμπήσεις στον ουρανό και να φιλήσουμε το φεγγάρι της. Για την Ελλάδα του άπλετου φωτός. Για την Ελλάδα του Λάνθιμου, του Τσιτσιπά, της Κορακάκη, της Στεφανίδου, του Πετρούνια, του Αντετοκούμπο. Που μας θυμίζουν ότι μπορούν ν’ ανθίσουν και λουλούδια στην ξεραΐλα της καθημερινότητάς της.
Αρχή φόρμας
Τσιτσιπάς και Λάνθιμος μου δίνουν το έναυσμα.
Τόσο ο ένας όσο κι ο άλλος κάνουν την υφήλιο να υποκλίνεται την ώρα που εμείς ασχολούμαστε με τον κάθε Καμμένο, Τσίπρα και Παπακώστα.
Χθες, την ίδια ημέρα, ο μεν Τσιτσιπάς στα 20 χρόνια του έφτασε στους 4 του Αυστραλιανού όπεν στο τένις, ο δε Λάνθιμος είδε την ταινία του «the favourite» να μετρά δέκα υποψηφιότητες για Όσκαρ! Καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου, καλλιτεχνικής διεύθυνσης, φωτογραφίας, καλύτερου μοντάζ για τον Γιώργο Μαυροψαρίδη, κοστουμιών, α’ γυναικείου ρόλου για την Ολίβια Κόλμαν και διπλή υποψηφιότητα β’ γυναικείου ρόλου για τις Έμα Στόουν και Ρέιτσελ Βάις.
Τσιτσιπάς, Λάνθιμος. Αξίες κι αριστείες. Σε πείσμα του κάθε ηλίθιου Αριστερούλη που κάνει σημαία τη μετριότητα και τις αφορίζει … ως ρετσινιά…
Τσιτσιπάς και Λάνθιμος. Αξίες και αριστείες. Μακριά από την κρατικοδίαιτη μιζέρια και το θλιβερό σημειωτόν.
Τσιτσιπάς και Λάνθιμος. Αξίες κι αριστείες. Η αξιοκρατική Ελλάδα που επιθυμεί να κοιτάζει ψηλά.
Τσιτσιπάς και Λάνθιμος. Αξίες κι αριστείες που επιβεβαιώνουν τη ρήση του Καζαντζάκη ότι η Ελλάδα επιζεί ακόμη μέσα από διαδοχικά θαύματα!
Τσιτσιπάς και Λάνθιμος. Αξίες κι αριστείες. Κι η προσωποποιημένη εξωστρέφεια που αποτελεί τη μοναδική σανίδα σωτηρίας απέναντι στην στενόμυαλη και παθολογικά εσωστρεφή Ελλάδα της πολιτικής, του κρατισμού και του πολιτικού βούρκου.
Αυτή είναι η Ελλάδα που όλοι θέλουμε. Την Ελλάδα της πρωτιάς και της αριστείας. Την Ελλάδα της ισόβιας προσπάθειας για παραγωγή και πρόοδο. Την Ελλάδα που ενυπάρχει η ανάγκη οι θνητοί να μπορούν να βρίσκουν θέση σ’ ένα κόσμο που το καθετί είναι αθάνατο εκτός από τους ίδιους, όπως είχε γράψει η φιλόσοφος Χάνα Άρεντ.
Κάτι τελευταίο. Ελπίζω μετά τις μεγάλες διακρίσεις Τσιτσιπά και Λάνθιμου, να μη βγει κανένας Μπαλτάς ή Γαβρόγλου να πουν ότι η αριστεία τους είναι ενοχλητική αφού προωθούν τα σχέδια των ελίτ…
