Οι μέρες που έρχονται είναι πάντα πολύ ιδιαίτερες και φορτισμένες. Μια βδομάδα πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου, φέτος, τόσα χρόνια μετά τη νύχτα του Νοέμβρη του 1973 όλα όσα έβγαλαν τους φοιτητές και τους εργαζόμενους στους δρόμους και στο Πολυτεχνείο έχουν σκιαστεί από πολλούς παράγοντες.
Η κοντή μνήμη δεν είναι «ίδιον» των Ελλήνων. Είναι ένα ωραίο σχέδιο με νέα ερεθίσματα να αφήνουμε πίσω τα παλιά. Να μη τα διδασκόμαστε, να τα αφήνουμε στη λήθη.
Τα προβλήματα της καθημερινότητας κάνουν τους περισσότερους να πέφτουν με τα μούτρα στην αντιμετώπισή τους και άρα να έχουν λιγότερο χρόνο και διάθεση για να θυμούνται.
Η πολιτεία, το κράτος (στην πιο ακραία του μορφή) το βαθύ τους τελευταίους μήνες έχει επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία καταστολής – εκεί που τους παίρνει και θα εξηγήσω τι εννοώ.
Όσο η Αστυνομία και κατ’ επέκταση το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και κατ’ επέκταση ο Υπουργός Χρυσοχοΐδης και σε μεγαλύτερη επέκταση ο ίδιος ο μαέστρος της πολιτικής που βιώνουμε, ο Πρωθυπουργός τρώνε τη σκόνη του οργανωμένου εγκλήματος, της κρητικής λεβεντοαθλιότητας με τις βεντέτες και τα όπλα που κρύβονται στο νησί, οι ληστείες … τόσο η καταστολή στους φοιτητές, τους νέους, τους συμπαραστάτες στους γονείς των θυμάτων των Τεμπών θα μεγεθύνεται.
Οι εικόνες με τους αστυνομικούς που χτυπάνε τον ανάπηρο με το πρόσθετο μέλος έξω από το μπαράκι στα Εξάρχεια σε άλλες εποχές και σε άλλες χώρες του πλανήτη θα ήταν αρκετές για παραιτήσεις αλλά και για μαζικές αντιδράσεις.
Τώρα; Τώρα είναι φθινοπωράκι και τα ΜΑΤ με τις εντολές τρομοκράτησης των πολιτών δρουν και νομίζουν ότι αυτό είναι το έργο για το οποίο προσλήφθηκαν.
Το να πίνεις το ποτό σου και να περνάνε κάθε τόσο διμοιρίες ΜΑΤατζήδων με τις ασπίδες και τα κράνη τους έτσι χωρίς λόγο είναι απλώς μια πράξη επίδειξης νταηλικιού. Νταής στην προκειμένη περίπτωση είναι το κράτος. Είναι όσοι δίνουν τις εντολές να τρομοκρατείται ο πολίτης.
Είμαστε σε ένα περίεργο βέρτιγκο. Δεν ξέρουμε τι να πρωτοαντιμετωπίσουμε. «Βαλλόμεθα πανταχόθεν»- κοινώς μας την πέφτουν από παντού και πρέπει να επιλέγουμε κάθε φορά το μέτωπο που θα δώσουμε τις μάχες μας.
Η καταστολή είναι μαζί με την αλαζονεία δύο βασικά χαρακτηριστικά της κυβέρνησης προκειμένου να ενεργοποιήσει χαμερπή αντανακλαστικά της πλειοψηφίας εκείνου του παλιού 41% και ό,τι της έχει απομείνει (που πάλι είναι πλειοψηφία) προκειμένου να ξεχαστούν ευθύνες για Τέμπη, λαμογιές τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ, ΕΛΤΑ κλπ κλπ.
Ας θυμόμαστε ότι μόνο με αγώνες μπορεί ο λαός να αμυνθεί και ίσως να νικάει – καμιά φορά…!
Γιάννης Καφάτος
