Όσα συνέβησαν στο περιθώριο της ΔΕΘ, έδειξαν στους πάντες ότι η οικονομική ολιγαρχία δίνει πλέον γη και ύδωρ για την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα αλαλάζουν κι επιχειρούν να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη κατά το δοκούν.
Είδαμε τον ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού και άλλων ποδοσφαιρικών ομάδων ανά την υφήλιο να δίνει παράσταση υπέρ του τερματισμού του πολέμου στην Ουκρανία. «Δεν μπορεί άλλο να σκοτώνονται παιδιά. Να δώσουν ένα κομμάτι της χώρας τους, να τελειώνει», ανέφερε! Κάτι που ακούγεται όλο και περισσότερο από φίλους του Πούτιν.
Δηλαδή, ο πρόεδρος ποδοσφαιρικών ομάδων και μεγαλοεπιχειρηματίας, θα μπορούσε να δώσει και κομμάτι της Κύπρου για να… τελειώνει το ακανθώδες ζήτημα; Σοβαρά τώρα;
Αυτό είναι μόνο ένα μικρό πολιτικό/παραπολιτικό γεγονός. Η ουσία είναι ότι το Κρεμλίνο έχει ισχυρά ερείσματα στη χώρα μας. Σε όλους τους πολιτικούς χώρους και φυσικά στο Άγιο Όρος και σε μεγάλα τμήματα της θρησκευτικής ιεραρχίας. Ναι, ο Πούτιν έχει διεισδύσει βαθιά στην Ελλάδα. Η στάση Μητσοτάκη απέναντι στην εισβολή σε ξένο κράτος, έχει θεωρηθεί πιο μεγάλο αμάρτημα από το …μήλο της Εύας. Εξ ου και οι συνεχείς εντάσεις από τα μεγάλα καρτέλ πετρελαίου που κερδίζουν τεράστια ποσά από το ρωσικό πετρέλαιο.
Προσέξτε: Χωρίς να αναφερόμαστε καν στη στήριξη (παντοιοτρόπως) στις θεωρίες ξυλολίων και άλλων προβοκατόρικων ενεργειών προκειμένου να… πέσει ο Μητσοτάκης, σκεφτείτε μόνο ποιοι στήριξαν όλες αυτές τις θεωρίες συνωμοσίας και μέσω ποιων ΜΜΕ υποστηρίχτηκαν.
Είναι κι άλλοι επιχειρηματίες/ολιγάρχες. Πρόσωπα που επιχείρησαν να καταστήσουν όμηρό τους τον Μητσοτάκη, μα δεν τους βγήκε και τώρα στέκονται απέναντι. Με επιχειρήσεις και ΜΜΕ.
Όμως, παίζεται επικίνδυνο παιγνίδι.
Κάθε φορά που εναντιώνεται ο Πούτιν στη βοήθεια που πάει στην Ουκρανία, ολόκληρα «συστήματα»… εναντιώνονται στην ελληνική συμμετοχή. Κάθε φορά που ο Ερντογάν θυμώνει για τη συμμαχία της χώρας με το Ισραήλ, γεμίζουν οι δρόμοι από καθοδηγούμενες συγκεντρώσεις για …ελεύθερη Παλαιστίνη. Κι όλα αυτά την ώρα που Ρωσία και Τουρκία επιχειρούν απροκάλυπτα να αλλάξουν τις ισορροπίες της περιοχής μας ακόμη και με έκνομες ενέργειες.
Την ίδια ώρα εντός της ΝΔ, τα μουρμουρητά έχουν δώσει τη θέση τους στις γκρίνιες. Οι συζητήσεις -ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- φτάνουν στην…. μετά Μητσοτάκη εποχή. Υπάρχουν βουλευτές που νοιάζονται ΜΟΝΟ για την επανεκλογή τους, αδιαφορώντας για τη σταθερότητα της χώρας!
Προσέξτε:
Ο Κώστας Καραμανλής, ήταν προχθές στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν πήγε στη ΔΕΘ, προτιμώντας να τιμήσει ένα αγριογούρουνο στον Χορτιάτη.
Ο Αντώνης Σαμαράς δίνει συνεχώς «τροφή» σε ομάδες εντός της ΝΔ, είτε να αμφισβητούν τον Μητσοτάκη, είτε να «ψαρεύουν» στελέχη για ένα …νέο κόμμα.
Συγκεκριμένοι βουλευτές (Στυλιανίδης, Χαρακόπουλος, Γ. Βλάχος, Χρυσομάλλης, Μπουκώρος, Αθανασίου, Καράογλου, Λεονταρίδης, Καρασμάνης, Κόνσολοας, Δημοσχάκης, Πασχαλίδης), «προβοκάρουν» τον Μητσοτάκη κάθε λίγο και λιγάκι με ερωτήσεις στη Βουλή. Θα πει κάποιος, ότι αυτή είναι η δουλειά τους. Μα είναι ξεκάθαρο ότι αν ήταν υπουργοί ή υφυπουργοί θα πήγαιναν περίπατο ερωτήσεις, επερωτήσεις και γκρίνια.
Άλλοι οκτώ βουλευτές (κάποιοι ευεργετημένοι από τον Μητσοτάκη), συναντήθηκαν πριν λίγες ημέρες (Ψυχικό) κι η συζήτηση είχε θέμα τον Μητσοτάκη. Ήταν οι Νότης Μηταράκης, Γιάννη Οικονόμου, Στέλιος Πέτσας, Γιώργος Γεωργαντάς, Γιάννης Παππάς, Γιώργος Στύλιος, Δημήτρης Μαρκόπουλος και Μίλτος Χρυσομάλλης.
Είναι κι ο Άμυνας, Νίκος Δένδιας. Ακόμη κι αν δεν εμπλέκεται σε διάφορα σενάρια για κίνησή του να διαδεχτεί τον Μητσοτάκης, τα αφήνει και διαχέονται… Κάποιοι από το περιβάλλον του ισχυρίζονται ότι υπάρχει χρονικός ορίζοντας ως το τέλος του έτους. Ειδάλλως, λένε, θα κινηθεί η… Μεσσηνία και θα χάσει… η Κέρκυρα… Αν δεν είναι έτσι, ας το διαψεύσει!
Μιλάμε λοιπόν, για βαρείς ίσκιους του παρελθόντος αλλά και ασήμαντες προσωπικότητες με υπεραυξημένο «εγώ». Που αν δεν ήταν βουλευτές δεν θα έχανε η Βενετιά βελόνι….
Η ουσία είναι ότι ο Μητσοτάκης βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπος όχι μόνο με την οικονομική ολιγαρχία, αλλά και με τα ίδια της τα εσωτερικά φαντάσματα. Κι όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα επικίνδυνο μωσαϊκό αποσταθεροποίησης. Η χώρα καλείται να διαχειριστεί διεθνείς κρίσεις, να θωρακίσει τα εθνικά της συμφέροντα και να παραμείνει αξιόπιστος εταίρος στη Δύση. Αντ’ αυτού, βλέπουμε ένα παιχνίδι υπονόμευσης, όπου προσωπικές φιλοδοξίες, επιχειρηματικά συμφέροντα και πολιτικοί εγωισμοί απειλούν να τινάξουν στον αέρα την αναγκαία ενότητα.
Η αποσταθεροποίηση δεν έρχεται μόνο από έξω· καλλιεργείται μεθοδικά και εκ των έσω. Οι «παράγοντες» της οικονομικής ολιγαρχίας συναντούν τις φιλοδοξίες των «παραδοσιακών» δελφίνων και την ανευθυνότητα βουλευτών που σκέφτονται αποκλειστικά την έδρα τους. Το μείγμα αυτό μπορεί να αποδειχθεί πιο επικίνδυνο και από τις ίδιες τις γεωπολιτικές απειλές.
Και κάπως έτσι, η χώρα κινδυνεύει να γίνει πάλι όμηρος σε ένα παιχνίδι για λίγους. Μια χούφτα επιχειρηματιών, μερικοί πρώην πρωθυπουργοί που αρνούνται να συμβιβαστούν με το πολιτικό τους τέλος και βουλευτές που ορκίζονται μόνο στην καρέκλα τους. Αν αυτό είναι το «εναλλακτικό σχέδιο», τότε καλύτερα να το πουν καθαρά: Δεν τους νοιάζει η Ελλάδα, τους νοιάζει μόνο ο εαυτός τους.
Κι η Ιστορία δεν συγχωρεί εύκολα όσους παίζουν με την πατρίδα σαν να είναι ιδιοκτησία τους.
