Ομολογώ ότι δεν κατανόησα για ποιον λόγο το ΠαΣοΚ χθες, γιόρτασε τα 51α γενέθλιά του. Σε τέτοιο επίπεδο, είναι λογικό να γιορτάσεις τα 30α, 40α, 50α ή 100α γενέθλια. Είναι κατανοητό και κυρίως επιβεβλημένο.
Το να γιορτάσεις τα 51α, τι νόημα έχει; Αν ήθελαν να βγάλει λόγο ο Ανδρουλάκης, θα μπορούσαν να σκαρφιστούν κάτι άλλο ή έστω να περιμένουν λίγες ημέρες να το πράξει από τη ΔΕΘ.
Ας το παραβλέψουμε αυτό, χάριν της συζήτησης. Κι ας εστιάσουμε στο ΠαΣοΚ, στον πρόεδρό του και στους εν δυνάμει αντιπάλους του.
Πολλά είναι τα ερωτήματα που πλανώνται στην κοινωνία.
Τι απαντήσεις έχει το ΠαΣοΚ να δώσει στον …κακό Μητσοτάκη σε επίπεδο ουσιαστικών πολιτικών; Τι διαφορετικό θα κάνει; Κι αν διαφοροποιηθεί από τον Μητσοτάκη, σε ποια πεδία θα είναι; Στην Οικονομία; Στην Εξωτερική πολιτική; Πού; Και πόσο κοστολογημένες θα είναι οι όποιες διαφοροποιήσεις;
Αυτά και πολλά άλλα, δεν απαντώνται ευθέως από το ΠαΣοΚ. Εδώ, αρνούνται στη Χαριλάου Τρικούπη αυτονόητα πράγματα της εποχής μας, όπως η ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση, πώς μπορούν να πείσουν ότι κοιτάνε μπροστά; Πώς μπορούν να μιλήσουν για σοβαρότητα, όταν συντάσσονται με τον απόλυτο λαϊκισμό κι ενίοτε τον καθοδηγούν;
Ξέρετε κάτι; Τίποτα από αυτά δεν μπορούν ν’ απαντηθούν. Το ΠαΣοΚ που θα μπορούσε να κυβερνήσει, βρίσκεται σήμερα στο πλευρό του Μητσοτάκη και στη Χαριλάου Τρικούπη βρίσκονται πια στελέχη που δεν ήθελαν στην Πειραιώς (μικρό χωριό είμαστε και γνωριζόμαστε) ή πηγαινοέρχονται εδώ κι εκεί.
Για σκεφτείτε: Ο Ανδρουλάκης και οι συν αυτόν, πάτησαν την χοντρή πεπονόφλουδα στο ζήτημα του προέδρου της Δημοκρατίας. Συμπορεύθηκαν με το Βελόπουλο και την Κωνσταντοπούλου στο ζήτημα των Τεμπών, τους προσπέρασε δημοσκοπικά ο λαϊκισμός κι έπειτα έχασαν τα αυγά και τα καλάθια στη Βουλή, σε υποθέσεις εξεταστικών και λοιπών παρόμοιων ζητημάτων. Έφτασαν στο σημείο να αποχωρήσουν από συζήτηση που προκάλεσαν οι ίδιοι. Χώρια η σύγχυση στα νομοθετήματα του Πλεύρη ή στην υπόθεση ΟΕΚΕΠΕ. Ακόμη κι Αυγουστιάτικη πρωτοβουλία της Άννας Διαμαντοπούλου, αποτέλεσε μια νωχελική στιγμή εν μέσω διακοπών.
Ξέρετε και κάτι ακόμη; Το έλεγε ο Σημίτης συχνά: Για να μπορέσει να ελπίσει το ΠαΣοΚ και να βγει από τα αδιέξοδα, οφείλει να δώσει απαντήσεις και να προσφέρει όραμα και κυρίως πραγματικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης. Οι ευκαιρίες δεν είναι άπειρες, έλεγε ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠαΣοΚ.
Προφανώς στη Χαριλάου Τρικούπη θεωρούν ως ευκαιρία τα 51α κεράκια στο Ζάππειο και τον Μακεδόνα να τους προτρέπει να πάνε για… ορθοπεταλιές…
Είναι και κάτι ακόμη: Μπορεί σήμερα το ΠαΣοΚ να πορεύεται με λόγο της δεκαετίας του…΄80 κι ενίοτε με μονοθεματικές εμμονές; Μπορεί να πορεύεται με πρόσωπα πρώτης γραμμής που αδυνατούν -για πολλούς λόγους- να πείσουν την κοινωνία και θυμίζουν πρασινοφρουρούς της δεκαετίας του ’80; Μπορεί στην κοινωνία του 2025 και του 2030, το ΠαΣοΚ να κόβει τούρτες αντί να δίνει απαντήσεις για το αύριο;
Ναι, είδαμε κι ακούσαμε ωραιοποιήσεις, μέχρι κι ο Λαλιώτης εμφανίστηκε και είπε πολλά και διάφορα. Ανούσια, χωρίς σημασία.
Το ΠαΣοΚ δείχνει να γιορτάζει επετείους χωρίς να μπορεί να παρέμβει ουσιαστικά στην κοινωνία. Μόνοι τους τα λένε, μόνοι τους τα ακούνε, μόνοι αυτοθαυμάζονται. Κι αυτό την ώρα που απαιτούνται ρεαλιστικές προστάσεις. Αν η Χαριλάου Τρικούπη δεν το αντιληφθεί έγκαιρα, θα συνεχίσει να σβήνει κεράκια μόνη της, σε μια τούρτα που κανείς άλλος δεν δοκιμάζει…
