Ναι, από τη μεταπολίτευση και μετά η Ελλάδα διάγει την μεγαλύτερη περίοδο δημοκρατίας. Δημοκρατίας άκρατης που πολλές φορές καθίσταται ανάπηρη. Βοηθά βλέπετε κι ο χαρακτήρας των Ελλήνων, αφού είμαστε φιλοπρώτοι, αυθάδεις, εγωιστές και γαλουχηθήκαμε να κάνουμε ότι μας καπνίσει χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν, ενώ σε μεγάλο βαθμό είμαστε και ανάγωγοι.
Κι επειδή ο πραγματικός χαρακτήρας των ανθρώπων εμφανίζεται όταν διασκεδάζουμε ή σε ακραίες καταστάσεις, παίρνουμε αφορμή το τραγικό δυστύχημα με το ταχύπλοο στην Αίγινα για να καταθέσουμε κάποιες σκέψεις.
Ο Έλληνας, λοιπόν, σε φυσιολογικές ψυχικές καταστάσεις είναι περίπου ίσος με τον συμπατριώτη του.
Όμως, θεωρεί ότι υπερτερεί όταν αποφασίσει να προβάλλει το αρρωστημένο «εγώ» του.
Θεωρεί ότι δεν διασκεδάζει επαρκώς αν δεν ξεσηκώσει στο πόδι την γειτονιά. Ο Έλληνας δεν διασκεδάζει για τον εαυτό του, αλλά διασκεδάζει εναντίον των πέριξ του…
Θεωρεί ότι δεν θρησκεύεται αν δεν σπάσουν τα τύμπανα όλων από τους παρατεταμένους ήχους της καμπάνας της εκκλησίας.
Θεωρεί ότι ο σκύλος του δεν είναι καλός αν δεν χαλάει τον κόσμο όλη τη νύχτα.
Θεωρεί ότι το αυτοκίνητό του είναι αδελφάκι της Φεράρι και το οδηγεί με τόσο επιθετική συμπεριφορά που κινδυνεύουν οι πάντες.
Μπαίνει σε μονοδρόμους, δεν σέβεται κανέναν στη θάλασσα, παίρνει τις ρακέτες και κοπανάει το μπαλάκι – τάκα –τούκα- δίπλα στον συνάνθρωπό του που θέλει να απολαύσει το μπάνιο του και τη θάλασσα, αφήνει το μωρό του να σκούζει δίπλα στο τραπέζι του άλλου στην ταβέρνα ή όπου δει.
Αφήστε δε ότι έχει λησμονήσει παντελώς τις ώρες κοινής ησυχίας.
Στην Αίγινα, λοιπόν, όπως και σε κάθε μέρος που βρέχεται από θάλασσα –δηλαδή σχεδόν σε όλη την Ελλάδα- τα ταχύπλοα του ελληνικού καλοκαιριού εκφράζουν σε γενικές γραμμές τα ιδεολογικά οχήματα και τον τρόπο που μια κοινωνία βλέπει το πρόσωπό της…
Είναι άραγε τυχαίο ότι στη χώρα μας, αναφορικά με τα ταχύπλοα, δεν έγινε ποτέ συζήτηση για να μπει μια τάξη στην κυκλοφορία τους παρά μόνο για το πώς θα φορολογούνται;
Είναι άραγε τυχαίο ότι η χαμένη από εμάς σεμνότητα των γονιών μας, δεν μας επιτρέπει να κατανοούμε την έννοια του αλληλοσεβασμού;
Είναι τυχαίο ότι εν πολλοίς επιτυχημένος Έλληνας είναι αυτός που έχει χρήματα και διασυνδέσεις κι όχι ο πνευματικός άνθρωπος ή έστω ο έχων οικονομική άνεση που δεν επιδεικνύει;
Είναι τυχαίο που στην Ελλάδα η επιθετική συμπεριφορά έχει αναχθεί σε ιδεολογία;
Εν κατακλείδι.
Ας κοιταχτούμε καλά στο καθρέφτη…
