Σκεφτόμουν τι πρέπει να γράψω αυτό το Σάββατο για την καθημερινή μας συντροφιά/ αρθρογραφία. Σχολιασμός πολιτικής επικαιρότητας, Ουκρανία ακόμη και μνήμες από τελικούς του κυπέλλου μπάσκετ (αύριο είναι ο εφετινός τελικός), ήταν μερικές από τις πρώτες σκέψεις. Ύστερα όμως, έμαθα ότι διώκεται για τέσσερις (4) βιασμούς ένας ακόμη ηθοποιός! Γνωστός για τις σχέσεις του με τον ΣΥΡΙΖΑ και εξ εκείνων που ζητούσαν την ….παραίτηση της Μενδώνη για την υπόθεση Λιγνάδη.
Σκέφτομαι για μια ακόμη φορά ότι η υποκρισία βασιλεύει στην Αριστερά. Ψέμα, τρολ κι υποκρισία! Να ξέρει ο τύπος ότι έχει επιτελέσει εγκλήματα και να ζητά και τα ρέστα! Τι να πει κάποιος και τι να σχολιάσει; Απλά, για μια ακόμη φορά πρέπει να πούμε ότι οφείλουμε πια να είμαστε καχύποπτοι σε ότι ακούμε και διαβάζουμε.
Θα πει κάποιος: Και πού να ξέρω τι είναι ο τύπος που ζητούσε την παραίτηση Μενδώνη; Η απάντηση είναι απλή: Ουδείς ξέρει ή ήξερε, Μα και μόνο ότι ζητούσε την παραίτηση μιας υπουργού που επέλεξε ο Μητσοτάκης επειδή, λέει, ήταν ο Λιγνάδης καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού, είναι από μόνο του κουταμάρα και δείχνει την ξεκάθαρη πολιτική σκοπιμότητα και τη θεωρία του σαμαριού. Ήταν εκτόξευση χυδαιότητας. Και δη από έναν χυδαίο εγκληματία, όπως αποδείχτηκε αργότερα.
Θυμάμαι τότε, όταν μέσω της αρθρογραφίας ρωτούσαμε όλους αυτούς που έσκουζαν –με εντολή Κουμουνδούρου- για την παραίτηση Μενδώνη, αν ήξερε η υπουργός τι έκανε ο Λιγνάδης πριν αναλάβει τη διεύθυνση του Εθνικού θεάτρου, αφιονίζονταν όλο και πιο πολύ και ουσιαστικά απαντούσαν… ότι όφειλε να ξέρει.
Τώρα λοιπόν, ρωτάμε τους τότε σκούζοντες, ήξεραν τι ήταν ο συνάδελφός τους; Ο τύπος που τώρα έχει στην πλάτη τέσσερις βιασμούς; Συμφώνως με τη τότε λογική τους για την Μενδώνη, έπρεπε να ήξεραν… Κάνω λάθος;
Είναι και κάτι άλλο που πρέπει να συζητήσουμε μιας και πιάσαμε το θέμα Αριστερής υποκρισίας, Λιγνάδη και λοιπών κυρίων που είναι πίσω από τα κάγκελα ή θα πάνε εκεί οσονούπω. Πόσο υπερτιμημένοι είναι ή ήταν κάποιοι αστέρες.
Ο Ρουβάς, επί παραδείγματι. Φωνητικά και καλλιτεχνικά είχε μια καριέρα βασισμένη στα «μακαρόνια με κιμά» κι άλλα εύπεπτα –αν όχι αστεία- άσματα. Κάποια έμοιαζαν με παιδικά τραγουδάκια. Αγαπήθηκε, απέκτησε ολόκληρο στρατό από «ρουβίτσες», έγινε αφίσα σε κοριτσίστικα δωμάτια κι ένα σωρό άλλα. Μα όταν ανοίγει το στόμα του να μιλήσει, φεύγουν τα βατράχια επειδή δεν μπορεί να κατανοήσει ότι ο δημόσιος λόγος δεν είναι … «shake it» ή «Πάρτα»… Το έκανε και με τη συνέντευξη που έδωσε κι αναφερόμενος στον Λιγνάδη. Άλλα, προφανώς, ήθελε να πει, αλλιώς τα είπε κι έγινε μπάχαλο.
Σκέφτομαι ότι αυτόν τον υπερτιμημένο καλλιτέχνη, κάποιοι σκέφτονταν να τον βάλουν στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας. Όπως όλοι οι πολιτικοί χώροι θέλουν να αξιοποιούν όσους νομίζουν ότι διαθέτουν φήμη ή λαϊκό έρεισμα. Πάρτε παράδειγμα τον Γεωργούλη που ο Τσίπρας έβαλε στο ευρωψηφοδέλτιό του, ψηφίστηκε και μας προσφέρει στιγμές ιλαρότητας από το ευρωκοινοβούλιο. Ή την αοιδό Χρηστίδου. Ή τον θεατρίνο Γρηγοριάδη του Βαρουφάκη. Ή τον εξαιρετικό ποδοσφαιριστή Ζαγοράκη που ανάθεμα αν έχει ακούσει κάποιος τη φωνή του εκτός γηπέδων. Τόσους και τόσους…
Σκέφτομαι και κάτι ακόμη αναφορικά με το πόσο υπερτιμημένοι είναι κάποιοι καλλιτέχνες. Σας έχει λείψει καλλιτεχνικά ο Φιλιππίδης; Ο Λιγνάδης; Προσωπικά διόλου. Κι ας μίλαγαν κάποιοι για «κορυφαίο της Επιδαύρου» και «συνώνυμο της ποιότητας» ή για «στόφα μέγιστου γελωτοποιού»!
Άρα λοιπόν, ας είμαστε πιο διαβασμένοι, πιο προσεκτικοί στο μέλλον. Η αφελής μας λαχτάρα για δημιουργία ειδώλων, η μέτρια παιδεία κι αισθητική μας, η δουλική συμπεριφορά δημοσιογράφων απέναντι σε τύπους που φανερά ρέει ο ναρκισσισμός ή και η αγραμματοσύνη στο αίμα και στη δημόσια εικόνα τους, η μεγέθυνση των «τίποτα» πρέπει να περιοριστεί συνειδητά από εμάς. Και μετά από τα κόμματα…
