Με τα αθλήματα των δυνατών δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση. Ούτε με την πάλη ούτε με την άρση βαρών. Μα η μοίρα τα έφερε έτσι –κυρίως λόγω δουλειάς και από το πέρασμά μου από την αθλητική δημοσιογραφία- να κάνω κάποιους καλούς φίλους από τα συγκεκριμένα αθλήματα. Τον Πύρρο Δήμα, τον Χρήστο Ιακώβου, τον Πέτρο Γαλακτόπουλο, τον Στέλιο Μηγιάκη…
Τους δυο τελευταίους, τους θυμάμαι από την πιτσιρικαρία μου. Τότε που στην ασπρόμαυρη τηλεόραση στηνόμουν μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα για να δούμε αγώνες πάλης, ν’ απολαύσουμε Ολυμπιακά ή ευρωπαϊκά μετάλλια και ν’ ακούσουμε τον εθνικό μας ύμνο. Μαζί τους ο Χολίδης, ο Θανόπουλος, ο Ποζίδης, οι αδελφοί Ποικιλίδη κι ο Χατζηιωάννου.
Τέρατα! Ιερά τέρατα! Αθλητές με όλη τη σημασία της λέξης.
Θυμάμαι τις ιστορίες που συχνά πυκνά λέγανε για τις συνθήκες με τις οποίες γυμνάζονταν. Σε εποχές «πρωτόγονες» αθλητικά. Τότε που τα μετάλλια ήταν σπάνια και «ποτισμένα» με ιδρώτα κι ενίοτε ανείπωτες θυσίες και «αίμα»!
Θυμάμαι που έκαναν προετοιμασία στον… Υμηττό κάτω από τον ήλιο ή την βροχή. Σε σκηνές που τις επισκέπτονταν …φίδια, ποντίκια, σκορπιοί… Που πάλευαν σε αυτοσχέδια ταπί κι όποιος έπεφτε κάτω έπρεπε να τινάξει το χώμα και να βγάλει τ’ αγκάθια από το σώμα του! Θυμάμαι που διηγούνταν ιστορίες αναφορικά με τον τρόπο που έχαναν κιλά για να «κατέβουν» κατηγορία αγωνίσματος. Τότε που τους τύλιγαν με πλαστικές σακούλες, τους έβαζαν μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο στον ήλιο, έκλειναν τα παράθυρα ανάβοντας και το καλοριφέρ!!
Έτσι έρχονταν τα μετάλλια, έτσι η δόξα, έτσι ακουγόταν ο εθνικός μας ύπνος. Από παιδιά που ήταν φτιαγμένα από ατσάλι και σμιλευμένα με πόνο, αγωνίες και φτώχεια… Από παιδιά που στη θέση της καρδιάς είχαν μάλαμα! Που σε κοιτούσαν στα μάτια και σου μιλούσαν μ’ αυτά. Που είχαν μπέσα και λόγω τιμής…
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Μα γιατί διάβασα ότι έφυγε σε ηλικία μόλις 63 ετών ο μάγκας Γιώργος Ποζίδης. Λίγες ημέρες μετά τη φυγή του Χολίδη. Που όσο μπόι του έλειπε τόση καρδιά και ψυχή είχε στο ταπί.
Έφυγαν ο Ποζίδης, ο Χολίδης, έφυγε πριν λίγα χρόνια κι ο Παναγιώτης Ποικιλίδης. Ο ντόμπρος γίγαντας!
Τι να πούμε, τι;
Αθάνατοι θα μείνουν!
