Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Το μόνο «Εμπάργκο» που τιμώ είναι αυτό του 1982, σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και ποίηση Άλκη Αλκαίου!
- Εξ’ ου και διαφωνούσα με τα μικροπολιτικάντικα εμπάργκο προσώπων και κομμάτων σε κανάλια και δημοσιογράφους. Είτε το φώναζαν είτε το έκαναν στα μουλωχτά!
- Οπότε σωστά ο Τσίπρας πήγε να μιλήσει στον Σκάι.
- Το μεγαλύτερο λάθος της συγκεκριμένης συνέντευξης ήταν η παρουσία της κυρίας Κοσιώνη εκεί. Όχι γιατί δεν είναι καλή και άξια δημοσιογράφος για να μιλήσει με Πρωθυπουργό. Αλλά γιατί είναι συγγενής του βασικού του αντίπαλου, Κυριάκου Μητσοτάκη.
- Δεν μπαίνω καν στην κουβέντα για δύσκολες ερωτήσεις, εμμονές, διακοπές κλπ. Σχεδόν όλοι οι τηλεθεατές είδαν και ο καθένας με την κούτρα του έβγαλε τα δικά του συμπεράσματα.
- Ως δημοσιογράφος μιλώ και σχολιάζω κι εγώ με ό,τι κουβαλάει η δική μου κούτρα και λέω ότι η κυρία Κοσιώνη έκανε φάουλ!
- Αλλά επειδή ζούμε (ελπίζουμε) σε μια ελεύθερη κοινωνία οκ, δικαιώμά της και δικαιώμά μας.
- Το «εμπάργκο» είναι το θέμα, για το οποίο έχω ξαναδιαλογιστεί – και τι έγινε θα μου πεις! Τέλος πάντων το «εμπάργκο» των πολιτικών απέναντι σε μέσα που δεν τους αρέσει ο τρόπος που ασκούν τη δημοσιογραφία είναι, κατά τη γνώμη μου, λάθος.
- Ξέρεις κάτι; Αυτό με τον Τσίπρα στον Σκάι είναι πολύ θετικό και άκου γιατί!
- Έτσι πρέπει να αισθάνεται ο πολιτικός που καλείται σε μια εκπομπή, όπως ο Τσίπρας χθες στον Σκάι!
- Πώς; Ότι πάει κάπου που θα τον ξετινάξουν και θα τόν ρωτήσουν για όλα (όχι ότι στον Σκάι ρωτήθηκε για όλα – μην μπερδεύεσαι από τη δική μου αδυναμία να το διατυπώσω καλά: δε μιλώ για το περιεχόμενο της συνέντευξης αλλά για την «εικόνα»).
- Ξέρεις την έκφραση που λέμε όταν μια σχέση είτε προσωπική είτε επαγγελμάτική …ξεφεύγει; Τι λέμε τότε; Λέμε: Παραγνωριστήκαμε!
- Αυτό το «παραγνωριστήκαμε» είναι που έχει κάνει τη δημοσιογραφία «φιλιππινέζα» των πολιτικών. (Με τη μεγάλη υποσημείωση ότι δεν ισχύει για όλους τους δημοσιογράφους και όλους τους πολιτικούς).
- Δυστυχώς όμως «παραγνωρίζονται» πολλοί και από τους δύο κλάδους.
- Και οι μεν πολιτικοί έχουν κάθε λόγο να γλύφουν τους δημοσιογράφους για να μην τους «ξεσκίζουν» με δύσκολα δημοσιογραφικά ερωτήματα.
- Οι δημοσιογράφοι γιατί αισθάνονται την ανάγκη για κολλητιλίκια με τους πολιτικούς; (πέραν της εύκολης απάντησης που η ζωή έχει δώσει: θέλουν να πολιτευτούν…!)
- Δεν είμαστε, οι δημοσιογράφοι, ο ενδιάμεσος του πολίτη και της εξουσίας; Δεν είμαστε με το μέρος του αδύνατου και αναζητούμε απαντήσεις υπέρ του πολίτη;
- Δεν έχουμε φίλους και προσπαθούμε να βρούμε αποκούμπι σε αυτούς που πρέπει να κρίνουμε; (Οκ, και να επαινούμε όταν κάνουν κάτι καλό για τον πολίτη!)
- Αυτό το «παραγνωριστήκαμε» που έχει μπουμπουκιάσει μεταξύ πολιτικών και δημοσιογράφων έχει φέρει τα «εμπάργκο» και τόσα άλλα δεινά που τελικά έχουν αντίκτυπο στον πολίτη: Χάνει τον σύμμαχο του για την αλήθεια γιατί αυτός, ο σύμμαχος διάλεξε την άλλη πλευρά!
ΥΓ: Υπενθυμίζω ότι την Κυριακή ψηφίζουμε! Ό,τι θέλει ο καθένας που έκανε τον κόπο να φτάσει ως εδώ διαβάζοντας. Και πατρονάρουμε και τους φίλους μας που βαριούνται ή έχουν αηδιάσει με την πολιτική και τους πολιτικούς! Η Δημοκρατία χρειάζεται συμμετοχή.
