Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Από τον Αϊλάν στην Παναγία των Παρισίων
- Κι αν αφήναμε την Παναγία των Παρισίων έτσι; Όπως την άφησε το πέρασμα της φωτιάς, θα ήταν «αμαρτία»;
- Σκέψου λίγο την εικόνα: Ένα παγκόσμιο μνημείο ως τη Δευτέρα, ένα θρησκευτικό σύμβολο, πλουμιστό και χλιδάτο, τώρα στέκει μισοπεθαμένο, μουλιασμένο από τους τόνους νερού που έπεσαν για να σβήσουν τη φωτιά, με τη στέγη να χάσκει, το τεράστιο εκκλησιαστικό όργανο να μην έχει ταβάνι για να βγάλει την αντήχηση που χρειάζεται για να δείξει το μεγαλείο του, τους θησαυρούς που κάηκαν, στάχτη και τους θησαυρούς που διασώθηκαν, «πρόσφυγες». Αλλού σε άλλα πομπώδη και μεγαλειώδη κτίρια.
- Πώς θα σου φαινόταν; Και κυρίως πώς θα φαινόταν σε έναν παριζιάνο, καθολικό;
- Η αιρετική σκέψη να αφήσουμε έτσι μισογκρεμισμένο και καμένο το μνημείο έχει ένα υπέρ και κάποια – μάλλον περισσότερα – κατά.
- Αν μείνει έτσι θα θυμίζει πάντα ότι τα μέτρα ασφαλείας που πρέπει να λαμβάνονται οφείλουν να είναι δρακόντεια, αποτέλεσμα ακριβών συστημάτων. Καλοπληρωμένοι εκπαιδευμένοι φύλακες με όλα τα μέσα στα χέρια τους θα επιτηρούν σε 24ωρη βάση κάθε κομμάτι ιστορίας και δόξας κάθε λαού.
- Τιμωρία! Αυτό είναι μια αιτιολόγηση να μείνει έτσι το μνημείο. Τιμωρία που θα τη βλέπουν καθημερινά οι ντόπιοι και οι περαστικοί τουρίστες και θα γίνει μάθημα για την πρόληψη.
- Ο Αϊλάν, το αγοράκι που βρέθηκε πνιγμένο στην ακρογιαλιά είναι ένα ταπεινό σύγχρονο μνημείο, παγκόσμιο σύμβολο της παραφροσύνης του πολέμου, της αδιαφορίας της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης και σίγουρα ξεχασμένο από τους χρυσούς μαικήνες που έσπευσαν να δώσουν σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ευρώ για την αποκατάσταση της Παναγίας.
- Πρόσφυγας. Νεκρός. Θησαυρός για τους γονείς του. Βάρος για τους ντόπιους, αν είχε επιζήσει. Μίασμα για κάποιους που δε θα άφηναν τα παιδιά τους να πάνε σχολείο επειδή θα ήθελε κι ο Αϊλάν να πάει. Εφιάλτης, για όσους πονάνε και αισθάνονται ανήμποροι να βοηθήσουν το δράμα των προσφύγων που συρρέουν στα μέρη μας.
- Ένα δισεκατομμύριο σε τρεις μέρες για πέτρες και καμένα ξύλα, και καμένα κειμήλια. Αδιαφορία για τους «Αϊλάν» που πασχίζουν να ζήσουν καθημερινά και τους γονείς τους.
- Κάτσε όμως: Είναι σωστό να συμψηφίζουμε; Μπορείς να μετρήσεις σε μια ζυγαριά την ιστορία, την μνήμη ενός λαού, το συμβολισμό με έναν νεκρό πρόσφυγα ή με κάποιες χιλιάδες ζωντανών; Και μάλιστα προσφύγων που μιλάνε μια γλώσσα που ούτε κατά διάνοια δεν μπορείς να καταλάβεις και μια κουλτούρα εντελώς άγνωστη και εκ βάθρων διαφορετική με ό,τι έχουμε μάθει να καταλαβαίνουμε;
- Ναι χωρίς παρελθόν δεν μπορείς να προχωρήσεις στο μέλλον!
- Ναι, αλλά μέλλον δεν είναι τα παιδιά; Όλα τα παιδιά, όποια γλώσσα κι αν μιλάνε, όποια θρησκεία τους κληροδοτούν οι γονείς τους. Αυτά δεν είναι το μέλλον;
- Πέτρες και ξύλα και κειμήλια και σύμβολα ή παιδιά;
- Υπάρχει ζυγαριά να ζυγίσει αυτά τα δύο νοήματα;
- Και οι μαικήνες; Γιατί πονάνε για τις πέτρες και όχι για τα παιδιά;
- Μη νομίζεις ότι έχω απάντηση. Δεν ξέρω καν πόσο βλάσφημο είναι αυτό που σκέφτομαι και βάζω στη δική μου «ζυγαριά» αυτά τα δύο «νοήματα».
- Πιστεύω πάντως ότι «βλασφημία» είναι να πεθαίνουν παιδιά, να πεθαίνουν άνθρωποι και κανείς που μπορεί να διαθέσει έναν πακτωλό χρημάτων για μια χούφτα πέτρες να μην το σκέφτεται.
- Λαϊκισμός; Είμαι έτοιμος για κάθε αντίρρηση. Μπορεί και να πειστώ!
Γιάννης Καφάτος
