Αν δεν τα μάθατε σας λέμε ότι τα στοιχεία αναφέρουν ότι η μισθοδοσία του δημοσίου στα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ αυξήθηκε κατά 2 δις ευρώ! Όσο, περίπου, ένας ΕΝΦΙΑ! Κατά τα άλλα, έφταιγε και φταίει η τρόικα ή οι…. νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Προσέξτε:
Ιούνιος 2015: 43.739 συμβασιούχοι. Ιούνιος 2018: 79.846 συμβασιούχοι.
Κι όλα αυτά την ώρα που οι φόροι πνίγουν την κοινωνία και κυρίως επιχειρήσεις κι ελεύθερους επαγγελματίες. Την ώρα που απαιτείται επενδυτικό σοκ για να σταθεί η χώρα στα πόδια της και να βγει στο ραντεβού με το μέλλον της.
Όμως, για ποιον λόγο να έρθουν επενδυτές στη χώρα μας; Για ποιον λόγο να βάλουν τα χρήματά τους και να μπλέξουν με το αντιεπενδυτικό πολιτικό κλίμα της Αριστεράς και μεγάλης μερίδας της Δεξιάς; Για ποιον λόγο να μπλέξουν με τον ελληνικό κρατισμό, την ελληνική γραφειοκρατία και τη διαφθορά; Για ποιον λόγο να τραβήξουν όσα τραβούν οι επενδυτές στο Ελληνικό, στις Σκουριές, στην Κέρκυρα, στη Ρόδο, παλαιότερα στο Ναβαρίνο όπου ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος «έφτυσε αίμα» για είκοσι χρόνια προκειμένου να ξεπεράσει τα εμπόδια που του έβαζαν για αν φτιάξει το κόσμημα που λέγεται σήμερα Κόστα Ναβαρίνο; Για ποιον λόγο να έρθουν να επενδύσουν σε μια χώρα που δεν έχει πρόσβαση για δανεισμό στις αγορές κι οι τράπεζές της είναι σχεδόν φαλιρισμένες; Για ποιον λόγο να έρθουν να επενδύσουν σε μια χώρα που ανάμεσα σε 214 κράτη που αντιμετωπίζουν τη διαφθορά βρίσκεται στην 102η θέση και συνεχώς διολισθαίνει; Για ποιον λόγο να έρθουν να έρθουν να επενδύσουν σε μια χώρα που αναφορικά με τη φορολογία των επιχειρήσεων, ο συντελεστής φορολόγησης υπερβαίνει σχεδόν 5 ποσοστιαίες μονάδες τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ; Για ποιο λόγο να έρθουν να επενδύσουν σε μια χώρα που όπως ανακοινώθηκε στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ κι αναφορικά με την ευρωστία των τραπεζών της, αυτές βρίσκονται στην 137η θέση ανάμεσα σε 140 χώρες;
Όλα τα παραπάνω λοιπόν μελετούν οι όποιοι επενδυτές προκειμένου να «ψηφίσουν» (ή όχι) Ελλάδα, μαζί φυσικά με τα προγράμματα των πολιτικών κομμάτων. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Κι εμείς αναρωτιόμαστε τι έχει το έρμο και ψοφάει…
Αναρωτιόμαστε και βράζουμε στο ζουμί μας…
