«Άκαρπη, όπως είχε διαφανεί από τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών και τις αλλεπάλληλες προτροπές της ΑΔΕΔΥ και της ΠΟΕ-ΟΤΑ για αποχή από τη διαδικασία, απέβη και η τρίτη προθεσμία για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, η οποία έληξε τυπικά χθες…».
Μία είδηση βγαλμένη από τις ενδοξότερες σελίδες του μελλοντικού ιστορικού βιβλίου «Ελληνική Κρίση, 2010-2080».
Και το καλύτερο είναι η συνέχεια:
«Προ του αδιεξόδου, η κυβέρνηση εξετάζει εναλλακτικές λύσεις […] Το υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης θα καταθέσει διάταξη που θα προβλέπει τη σύνδεση της αξιολόγησης με το νέο σύστημα κινητικότητας. Στην επίμαχη διάταξη, θα ορίζεται ότι η συμμετοχή των δημοσίων υπαλλήλων στην αξιολόγηση αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή τους στο νέο σύστημα κινητικότητας που θα εφαρμοστεί τον Σεπτέμβριο. Όσοι υπάλληλοι δεν συμμετέχουν στην αξιολόγηση θα αποκλείονται και από τη διαδικασία της κινητικότητας και συνεπώς από τη δυνατότητα να μετακινηθούν σε θέσεις που επιθυμούν…».
Με άλλα λόγια, το υπουργείο προειδοποιεί τους υπαλλήλους που δεν μπαίνουν στον κόπο να συμμετάσχουν στην αξιολόγηση, ότι θα τους τιμωρήσει με το να μην τους μετακινήσει. Γιατί, προφανώς, για τους φωστήρες του υπουργείου, ο καλύτερος τρόπος να απειλήσεις κάποιον που δεν κάνει τίποτα, είναι να του πεις ότι δεν θα πάει και πουθενά!
Από την άλλη, τι είδους απαιτήσεις να έχει κανείς από ένα υπουργείο, του οποίου οι επιτελείς (λένε πως) πιστεύουν ότι:
«…η εμπλοκή που δημιουργήθηκε δεν έγκειται στην απροθυμία των υπαλλήλων να συμμετέχουν στη διαδικασία αλλά στην άρνηση των προϊσταμένων τους να παραλάβουν τα φύλλα αξιολόγησης…»
(Από την ίδια είδηση το απόσπασμα, εφημερίδα Καθημερινή, 09/08/2017.)
Δεν είναι τραγικό; Σύμφωνα με το παραπάνω, οι ελληνικοί θεσμοί λειτουργούν τόσο καλά που δεν αφήνουν το Δημόσιο να εξυγιανθεί!
Ένα πλήθος χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων θέλει να αξιολογηθεί, αλλά τα φύλλα πηγαίνουν στους προϊσταμένους- δεν μπορούν να πάνε πουθενά αλλού, μόνο τα γραφεία τους έχουν το τεχνολογικό θαύμα που λέγεται φαξ- οι οποίοι σαμποτάρουν την διαδικασία.
Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, έτσι λέει η ιεραρχία, τι να κάνουμε…;
Αν δεν συμμορφωθούν κι αυτοί με την απειλή ότι δεν θα τους μεταθέσουμε, μπορούμε να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα και να τους πληρώνουμε παραπάνω, ώστε να αναγκαστούν να δίνουν περισσότερους φόρους.
Συγγνώμη αν γινόμαστε πολύ σκληροί, μία πρόχειρη πρόταση κάναμε.
Θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν υπήρχε από μία μεριά μια κάμερα στο γραφείο ενός από τους επιφορτισμένους με το ελληνικό ζήτημα αξιωματούχους από πλευράς θεσμών, ώστε να καταγράφει τις αντιδράσεις του, τη στιγμή που θα πληροφορούνταν από το ελληνικό υπουργείο ότι η μεταρρύθμιση δεν προχωρά, επειδή οι διευθυντές δεν δίνουν τα χαρτιά στους υπαλλήλους.
Θα κρατούσε το μέτωπό του με απελπισία; Θα βούλιαζε στην καρέκλα του και θα γυρνούσε το κεφάλι του στο ταβάνι με απόγνωση; Θα στέναζε ανέκφραστος; Αν είχαμε ακόμα τον Γ. Βαρουφάκη υπουργό, θα ελπίζαμε σε μία ηχητική ηχογράφηση έστω.
Να θυμίσουμε τη μικρή λεπτομέρεια ότι από τους εν λόγω θεσμούς ζητάμε δανεικά.
Και, εντάξει, οι ευρωπαίοι εταίροι δεν έχουν ιδέα τι εστί ελληνικό δημόσιο και ζητούν πολύ δύσκολα πράγματα, αναμένοντας με έναν μαγικό τρόπο να πραγματοποιηθούν.
Η ελληνικότατη διοίκηση, όμως, τι δικαιολογία έχει;
Έκανε ό,τι μπορούσε για να συνεχίσει να κρατά η κυβέρνησή μας τον τίτλο της «πιο «μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης που είχε ποτέ η Ελλάδα»; (Λόγια του κ. Δραγασάκη.)
Γιατί, δεν γίνεται να έρχεται έτσι άχαρα και να ζητά με το ζόρι από τους υπαλλήλους της να δώσουν στοιχεία που θα χρησιμοποιηθούν για την αξιολόγησή τους, την ίδια στιγμή που η ίδια αυτή διοίκηση είναι κοινωνός της ελληνικής ιδιαιτερότητας.
Δηλαδή, η παροχή ενός «Ειδικού Επιδόματος Συμμετοχής στη Διαδικασία Αξιολόγησης», ούτε της πέρασε από το μυαλό…;
