Η βία σε όλες τις μορφές της είναι παρούσα πλέον. Στην καθημερινότητα, στη δουλειά, στο δρόμο, στο σπίτι, στο σχολικό περιβάλλον.
Οι διαπιστώσεις είναι συνταρακτικές, είναι όμως και επικίνδυνο να τις βλέπεις γιατί αν τις παρατηρεί κανείς ως απλή στατιστική κινδυνεύουμε να γίνουμε σαν τον βασιλιά Μιρθιδάτη που λίγο-λίγο το συνήθισε το δηλητήριο.
Κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε. Αυτό είναι το τέρας που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, εκτός από την ίδια, την τερατώδη βία!
Την Πέμπτη (11.04.2024) καταγράφηκαν 103 περιστατικά ενδοοικογενειακής και 43 από αυτά είχαν προσαγωγές δραστών στο τμήμα για τα περεταίρω…
Τα «περεταίρω» τις περισσότερες φορές σημαίνει τίποτα καλό για την υγεία του θύματος αφού ο δράστης επιστρέφει, ίσως λίγο μετανοιωμένος μέχρι να ξαναξεσπάσει.
Η δολοφονία της Κυριακής έξω από το Αστυνομικό τμήμα ακόμη δεν έχει επιφέρει τον κοινωνικό και πολιτικό αντίκτυπο που θα περίμενε ένας πολιτισμένος άνθρωπος. Αλλά εδώ είναι Ελλάδα, η χώρα της μη ευθύνης, η χώρα της ΕΔΕ και των πορισμάτων.
Ζούμε στη χώρα που οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών διαψεύδουν την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Θα μου πεις τι σχέση έχει αυτό με τη «βία» που μας λες στο άρθρο σου. Προφανώς και έχει γιατί είναι βία να αναγκάζεις χαροκαμένους ανθρώπους να διαψεύδουν αυτούς που θα έπρεπε να σκίζονται να βρουν ποιος τελικά φταίει κι όχι να σταυροκοπιούνται.
Η βία μεταξύ των ανηλίκων είναι ακόμη πιο τρομακτική αφού είναι η προβολή του μέλλοντος, του βίαιου και του ζοφερού που έρχεται κατά πάνω μας με ιλιγγιώδη ρυθμό.
Πώς τα κάναμε τα παιδιά μας έτσι; Φταίει ο εγκλεισμός; Φταίει ο πατέρας, η μάνα, το σχολείο;
Τα κάναμε όμως να κοπανιούνται με το παραμικρό και όσα δεν κοπανιούνται να τραβάνε βίντεο αντί να προσπαθούν να ηρεμήσουν τα πνεύματα.
Αβίωτη η βία αλλά παρούσα. Ας μη τη συνηθίσουμε τουλάχιστον…
Γιάννης Καφάτος
