Ο βομβαρδισμός των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν από τις ΗΠΑ, καταδεικνύει για μια ακόμη φορά τη δύναμη/επιρροή του Ισραήλ στην εξωτερική τους πολιτική. Δεν είναι τυχαίο φυσικά, ότι συνέβη λίγες ημέρες μετά τις επιχειρήσεις του Ισραήλ και τη στιγμή που αυτό δεν είχε τη δύναμη να πλήξει τους συγκεκριμένους στόχους. Μπορεί οι Ισραηλινοί να κατέλαβαν με χαρακτηριστική ευκολία τον εναέριο χώρο του Ιράν με τα F-35, αλλά μέχρι εκεί. Δεν διέθεταν τις μοναδικές βόμβες GBU57 για την τελική (;;) ζημιά στα πυρηνικά κι έτσι ανέλαβαν οι ΗΠΑ.
Από την άλλη πλευρά, οι επιθέσεις του Ιράν στο Ισραήλ με υπερηχητικούς πυραύλους, δεν είχαν τόση ευστοχία, αφού μόλις το 5% διαπέρασαν την ισραηλινή αντιπυραυλική ομπρέλα!
Κι αν αυτά αποτελούν κάποιες σημαντικές εξελίξεις που λίγο πολύ γίνονται αντικείμενα συζητήσεων, υπάρχουν κάποια δεδομένα που στον τόπο μας αποφεύγουμε να συζητήσουμε.
Στην όλη διένεξη που αυτή τη στιγμή φαίνεται να είναι ανάμεσα σε Ισραήλ και ΗΠΑ με τον Ιράν, δεν έχουν εκφράσει κουβέντα στήριξης στο καθεστώς της Τεχεράνης, οι τυπικά κι ουσιαστικά σύμμαχοί του.
Προσέξτε: Η Ρωσία δείχνει αδύναμη να είναι παρούσα στις διεθνείς εξελίξεις, έστω κι αν έχει αναπτύξει σημαντική στρατιωτική συνεργασία με το Ιράν. Ο Πούτιν έχει πουλήσει στους μουλάδες αντιαεροπορικά συστήματα (οι γνώστες ισχυρίζονται ότι είναι S‑300) κι έχει προχωρήσει σημαντικά σε νέα συμφωνία για πώληση S-400. Από την πλευρά τους οι Ιρανοί έχουν πουλήσει στη Ρωσία drones, που χρησιμοποιούνται στον πόλεμο εναντίον της Ουκρανίας.
Προσέξτε κι αυτό: Ρωσία και Ιράν, ήταν βασικοί σύμμαχοι του Άσαντ στη Συρία και εξ αυτού είχαν δημιουργήσει κοινές δράσεις υπέρ του, ενώ ταυτοχρόνως είχαν προχωρήσει σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις.
Κι όμως, η Ρωσία δεν έχει κάνει το παραμικρό υπέρ του Ιράν, πλην της επικείμενης συνάντησης στη Μόσχα των υπουργών Εξωτερικών των δυο χωρών.
Τα ίδια συμβαίνουν και με όλες σχεδόν τις χώρες του Κόλπου. Ναι μεν ήταν γνωστές οι αποστάσεις τους από το Ιράν κι η αντίθεσή τους στο πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης για ευνόητους λόγους, όμως τόση ουδετερότητα δεν την περίμενε κανένας.
Όμως, είναι κι η Κίνα. Έχει προχωρήσει σε πολυεπίπεδη συνεργασία με το Ιράν. Στρατηγική, Ενεργειακή και σαφώς οικονομική, αφού οι διπλωματικοί κι οικονομικοί αναλυτές υπολογίζουν, ότι έχει ύψος σχεδόν 500 δις δολάρια!
Οι δυο χώρες έχουν υπογράψει συμφωνίες για παράδοση φτηνού πετρελαίου στην Κίνα, κατασκευή υποδομών (αεροδρόμια, δρόμοι και σιδηροδρομικό δίκτυο) στο Ιράν και κοινά κέντρα αμυντικών συστημάτων.
Προσέξτε: Ρωσία – Κίνα και Ιράν, έχουν υπογράψει συνεργασίες για τον περιορισμό της επιρροής των ΗΠΑ, μέσω του Οργανισμού συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), αλλά και των δέκα χωρών που επιθυμούν τη μείωση της επιρροής της Δύσης και των ΗΠΑ στον κόσμο (BRICS).
Ακούσατε την παραμικρή αντίδραση από Βραζιλία, Νότια Αφρική, Αίγυπτο, Αιθιοπία, Εμιράτα και Σαουδική Αραβία; Ουδείς κούνησε το δάχτυλό του για στήριξη μιας χώρας συμμάχου του! Κάτι που δείχνει ότι το Ιράν είναι μόνο του προς το παρόν.
Ταυτοχρόνως, η απομόνωσή του, δεν ευνοεί την Τουρκία. Ο Ερντογάν με το ένα πόδι πατάει στη Δύση και με το άλλο σε -θεωρητικά- αναθεωρητικές δυνάμεις. Οι οποίες στο Ιράν μένουν σιωπηλές… Κάτι που ασφαλώς θα προβληματίζει (;;) τον Τούρκο πρόεδρο.
