Περί Παιδείας πάλι ο λόγος, με αφορμή κακώς κείμενα που δεν διορθώνονται με τη νέα μεταρρύθμιση, νομοσχέδιο Κεραμέως, παρά τις φιλότιμες και φιλόδοξες θέσεις της.
Σκεφτόμουν ότι σε καμιά πολιτισμένη χώρα του κόσμου μια κατάληψη θα διαρκούσε …35 χρόνια! Κι όταν μια κυβέρνηση θα εφάρμοζε τον νόμο θα γινόταν το επαναστατικό σύστριγγλο! Ότι σε καμιά πολιτισμένη χώρα ένας υπουργός (για Παιδεία μιλάμε, ε;) θα κατεδάφιζε ότι έκανε ο προηγούμενος.
Σκεφτόμουν ότι σε καμιά πολιτισμένη χώρα οι μαθητές διδάσκονται ξένες γλώσσες αλλά τελικά τις μαθαίνουν στα φροντιστήρια. Ότι σε καμιά χώρα του κόσμου οι μαθητές δίνουν περισσότερη σημασία στα φροντιστήρια παρά στα σχολεία τους. Ότι έχουμε δωρεάν Παιδεία, αλλά οι οικογένειες της Μεσαίας τάξης και των κατώτερων οικονομικά στρωμάτων, αιμορραγούν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Ότι στα ΑΕΙ οι σπουδές και τα προγράμματά τους δεν καθορίζονται με βάση τις ανάγκες των φοιτητών και της αγοράς στην οποία θα απευθυνθούν αλλά με βάση τα συγγράμματα των καθηγητών.
Σκεφτόμουν ότι τα ΑΕΙ στη συντριπτική τους πλειοψηφία παρέχουν πτυχία ανεργίας. Στη δε αγορά εργασίας περισσότερη σημασία έχει το μεταπτυχιακό ή το διδακτορικό παρά το πτυχίο. Ότι στα ελληνικά Πανεπιστήμια αποτελεί μειοψηφία η προώθηση της καινοτομίας ή νέων ειδικοτήτων που προβάλλουν από τον σύγχρονο τρόπο ζωής.
Σκέφτομαι ότι πουθενά στο κόσμο υπάρχουν ΑΕΙ στις αίθουσες των οποίων κατασκευάζονται μολότοφ, κτίζονται γραφεία καθηγητών , δεν γίνονται μαθήματα εξ αιτίας μικρών Αριστερών μειοψηφιών αλλά σ’ αυτά σιγοντάρει –διακριτικά ή όχι- κι η Ακαδημαϊκή κοινότητα.
Σκέφτομαι ότι ο νόμος Διαμαντοπούλου που είχε ψηφιστεί με πρωτοφανή συναίνεση και πλειοψηφία, ακρωτηριάστηκε αρχικά από τον… καθηγητή/υπουργό Κ. Αρβανιτόπουλο (επί Κώστα Καραμανλή) κι εν συνεχεία από τους Φίλη και Γαβρόγλου, επί ΣΥΡΙΖΑ. Σκέφτομαι ότι αυτός ο νόμος έδινε λύσεις σε πολλά ζητήματα που ακόμη ταλανίζουν την Παιδεία μας και τον τόπο κι είναι απορίας άξιο για ποιον λόγο δεν ανασύρθηκε, δεν αναγεννήθηκε. Για να «παντρευτεί» με τη μεταρρύθμιση Κεραμέως που πράγματι εμπεριέχει στοιχεία εκσυγχρονισμού των ΑΕΙ, αλλά πάλι δεν ακουμπά τον τομέα της αναγκαίας υποχρεωτικής παρακολούθησης (μέγιστη κακοδαιμονία) αφού δεν καθορίζεται ποιος θα την εφαρμόσει/παρακολουθήσει και των ετεροχρονισμένων εξετάσεων. Που δίνει τη δυνατότητα στον φοιτητή να είναι στο πτυχίο αλλά να… χρωστά μάθημα ή μαθήματα του …1ου έτους! Που δίνει τη δυνατότητα στον φοιτητή να δίνει ένα μάθημα όσες φορές θέλει, μέχρι να το περάσει. Χωρίς αριθμητικό όριο επανεξέτασης…
Ταυτοχρόνως αυτό τον νόμο καλούνται να τον εφαρμόσουν οι πρυτάνεις κι οι καθηγητές που υπονομεύουν τα πάντα. Χώρια ότι το νομοσχέδιο έχει 129 χιλιάδες λέξεις! Που εκ των πραγμάτων τον καθιστούν ευάλωτο.
Ενώ, δεν αντιμετωπίζει όσα προαναφέραμε.
Μακάρι να μη μπούμε πάλι ε φαύλο κύκλο.
