Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!)
Χάσαμε τους νεκρούς, χάνουμε και την τιμή της δημοσιογραφίας
Κάθε μέρα χάνουμε ανθρώπους από τον Κορωνοϊό. Μετράμε νεκρούς, τους αντιμετωπίζουμε ως στατιστική. Κάποιοι ξεχνούν ότι πίσω από κάθε νούμερο υπάρχει ένας άνθρωπος: Πατέρας, παππούς, θείος, αδελφός, σύντροφος, μαμά, γιαγιά, θεία, κόρη, φίλος, φίλη.
Αυτή είναι η μια πτυχή της τραγωδίας μας. Συνηθίζουμε. Εκπαιδευόμαστε στις απώλειες των άλλων, ξορκίζουμε τον φόβο και τον θάνατο όσο είναι μακριά μας.
Η άλλη πτυχή της «τραγωδίας» είναι η κατάντια της δημοσιογραφίας που κάθε μέρα πέφτει και σε πιο βαθύ βούρκο.
Είμαι πολύ φοβισμένος, όπως ίσως κι άλλοι άνθρωποι που βλέπουμε θύματα, ασθενείς για την ώρα, του φονικού ιού να βρίσκονται ολοένα και και σε στενότερους κύκλους. Πώς όταν πετάς ένα βότσαλο σε μια ήρεμη θάλασσα ή σε μια λίμνη και οι κύκλοι των κυμάτων ανοίγουν ομόκεντρα από το σημείο που έπεσε το βότσαλο; Ε φαντάσου την κίνηση αυτή ανάποδα. Εσύ είσαι το βότσαλο και οι ομόκεντροι κύκλοι πάνω στους οποίους βρίσκονται άνθρωποι με κορωνοϊό όλο και κλείνουν προς το κέντρο. Μας πλησιάζει. Αυτό φοβάμαι. Τον κύκλο που κλείνει.
Την ίδια ώρα είμαι και πολύ θυμωμένος. Περιμένω τα απογεύματα με αγωνία να μάθω πόσοι νέοι νεκροί προστέθηκαν στη μακάβρια λίστα, πόσοι διασωληνωμένοι, πόσα κρούσματα και μπαίνω να διαβάσω την είδηση και εφτά στις δέκα φορές έχουμε χάσει τους νεκρούς. Δεν αναφέρονται καν στον τίτλο.
Τι δημοσιογραφία είναι αυτή ρε σεις; Είναι πιο σημαντικά τα κρούσματα από τους νεκρούς;
Από πότε η απώλεια 89 ανθρώπων δεν είναι πρώτη είδηση στην ημερήσια καταγραφή του περάσματος της λαίλαπας που μας αφανίζει;
Πώς είναι δυνατόν να μην προτάσσεται η απώλεια ανθρώπων;
Είναι πολιτική ορθότητα να κρύβεις τους νεκρούς; Είναι αντιπολιτευτικό να μην λες τον αριθμό των νεκρών, στη θέση που του αρμόζει; Είναι κυβερνητική εντολή – γιατί άραγε και ποιον εξυπηρετεί;
Η δημοσιογραφία, χρόνια τώρα, έχει χάσει κάθε ίχνος αυτοσεβασμού και αξιοπιστίας από μεγάλο μέρος της κοινωνίας και όχι άδικα. Έχουμε τις ευθύνες μας οι δημοσιογράφοι που ξεχάσαμε ότι ο ρόλος μας δεν είναι αυτός του δημοσιοσχεσίστα. Ο δημοσιογράφος τον μόνο που οφείλει να εκπροσωπεί είναι ο απλός πολίτης. Στο όνομα του πολίτη που θέλει να μάθει, ο δημοσιογράφος ρωτάει, αναζητά, ψάχνει, φέρνει στο φως. Δευτερευόντως μπορεί να μας πει και τη γνώμη του.
Αντ’ αυτού έχουμε δημοσιογραφικά στρατόπεδα που θυμίζουν τραπεζάκια κομματικών οργανώσεων στους διαδρόμους της Νομικής.
Η «ενσωματωμένη» δημοσιογραφία, όπου κι αν «ενσωματώνεται», δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι δημόσιες σχέσεις. Και φυσικά αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό επάγγελμα.
(Φυσικά δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι έτσι). Βάζω αυτή την παρένθεση για να μην κάνω γενικεύσεις που γενικώς δεν είναι σωστή πρακτική. Ευτυχώς υπάρχουν λίγοι δημοσιογράφοι και ΜΜΕ που τιμούν ακόμη τις δημοσιογραφικές αρχές.
Φοβάμαι όμως ότι η μάζα, οι πολλοί, οι φωνακλάδες κακοί δημοσιογράφοι, εκπαιδεύουν και μια νέα γενιά δημοσιογράφων που θα νομίζουν ότι ρεπορτάζ είναι «λέω τη γνώμη μου», και κρύβω τους νεκρούς αλλά και μια γενιά πολιτών-καταναλωτών της ενημέρωσης που ακούν χωρίς να αντιδρούν ό,τι τους σερβίρουν και έτσι φτιάχνεται μια απαθής κοινωνία.
Γιάννης Καφάτος
