Σήμερα σκέφτηκα να προσεγγίσουμε και να συζητήσουμε, με αφορμή όσα συμβαίνουν στη Βενεζουέλα του δικτάτορα Μαδούρο, τις μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές διαφορές που δημιουργήθηκαν ανάμεσα στην Λατινική και την Βόρειο Αμερική.
Να σημειώσουμε κατ’ αρχάς ότι ο πλούτος ήταν συγκεντρωμένος κατά κύριο λόγο στη Λατινική Αμερική. Στη Βραζιλία, στη Χιλή, στη Βενεζουέλα, στην Αργεντινή, στην Κούβα, στην Βολιβία, στην Κολομβία, στην Ουρουγουάη, κλπ. Εν αντιθέσει με τον «φτωχότερο» αμερικανικό βορρά (ΗΠΑ, Καναδάς κλπ).
Στη Λατινική Αμερική, όλη την περίοδο του 20ου αιώνα δοκιμάστηκε κατά κόρο η δια της βίας επιβολή κολεκτιβιστικών θεσμών. Η φτώχεια, η δυστυχία των λαών, η αναιμική ανάπτυξη, η ανισομερής κατανομή του πλούτου δημιούργησε μια ιδιότυπη «κομμουνιστική» -κοινωνική σύνθεση που τελικά δεν μπόρεσε να διαχειριστεί έναν εκ των σημαντικότερων επίγειων παραδείσων.
Η Λατινική Αμερική από τότε που την ανακάλυψαν οι Ισπανοί κι οι Πορτογάλοι θαλασσοπόροι μέχρι τα νεότερα χρόνια, ήταν πάντα το επίκεντρο του τυχοδιωκτισμού (κανονικού και πολιτικού) με διάφορους ιεραποστόλους, απεσταλμένους βασιλικών οίκων και λοιπούς κονκισταδόρους να εγκαθιδρύουν ουσιαστικά τον φεουδαρχικό κολεκτιβισμό.
Η Βόρειος Αμερική ακολούθησε αντίθετη πορεία. Παρ’ ότι ήταν φτωχότερη αναφορικά με
πλουτοπαραγωγικούς πόρους. Σ΄ αυτό συνετέλεσε το γεγονός ότι οι πρώτοι άποικοι που έφτασαν στη Βόρειο Αμερική διέθεταν αγγλοσαξωνική κουλτούρα. Κι υιοθέτησαν δημοκρατικές διαδικασίες, κανόνες προσωπικής ελευθερίας, ελεύθερης αγοράς, δικαιώματα ιδιοκτησίας και ελέγχου της εκάστοτε εξουσίας. Με αυτά τα χαρακτηριστικά η φτωχότερη Βόρειος Αμερική πέτυχε να κυριαρχήσει στην υφήλιο απέναντι στην εύπορη Λατινική Αμερική.
Η Λατινική Αμερική, ακόμη και στον 20ο αιώνα της πλήρους δημιουργία και ελευθερίας, επέλεξε να συνεχίσει στις κομμουνιστικές λογικές και πρακτικές. Έτσι, ουσιαστικά και πρακτικά «σκλαβώθηκε» με χούντες πάσης φύσεως. Ακόμη και οι ακροδεξιές χούντες που εμφανίστηκαν, κομμουνιστικές πρακτικές εφάρμοσαν. Από τον λαϊκιστή Περόν στην Αργεντινή, μέχρι τον καταστροφικό σοσιαλισμό του Αλιέντε στη Χιλή αλλά και τον σιδερόφραχτο κομμουνισμό του Κάστρο στην Κούβα, μέχρι τις αφελείς ουτοπίες του Τσε για… διαρκή επανάσταση και τις δολοφονικές πρακτικές των Τσάβες και Μαδούρο.
Όλοι ποδηγέτησαν την ατομική ελευθερία, την ελεύθερη οικονομία, τη δημιουργία και την πρόοδο σε μια αναγκαστική πορεία υπό τα στεγανά των διαφθαρμένων κι ανελεύθερων καθεστώτων.
Όλοι είχαν κι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό πλην της τυραννίας την οποία επέβαλλαν στους λαούς τους. Ότι, δηλαδή, κάθε διαφορετική άποψη, κάθε αντίδραση των λαών τους χαρακτηρίζονταν υποκινούμενη από τους δήθεν εχθρούς τους, τους εχθρούς του λαού όπως τους χαρακτήριζαν.
Αυτό ακριβώς συνέβη και συμβαίνει στη Βενεζουέλα που θαυμάζει η καθ’ ημάς Αριστερά. Κι εκεί έγινε παραγωγή κι αναπαραγωγή του χρεοκοπημένου μοντέλου. Κι βυθίστηκε ο λαός της στη φτώχεια και την πείνα. Παρά τον πλούτο της χώρας του.
Ο πρώην οδηγός λεωφορείου Μαδούρο, αγράμματος κι ημιμαθής, έγινε δικτάτορας κι ασκεί την εξουσία με προσωπικά διατάγματα, χωρίς ουσιαστικές ατομικές ελευθερίες κι ελευθερίες των θεσμών. Όλα κινούνται πέριξ του ελέγχου του υπό τον μανδύα της ….κοινωνικοποίησης. Αυτής της κουταμάρας μπροστά στην οποία έμεναν και μένουν εκστασιασμένα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν πάρε δώσε με εκείνον και τη Βενεζουέλα.
Ξέρετε ποιο είναι το πιο τραγικό, όπως αναφέρουν εκθέσεις που αφορούν τις παγκόσμιες πηγές ενέργειας; Ότι οσονούπω οι κρατικοποιημένες πετρελαιοπηγές της Βενεζουέλας θα χρειάζονται επενδύσεις και νέα τεχνογνωσία αλλά η ίδια η γραφειοκρατική/ κομμουνιστική εξουσία του Μαδούρο δεν μπορεί να τις προσφέρει.
Αυτό είναι ήδη ορατό σε όλους σχεδόν τους τομείς της οικονομίας με τρομακτικές ελλείψεις και μακρές ουρές διανομής που παρουσιάζονται σε όλα τα βασικά, αμέσου ανάγκης καταναλωτικά αγαθά.
Κατά τα άλλα, φταίνε οι… εχθροί του λαού!
Τροφή για ιδεολογική συζήτηση η σημερινή μας κουβέντα…
