Δεν ήθελα να γράψω αυτό το άρθρο όταν τα νεύρα ήταν τεντωμένα από την περίεργη κι ακατανόητη απόφαση του υπουργού Παιδείας (Γαβρόγλου τ’ όνομά του) και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, να κρατά την ελληνική σημαία στις μαθητικές παρελάσεις ο πάσα εις. Και μάλιστα, χωρίς κανένα εφόδιο αριστείας στις επιδόσεις του.
Τώρα που ο αχός έπεσε λίγο, τώρα που τελείωσαν οι γιορτές για την εθνική επέτειο (παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που τιμά την εισβολή στη χώρα της κι όχι την ημέρα απελευθέρωσής της, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), σκέφτηκα να γράψω κάποιες σκέψεις με τη σχετική ηρεμία που προκύπτει από το ότι έφυγε ο ατμός του θυμού.
Ναι αγαπώ τη σημαία μου. Ναι αγαπώ τον εθνικό μου ύμνο.
Κι όχι δεν αισθάνομαι και δεν είμαι διόλου εθνικιστής, όπως κάποιοι Αριστερούληδες μου καταλογίζουν.
Ναι αγαπώ τη σημαία μου. Ναι αγαπώ τον εθνικό μου ύμνο.
Τη σημαία που μάτωσαν χιλιάδες πρόγονοί μου για να είμαι εγώ ελεύθερος.
Τον εθνικό ύμνο που με λόγια και μελωδία σε κάνει ν’ ανατριχιάζεις από υπερηφάνεια και δέος.
Τη σημαία μου και τον εθνικό μου ύμνο που εκτός όλων των άλλων σηματοδοτούν το εύρος του Ελληνισμού.
Τη σημαία και τον εθνικό μου ύμνο που οι δάσκαλοί μου με έμαθαν να κάθομαι προσοχή όταν την έβλεπα ή όταν τον άκουγα.
Η σημαία μου είναι ιερό σύμβολο κι όχι ένα κομμάτι πανί, φίλτατοι.
Είναι βαθιά συντήρηση αυτό αγαπητοί Αριστερούληδες; Είναι μεμπτό;
Η σημαία μου είναι η χώρα μου; Είμαι εγώ. Τα παιδιά μου. Οι φίλοι μου. Οι συνάνθρωποί μου.
Θυμάμαι πόση ντροπή ένιωσα όταν ο κατάπτυστος Πάγκαλος είπε ότι την πήρε ο αέρας στα Ίμια, το 1996.
Θυμάμαι πόση ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί μου όταν οι Τούρκοι γάζωσαν με σφαίρες τον Σολωμό Σολωμού επάνω στον ιστό της σημαίας μας που είχε σκαρφαλώσει.
Αναλογίζομαι πόση ντροπή νιώθω κάθε φορά που οι Αριστερούληδες κάνουν πορείες στους δρόμους της Αθήνας κι ύστερα καίνε και από μια σημαία.
Αναλογίζομαι πόση περηφάνια ένιωσα όταν την ημέρα που κερδίσαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, είδα το πρωί το Λονδίνο και το βράδυ το Παρίσι σημαιοστολισμένα με την ελληνική σημαία!!
Θυμάμαι τον Πύρρο Δήμα, την Κατερίνα Στεφανίδου, τον Πετρούνια, τυλιγμένους με τη σημαία, να κλαίνε ψάλλοντας τον εθνικό μας ύμνο από το βάθρο του Ολυμπιονίκη.
Ακόμη και προσφάτως, στο παιγνίδι των εθνικών ομάδων Κύπρου – Ελλάδας στη Λευκωσία, έκλαψα όταν είδα τους 22 ποδοσφαιριστές να ψάλλουν μαζί τον εθνικό μου ύμνο.
Έκανα λάθος αγαπητοί Αριστερούληδες; Αγαπητέ κύριε υπουργέ επί της Παιδείας;
Αν έκανα, σας ζητώ ταπεινά συγγνώμη.
Αν δεν έκανα όμως, γιατί δίνετε τη σημαία μου σε κάποιον που δεν ξέρει τη σημασία της;
Δεν ξέρει το βαθύ παρελθόν της, το αίμα με το οποίο είναι ποτισμένη; Δεν ξέρει καν το παρόν…
Δεν αρνούμαι κύριε υπουργέ μου να κρατά την ελληνική σημαία όποιος λαμβάνει ελληνική παιδεία. Αρνούμαι όμως το Αριστερό «τσουβάλιασμα», την ισοπέδωση απέναντι στην ελληνική σημαία. Αρνούμαι να μη την κρατά ο άριστος!
Γιατί μέσα στις σημαία μου και στις εννιά κυανόλευκες λωρίδες της, υπάρχει όλη η ταινία του Ελληνισμού ανά τους αιώνες.
Γιατί θέλω να την κρατά ένα παιδί που θα καμαρώνει γι αυτό.
Σημαιοφόρος σημαίνει άριστος. Σημαίνει ηγέτης. Σημαίνει τιμή. Ευθύνη.
Δεν μπορώ να αποδεχθώ ότι θα επιλέξω τον ηγέτη της σημαίας μου με κλήρωση!
Δεν είναι πανί η σημαία μου κύριε Γαβρόγλου και λοιποί Αριστερούληδες για να το βάλω στη λοταρία…
Αλλά, είπαμε, εγώ είμαι ένας … συντηρητικός εθνικιστής.
Που συν τοις άλλοις έχει και το μέγιστο κουσούρι να σκέφτεται φιλελεύθερα και να αποδέχεται την αριστεία…
