Είναι άλλο πράγμα να έχουμε κανόνες, και άλλο πράγμα να έχουμε ταμπού απυρόβλητα στην κοινωνία. Έτσι και με τη Δικαιοσύνη, την τυφλή που είναι τάχα μου δίκαιη για όλους.
Μπαρμπούτσαλα που είναι δίκαιη για όλους. Αν το πάρουμε πολύ πρακτικά η δικαιοσύνη είναι διαθέσιμη για όσους έχουν την οικονομική δυνατόητα να προσφύγουν σ’ αυτή. (αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη φορά)
Με το πέρας του Μαρτίου είχαμε και το δικαστικό πέρας σε δύο τρομακτικές υποθέσεις που δικαίως είχαν προκαλέσει την αίσθηση της κοινής γνώμης. Υπόθεση Πισπιρίγκου και υπόθεση 12χρονης στον Κολωνό.
Οι γελοία γραφειοκρατία που επικρατεί της όποιας Δικαιοσύνης είχε καταφέρει τη μέρα που δικαζόταν η μάνα για την υπόθεση της Τζωρτζίνας και μια ανάσα πριν την απόφαση του δικαστηρίου, να βάλει την δίκη της μάνας για τα άλλα της παιδιά. Την ίδια ώρα, στο ίδιο κτίριο το ίδιο πρόσωπο δικαζόταν σε διαφορετικές αίθουσες. Ούτε ο Μίστερ Μπιν δε θα το σκεφτόταν αυτό. Οι δε Μόντι Πάιθονς θα σκίζανε τα σενάριά τους με τέτοια επιτυχία…
Πόσο γελοίος και εν τέλει επικίνδυνος για το όποιο κύρος της δικαιοσύνης είναι ο νους που το έκανε αυτό; Και για πες: Στο απυρόβλητο του ταμπού: «δεν σχολιάζουμε τη δικαιοσύνη» κι αυτό;
Και πάμε τώρα στην υπόθεση της 12χρονης. Είχαμε όλοι φρίξει με την πρόταση του εισαγγελέα που έριχνε στα μαλακά τον βασικό κατηγορούμενο και στα τάρταρα τη μάνα. Διαβάζαμε και φρίτταμε όλοι μαζί τις δικανικές ορολογίες περί συναίνεσης – από μια 12χρονη και δικαίως μουντζώναμε προς πάσα κατεύθυνση.
Και βγαίνει η απόφαση που αλλάζει την εισαγγελική πρόταση και τιμωρεί τον βασικό κατηγορούμενο. Όμως κοίτα τη μικρή, χαριτωμένη λεπτομέρεια: Αυτό έγινε με τις ψήφους των ενόρκων. Αν δεν υπήρχαν οι ένορκοι ο Μίχος δεν θα καταδικαζόταν για την υπόθεση του βιασμού. Γιατί είπαμε οι νόμοι τους επιτρέπουν σε ένα 12χρονο παιδί να «συναινεί»…
Δηλαδή, για να το κάνω λιανά: 7μελές Μεικτό Ορκωτό σημαίνει 4 ένορκοι, 3 δικαστές. Αν έλειπαν οι ένορκοι ο Μίχος δεν θα ήταν ένοχος για τον βιασμό με ψήφους 2-1. Και τώρα αντιμετωπίζει τα ωραιότατα του ισόβια. Αλλιώς …
Είναι τόσο «λίγοι» και πλέον κυνικοί οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης. Απορώ γιατί γράφω τη λέξη με κεφαλαίο το δέλτα. Μάλλον από κεκτημένη συνήθεια, μιας τιμής προς το περιεχόμενο της έννοιας.
Θα την κόψω τη συνήθεια. Η δικαιοσύνη είναι, δυστυχώς, μια κενή λέξη σε καιρούς που έπρεπε όλα τα γράμματα να είναι κεφαλαία για να αισθανόμαστε οι πολίτες ότι έχουμε κάπου ένα ανιδιοτελές αποκούμπι προστασίας μας.
Όπως όλα όμως στην κοινωνικοπολιτική μας ζωή έτσι και η δικαιοσύνη και οι λειτουργοί της είναι τελικά εικόνα μας, και άρα διέπονται από τα ίδια δεινά που έχουν καταστήσει την κοινωνία μας κυνική, αδιάφορη, ιδιοτελή και εγωιστική.
Προφανώς, όχι όλοι – μη γενικεύουμε…!
Γιάννης Καφάτος
