Την Παρασκευή το μεσημέρι, μόλις είχα τελειώσει την εκπομπή μου στο ραδιόφωνο, έμαθα ότι ο Φαίδων Γεωργίτσης , είχε ξεκινήσει για το μεγάλο του ταξίδι προς την αιωνιότητα.
Κι αμέσως στριφογύρισαν στο μυαλό μου τα «Κόκκινα φανάρια», ο «Ίλιγγος, «το χώμα βάφτηκε κόκκινο», η «Νύχτα γάμου», «Οι θαλασσιές οι χάντρες», το «Μια κυρία στα μπουζούκια»…
Θυμήθηκα τις θρυλικές τηλεοπτικές σειρές, όπως ο «Γιούγκερμαν» και οι «Πανθέοι»… Θυμήθηκα πόσο αγαπούσε το μπάσκετ (Πανιώνιος από κούνια, που λένε)… Θυμήθηκα πόσο θύμωνε όταν του είχαν «κολλήσει» το παρατσούκλι «ο Έλληνας Τζέιμς Ντιν»! Επειδή εκείνος ήταν θαυμαστής του Μάρλον Μπράντο…
Θυμήθηκα τους μεγάλους του έρωτες με μεγάλες πρωταγωνίστριες του ελληνικού κινηματογράφου. Από την Αλίκη μέχρι την Μπέτυ Αρβανίτη…
Η παλιά φρουρά, η μεγάλη φρουρά του ελληνικού κινηματογράφου λιγοστεύει, φεύγει. Κι αφήνει πίσω της μια εποχή που αποτελεί για εμάς ένα σημαντικό μετερίζι ανάσας. Της παλιάς Ελλάδας της αθωότητας, της αμεσότητας και του αυθόρμητου.
Δεν είναι διόλου εύκολο να δεχθούμε ότι φεύγουν εκείνοι με τους οποίους περάσαμε κάποιες μαγικές στιγμές. «Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια», έλεγε ο Λουκιανός, που έφυγε κι εκείνος, κάπως νωρίς, είναι αλήθεια.
Έφυγαν και φεύγουν εκείνοι με τους οποίους-κατά κάποιον τρόπο- μεγαλώσαμε.
Η Λαμπέτη, ο Χορν, η Μελίνα, ο Μάνος, η Αλίκη, ο Δημήτρης, η Ζωίτσα, ο Σταυρίδης, ο Βέγγος, ο Κωνσταντάρας, ο Γκιωνάκης, ο Ρίζος, ο Λογοθετίδης, ο Ευθυμίου, η Βλαχοπούλου, ο Αυλωνίτης, η Βασιλειάδου και τόσοι άλλοι, που ευλόγησαν την πιτσιρικαρία μας. Και κάνουν το ίδιο και με τα παιδιά μας, μέσα από τις αμέτρητες προβολές των ταινιών τους στην τηλεόραση.
Ονόματα βαριά, που και μόνη η αναφορά σ’ εκείνα αρκεί για να ξυπνήσει χιλιάδες αναμνήσεις. Κι αυτές τις -όμορφες- αναμνήσεις ξύπνησε το άκουσμα της απώλειας του Φαίδωνα Γεωργίτση. Ακούγεται απολύτως αντιφατικό να ξυπνά αναμνήσεις ένας θάνατος, αλλά είναι αλήθεια. Αναμνήσεις γεμάτες χαμόγελα. Ο Φαίδωνας Γεωργίτσης, όπως όλοι οι ηθοποιοί κι οι ποιητές, ήταν αρχιτέκτονας της ψυχής μας. Που αγαλλιάζει με το βλέμμα της Ζωίτσας. Με το βλέμμα του Φαίδωνα. Όλη η παιδική κι εφηβική μας ηλικία αιχμαλωτισμένες για πάντα σ’ αυτά…
