Συμπαθάτε με, δεν θα γράψω σήμερα για πολιτική. Δεν θα «χωθώ» παρέα σας μέσα σε πολιτικά γραφεία, διαδρόμους, πολιτικούς και παραπολιτικούς λαβυρίνθους, ούτε θα επιχειρήσω να αποκρυπτογραφήσω κινήσεις, λόγια ή σκέψεις.
Σας εξομολογούμαι ότι το βράδυ της περασμένης Παρασκευής ήταν από τα πιο δύσκολα της ζωής μου. Κι έχω περάσει πολλά δύσκολα βράδια, κυρίως επαγγελματικά.
Ήταν το πρώτο βράδυ απογαλακτισμού της κόρης μου, το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκε στο δικό της, φοιτητικό σπίτι, στην Πάτρα. Ήταν το πρώτο βράδυ που μετά 17 χρόνια δεν έσκυψα να τη φιλήσω και να της πω καληνύχτα. Άκουσα μόνο τη φωνή της στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής να μου λέει: «Κοιμήσου τώρα Νικόλα»! Κι όταν της είπα ότι μου λείπει, μου απάντησε με την κυνικότητα που μόνο από τη μάνα της μπορεί να έχει κληρονομήσει … «θα το αντέξεις Νικόλα»…
Ομολογώ ότι αυτόν τον σιχαμένο Σεπτέμβριο, αυτή την αποφράδα στιγμή, τη σκεφτόμουν εδώ και καιρό. Από τη στιγμή που μου είχε πει ότι δεν πολυέγραψε καλά Μαθηματικά κι ίσως «χλομιάσει» η εισαγωγή της στην Αθήνα. Τελικά έτσι έγινε, για πέντε μόρια ξενιτεύτηκε το κοριτσάκι μου κι εγώ πια δεν μπορώ ν’ αναπνέω. Μη γελάτε, μη με κοροϊδεύετε, έτσι είναι.
Παρότι λοιπόν είχα προετοιμαστεί, παρότι είχαμε κατέβει στην Πάτρα, είχαμε βρει σπίτι, το επιπλώσαμε και το έφτιαξε όπως ήθελε, ήταν δύσκολο το πρώτο βράδυ. Και το δεύτερο ήταν. Και το τρίτο και όλα. Όλα θα είναι. Είμαι ένας …. empty nester, όπως μου είπε! Γονιός με άδεια φωλιά! Κι όλοι επιχειρούν να μου συμπαρασταθούν.
Ο ένας μου λέει για απογαλακτισμό του παιδιού. Μα δεν τον θέλω αδελφέ μου. Τι θα πει απογαλακτισμός; Η άλλη μου λέει ότι κι εγώ τα ίδια έκανα και μάλιστα μου θύμισε ιστορίες της Πάτρας, με τα παιδιά στο «Χάραμα»… Μα εγώ ήμουν άλλο… Έτσι δεν είναι; Εγώ δεν κινδύνευα, ήταν άλλες εποχές… Ενώ το κοριτσάκι μου; Πώς θα πάει μόνο του σούπερ μάρκετ; Πώς θα μπει σε λεωφορείο να πάει στη σχολή, που πήγαν και την έφτιαξαν στην άκρη της πόλης; Είναι ασφαλής γειτονιά τα «Ψηλά Αλώνια» που νοικιάσαμε σπίτι; Θα κλειδώνει καλά το βράδυ; Θα κατεβάζει τα ρολά, θα έχει κλείσει το μάτι της κουζίνας; Τον θερμοσίφωνα; Ουφ, τα γράφω κι αγχώνομαι πιο πολύ… Χώρια που γελάνε όλοι μαζί μου…
Ομολογώ και κάτι άλλο. Αυτή τη σκηνή που αγόρασα το καλοκαίρι, δεν την αγόρασα επειδή κάποια στιγμή θέλω ν’ ανακαλύψω το κάμπινγκ, όπως έλεγα. Για ίδια χρήση στην Πάτρα την αγόρασα. Να τη στήσω κοντά της… Στο απέναντι πεζοδρόμιο. Να νιώθω την ανάσα της… Να είμαι άγρυπνος φρουρός της. Να είμαι κοντά όταν κάποιος την πλησιάζει στα δέκα μέτρα και να του λέω … «τράβα ρε μαλάκα στη μάνα σου, μη πάει κάνας άλλος»… Μα, μάλλον το κατάλαβε και το απέκλεισε κατηγορηματικά, άρα ούτε η σκηνή παίζει πια, ούτε το απέναντι πεζοδρόμιο… Πού θα πάει; Κάτι θα σκεφτώ…
Αχ, το κοριτσάκι μου!
Κι άλλο: Σκέφτομαι να της φτιάχνω 15 ατομικά πακέτα μαγειρευμένου φαγητού και να τα στέλνω με κούριερ, για εβδομαδιαία κατανάλωση! Μα ανησυχώ! Αν φτιάξω κιμά ή κρέας, θα μπορεί να φτιάξει μακαρόνια ή ρύζι για να τα συνοδεύσει και να είναι φαγωμένη; Ή θα τρώει μόνο Goody’s ή MacDonald’s; Άσε που νομίζω ότι στην Πάτρα δεν έχει MacDonald’s που της αρέσουν… Λέτε να κάνω μια συμφωνία με καμιά μπαμπαδίστικη ταβέρνα να της πηγαίνει μπαμπαδίστικο φαγητό μεσημέρι- βράδυ; Θα το τρώει;
Μιλάμε για την απόλυτη κατάπτωση! Πατώματα! Λείπει το κοριτσάκι μου… Κρατώ αγκαλιά το χνουδωτό αρκουδάκι της, που του ζουλάς την πατούσα και λέει «σ’ αγαπάω»! Συγχρόνως, αναρωτιέμαι πόσο καιρό θα κρατήσει ζωντανή η μυρωδιά στο μαξιλάρι της, που εδώ και λίγες ημέρες έχω κάνω δικό μου…
Ουφ! Καλημέρα κοριτσάκι μου!
