Η Άντα! Μ’ ένα κέντημα στο κεφάλι και δεκάδες κλιπάκια σαν κοσμήματα. Ο πούστης ο όγκος βγήκε από τα μαγικά χέρια της Meρcedes των νευροχειρουργών, τον Γιάννη Νικολαΐδη. Δυο μέτρα άντρας πάλεψε μαζί του και τελικά τον έκανε του αλατιού.
Νευροχειρουργική κλινική του Τζανείου, στον Πειραιά. Χριστούγεννα! Είναι όλοι εκεί. Ο διοικητής του νοσοκομείου, ο Ηλίας Γουζούασης, ο διευθυντής της Α’ Χειρουργικής κλινικής Νίκος Βλαχάκος, η ησυχία μα κι βοή, αλλά κι οι αεικίνητες κι ευγενικές νοσηλεύτριες. Η προϊσταμένη Κωνσταντίνα Παπαδημητρίου μα και τα γελαστά κορίτσια, η Βάσω Φραντζόγλου, η Ελένη Μπερούκα, η Ιωάννα Παπαδοπούλου, η Ευγενία Κάσο, η Μαρία Φλωροπούλου, η Ευανθία Ταλαιπώρου.
Άνθρωποι που νύχτα –μέρα υπερβάλλουν εαυτούς! Επάγγελμά τους η προσφορά στον συνάνθρωπο! Με συγχρονισμένες κινήσεις δίνουν φάρμακα, παίρνουν θερμοκρασίες, αλλάζουν τραύματα, κανακεύουν βαριά κι ελαφριά περιστατικά, εύκολους και δύσκολους ασθενείς… Μόνο ευγνωμοσύνη τους αξίζει.
Χαζεύω τις κινήσεις τους κι ακούω τη φωνή της Άντας, που μόλις έχει αρχίσει να έχει επαφή με το περιβάλλον: «Νιώθω ότι μ’ αγαπάνε και με προσέχουν»! Ένα δάκρυ αυλακώνει το πρόσωπό της…
Ρουφώ μια γουλιά καφέ καθώς κάθομαι σε μια καρέκλα που τρίζει. Τα κιλά μου την κάνουν και «φωνάζει» ή το ταλαιπωρημένο σκαρί της; Δίπλα μια γιαγιά κρατά ένα κομποσκοίνι και σε κάθε κυκλική κίνηση αφήνει μια προσευχή να φεύγει προς τον ουρανό. Κι οι ήχοι του νοσοκομείου, που ποτέ δεν είναι ίδιοι. Ούτε οι εικόνες, ούτε ο καφές. Πικρό τον πίνω μα τώρα με την Άντα μου φαίνεται ακόμη πιο πικρός.
Και το δεντράκι στον διάδρομο. Τα λαμπιόνια του μου φαίνεται ότι βγάζουν πιο μελαγχολικό κόκκινο, πράσινο, κίτρινο χρώμα. Μα υπενθυμίζουν ότι είναι Χριστούγεννα.
Τα κορίτσια είναι όλα στο γραφείο της προϊσταμένης. Κάτι λένε για χαμηλά αιμοπετάλια, για κορτιζόνη, για μια ομάδα αίματος!
Χριστούγεννα! Ή Άντα ταξίδεψε στον άλλο κόσμο, κάθισε εκεί κάνα –δυο εβδομάδες, τους τάραξε στη κουβέντα για μπίζνες, μετοχές, στόχους και προοπτικές και την έστειλαν πίσω. Τι να τους κάνουν εκεί τους μάνατζερς; Όλα είναι καλώς καμωμένα.
Χαμογελάω! Σκέφτομαι την Αφροδίτη που έκανε όνειρα για το πώς θα στολίσει με τη μαμά της το δέντρο, θα φτιάξουν μελομακάρονα και θα παίζουν Μονόπολι όλες τις διακοπές. Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει…
Χριστούγεννα στην Νευροχειρουργική κλινική του Τζανείου. Εκεί που ανταμώνει ο πόνος στα βλέμματα των ασθενών με την ανθρωπιά γιατρών και νοσηλευτών κι η ευχή «περαστικά» ακούγεται ως σπονδή σε κάποια ανώτερη δύναμη.
Χριστούγεννα! Φεύγοντας άφησα πίσω την Άντα να κοιμάται κι ένιωθα τσαλακωμένος από οδύνες μα και υποσχέσεις ότι θα έρθω αύριο πάλι, πρωί πρωί, να της δώσω κουράγιο, να της σταθώ, να της πω ότι σε λίγο καιρό θα πάει πάλι στο γραφείο …
Α, κανένας ποτέ δεν ξέρει τι του ξημερώνει γι αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε να ζούμε…
