Τα λέγαμε, τα γράφαμε, να που τελικά τα λουζόμαστε. Η κυβέρνηση έλεγε ότι θα τελειώνουμε με τη δεύτερη αξιολόγηση για τους στόχους του τρίτου μνημονίου και ήδη βρισκόμαστε σε ένα δραματικό αδιέξοδο με απρόβλεπτες προεκτάσεις.
Κι είναι εξόχως ανησυχητικό το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του μας οδηγούν σε νέα μετωπική σύγκρουση σε τοίχο, όπως τότε πριν σχεδόν δυο χρόνια.
Φαίνεται ότι τίποτα δεν κατάλαβαν, τίποτα δεν έμαθαν.
Αρχές φθινοπώρου ήταν όταν ο Αλέξης Τσίπρας μας διαβεβαίωνε ότι σε «τρεις εβδομάδες όλα θα τελειώσουν», χωρίς εμπόδια.
Τι άλλαξε από τότε;
Μα…. οι δημοσκοπήσεις. Που όλες μα όλες έδειχναν σημαντική υστέρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική πρωτοκαθεδρία.
Κι άρχισαν τα παιγνίδια για εσωτερική κατανάλωση.
Με υψηλούς τόνους για τους κακούς δανειστές, για τον …αγώνα που κάνει η κυβέρνηση εναντίον όσων λένε και ζητούν, ακόμη και με μονομερείς ενέργειες, όπως αυτή η διανομή του φιλοδωρήματος των 623 εκ. ευρώ στους συνταξιούχους, χωρίς καμιά συνεννόηση με κανέναν.
Ειδικά με το τελευταίο έδωσε επιχειρήματα σε όσους θεωρούν ότι την αναξιοπιστία και τον αμοραλισμό αυτή η κυβέρνηση την έχει στο αίμα της.
Έγινε και κάτι ακόμη. Ή, μάλλον, επιβεβαιώθηκε κάτι ακόμη.
Ο πρωθυπουργός και η ομάδα που χειρίζεται τα ζητήματα δεν διάβασαν καλά και πάλι τις διαστάσεις των θεμάτων που συζητά. Και δεν είχαν κανένα σχέδιο στις προβλεπόμενες αντιδράσεις των δανειστών. Μόνο μαγκιές και πομφόλυγες. Και τετελεσμένα, όπως αυτό που είπαμε προηγουμένως.
Κάτι που έδωσαν την ευκαιρία στον Σόιμπλε, τον πιο σκληρό παίκτη των δανειστών, να υπονοεί Grexit. Και πολλά άλλα, όπως η ουσιαστική αναστολή της απόφασης για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους.
Τι σημαίνει μη ολοκλήρωση της αξιολόγησης;
Ότι μπαίνουμε σε μια πολύ πιο δύσκολη περίοδο από την δύσκολη που ήδη βρισκόμαστε.
Περίοδο αστάθειας και οδυνηρών συνεπειών για την οικονομία. Που θα βλέπει πάλι το τρένο του Ντράγκι (όρα ποσοτική χαλάρωση) να περνά χωρίς στάση στην Ελλάδα…
Ελλάδα καθηλωμένη!
Και πόσο επίκαιρο είναι το αποκαρδιωτικό δίστιχο του Σεφέρη:
Φυραίνει ο τόπος ολοένα /χωματένιο σταμνί»…
