Νάμαστε λοιπόν! Επάνω από τη ψησταριά. Με τις οσμές της τσίκνας να περιφέρονται από τον Όλυμπο μέχρι τον Χελμό κι από τις εσχατιές του Έβρου ως το Καστελόριζο και την Κρήτη.
Νάμαστε λοιπόν! Μετά τη νηστεία (λέμε τώρα) της σαρακοστής, να κατεβάζουμε μπουκιές ως γατοκέφαλα… Αρνιά, κατσίκια, γαρδούμπες, λουκάνικα κι ότι χωράει κι η ακροτελεύτια γωνίτσα της σχάρας επάνω από τα κάρβουνα. Αφού, βεβαίως έχει προηγηθεί η μάχη στο χασάπη για λίγα εντεράκια παραπάνω για να δεθεί καλά το κοκορέτσι. Κι αφού στην τηλεόραση είχε προηγηθεί η μάχη της τιμής. 18 ευρώ το κιλό το αρνάκι έλεγε το MEGA, 10-11 το έβρισκες… Τη δε Μεγάλη Παρασκευή και το Μεγάλο Σάββατο, πουλιόταν στη Βαρβάκειο 8 ευρώ! Χώρια που η βενζίνη ήταν 10-15% πιο φτηνή. Το ακριβότερο Πάσχα έλεγαν οι γνωστοί καταστροφολόγοι, μα τελικά διαψεύδονταν… Το έλεγε κι ο Θεοδωρικάκος: Οι ενημερωμένοι καταναλωτές έχουν τη δύναμη.
Νάμαστε λοιπόν! Με φωνές και τραγούδια στη… motherland του μπαμπά, της μαμάς, του παππού και της γιαγιάς. Με τα πιτσιρίκια να βγάζουν από τις λαμπάδες τον γαντζωμένο μονόκερο, ή να χαζεύουν το έτοιμο προς εκτόξευση διαστημόπλοιο της Perfect Toys. Α, είχαμε και λαμπάδα του Κέντρικ Ναν, χωρίς το σπασμένο δόντι!
Νάμαστε λοιπόν!
Με την τηλεόραση να δείχνει εικόνες από την Ανάσταση και να λέει με πόση κατάνυξη γιόρτασε ο Έλληνας τα άγια πάθη. Προφανώς, πηγαίνοντας στις εκκλησίες πέντε λεπτά πριν βγει ο επιτάφιος ή γεμίσει πυροτεχνήματα ο ουρανός από το «Χριστός Ανέστη».
Δείχνουν εικόνες κι από τη μεγάλη έξοδο.
Με ΙΧ φορτωμένα με παιδιά, σκυλιά, πεθερές και βαλίτσες. Και το αρνί στη σχάρα με τη γλώσσα να κρέμεται και σε κάθε λακκούβα να νιώθεις ότι θα τη δαγκώσει… Και την δαιμόνια ρεπόρτερ της τηλεόρασης με το ματσούκι να ρωτά στα διόδια «εσείς που πάτε;»… Κι ουδείς ν’ απαντά ότι πάει στη Τραχανοπλαγιά ή στη Γαϊδουροπηγή ή στην Κάτω Παναγιά της Άνω Λεστινίτσας. Όλοι πάνε Κέρκυρα, Ναύπλιο, Χαλκιδική, Καστοριά, Σπέτσες, Πήλιο…
Νάμαστε λοιπόν!
Στην αυλή του σπιτιού μ’ αναμμένα τα κάρβουνα να περιμένουν τον οβελία. Και τον απαραίτητο καυγά αναφορικά με το πώς πρέπει να δεθεί το κατσίκι στη σούβλα. «Όχι έτσι ρε μαλάκα, θα πέσει», «άσε ρε δεν ξέρεις εσύ»…. «Τι μυρωδικά θα βάλουμε στην κοιλιά;», «Άσε δεν ξέρεις εσύ, θα σου κάνω έκπληξη», «Εγώ δεν ξέρω; Που στην Αρκουδόραχη έψενα πρωί βράδυ;»…
Νάμαστε λοιπόν!
Με τον Σπύρο Ζαγοραίο να άδει «τον χάρο τον αντάμωσαν πέντε έξι χασικλήδες» και τον πεθερό να λέει στη νύφη να χορέψει μα εκείνη ν’ απαντά ότι δεν την σηκώνουν τα Prada… Και τα δημοτικά με τον Μάκη (ένας είναι ο Μάκης) και τη Γωγώ Τσαμπά, ν’ αντιλαλούν στις βουνοκορφές.
Νάμαστε λοιπόν!
Με τη γιαγιά να σπεύδει, πριν το πασχαλιάτικο τραπέζι, να βάλει κόκκινο αυγό στα εικονίσματα… Χρόνια τη ρωτάω αν πεινάει ο άγιος, χρόνια με αγριοκοιτάζει…
Νάμαστε λοιπόν!
Σχεδόν χορτάτοι όλοι πριν γίνει το αρνί, αφού έχουμε καταβροχθίσει λουκάνικα, παϊδάκια, μπιφτέκια, ψημένα λαχανικά και πατάτες κι ότι ήταν στην ακροτελεύτια γωνίτσα της σχάρας επάνω από τα κάρβουνα, που λέγαμε στην αρχή.
Κι ύστερα οι παραινέσεις: «Φάε καλέ, φάε, αμαρτία είναι να μείνει»…
Νάμαστε λοιπόν!
Γλέντι, κρασιά, μπίρες, ούζα κι ανεμελιά. Ας κρατήσουν οι χοροί.
Νάμαστε καλά για να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε…
Και του χρόνου!
Υστρ:
Όχι κυρία μου, το αρνί δεν βγαίνει σε light έκδοση…
